مشاعره

ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند
مشتاقم از برای خدا یک شکر بخند
طوبی زقامت تو نیارد که دم زند
زین قصه بگذرم که سخن می شود بلند
خواهی که بر نخیزدت ازدیده رود خون؟
دل در وفای صحبت رود کسان مبند
گر جلوه می نمایی وگر طعنه می زنی
ما نیستیم معتقد شیخ خود پسند
زآشنفتگی حال من آگاه کی شود؟
آن را که دل نگشت گرفتار این کمند
بازار شوق گرم شد آن سرو قد کجاست
تا جان خود برآتش رویش کنم سپند
جائی که یار ما به شکر خنده دم زند
ای پسته کیستی تو ؟ خدا را به خود مخند
حافظ چو ترک غمزه ترکان نمی کنی
دانی کجاست جای تو؟ خوارزم یا خجند

در این زمانه ی بی های و هوی لال پرست
خوشا به حال کلاغ های قیل و قال پرست

تو خفته ای و نشد عشق را کرانه پدید
تبارک الله ازین ره که نیست پایانش

شبی کنار چشمه پیدا شو
میان اشک من چو گل وا شو

در این خیال به سر شد زمان عمر و هنوز
بلای ِ زلف ِ سیاهت به سر نمی آید

نی جام به کف ، نه گل به چنگست نفس
بر صافی فطرت تو زنگست نفس
دل روشن کن رموز هستی دریاب
تا آیینه گویدت چه رنگست نفس

سلام ، البته میدانم نمیگیرم جوابم را
و چون هر بار خواهم دید بی پاسخ خطابم را

اگرچه خرمن عمرم ، غم تو داد به باد
به خاک پای عزیزت که عهد نشکستم

من نه منم که من منم ذره خاک وطنم

من دوستدار روی خوش و موی دلکشم
مدهوش چشم مست و می صاف بی غشم

مرا گر مست میخواهی نگاهت را نگیر از من
که دل از ساقی چشمان مستت جام میگیرد

تا آسمان ز حلقه به گوشان ما شود
کو عشوه ای ز ابروی همچون هلال تو؟

ویلان و سرگردان توام من زار و پریش
برگرد و ببین حال و روزم ای خویش

شیدایی عالم به ره وصل تو کردم
ای برده دلت باد هوی در همه عالم
به قولی هویجوری گفتم ؛ حالا میم بدین

من نه منم نه من منم
حلقه بگوش این درم
من نه منم نه من منم

ورای دل خسته من هیاهوی تو باشد
نگارا دلبرا چرا دل بردی از من

من نه منم نه من منم
این سرم و این بدنم
این همه عشق وطنم
من نه منم نه من منم
حاجب بیت الحزنم
عشق حسین والحسنم

من آن شمعم که خاکستر ندارم
شهید کشورم پیکر ندارم

من آن شمعم که خاکستر ندارم
به راه حفظ دین بستر ندارم
چو با نام شهید شستند تنم را
حریمی از جنان بهتر ندارم

مرا دردی است پنهان و چشمی خون افشان
زدست آن یار جان همان کمان ابرو

وگر کمین بگشاید غمی ز گوشه ی دل
حریم درگه پیر مغان پناهت بس

سوالی دارم از پیر مغانت
چرا غمگین بود تا این نهایت

تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم
تبسمی کن و جان بین که چون همی سپرم

مرا دردی است بی درمان ز دست روی آن جانان
رخش مهری فزاید دوری اش دردی دو چندان

Last edited by yady on Sat May 01, 2010 7:15 pm; edited 1 time in total

نبود چنگ و رباب و نبید و عود ، که بود
گُل ِ وجود ِ من ، آغشته ی ِ گلاب و نبید

دلگیرم و دلگیر از رباب
مخمورم و مخمور از شراب

بیا با تو بگویم از هوای عشق
سری شوریده سازم از نوای عشق

قلب من سرشار و مالامال زعشق
روح من تسخیر سودای عشق

قصر فردوس به پاداش عمل می بخشند
ما که رندیم و گدا دیر مغان مارا بس

سحر با باد میگفتم حدیث آرزومندی
ندا آمد که واثق شو به الطاف خداوندی

یوسف گمگشته باز اید به کنعان غم مخور
کلبه ی احزان شود روزی گلستان غم مخور

روی نگار در نظرم جلوه می نمود
وز دور بوسه بر رخ مهتاب می زدم

[You must be registered and logged in to see this image.]
م بدین

مجنون به ميان موج خونست
ليلي به حساب کار چونست

تو می روی و دل زدست می رود
مرو که با تو هرچه هست می رود
دلی شکستی و به هفت آسمان
هنوز بانگ این شکست می رود
کجا توان گریخت زین بلای عشق
که بر سر من از الست می رود
نمی خورد غم خمار عاشقان
که جام ما شکست و مست می رود
از آن فراز و این فرود غم مخور
زمانه بر بلند و پست می رود
بیا که جان سایه بی غمت مباد
وگرنه جان غم پرست می رود
شب غم تو نیز بگذرد ولی
درین میان دلی زدست می رود

دگر نگاه مگردان در آسمان کبود
کبوتران تو پر خسته آمدند فرود
به هرچه می نگرم با دریغ و بدرود است
شد آن زمان که جهان جمله مژده بود و درود
دریغ عهد شکر خواب و روزگار شباب
چنان گذشت که انگار هرچه بود نبود
چه نقش ها که به خون جگر زدیم و دریغ
کز آن پرند نگارین نه تار ماندو نه پود

ذر کارگه کوزه گری رفتم دوش
دیدم دوهزار کوزه گویا و خموش
ناگه یکی کوزه برآورد خرومش
کو کوزه گر و کوزه خر و کوزه فروش

زاد روز حکیم عمر خیام گرامی باد

شد از چشمان تو تیری رها ، کُشت
مرا مثل کبوتر در هوا کَُشت
شبیه اشک های پرپر خود
مرا انداخت چشمانت زپا ، کُشت

ترکیب پیاله ای که در هم پیوست
بشکستن ان روا نمیدارد مست

چندین سروپای نازنین از سر و دست
از مهر که پیوست و به کین که شکست؟

تنها تو آگهی و تو می دانی
اسرار آن خطای نخستین را
تنها تو قادری که ببخشایی
بر روح من ، صفای نخستین را

اي دلبر ما مباش بي دل بر ما
[You must be registered and logged in to see this image.] يك دل بر ما به كه دوصد دلبرما

ای بسته در صلح و گشاده در جنگ
از جنگ من و تو کار بر من شده تنگ

فرق است اری میان جنگ من و تو
نو سنگ زنی به شیشه من شیشه به سنگ

گر از پی شهوت و هوی خواهی رفت
از من خبرت که بی نوا خواهی رفت
بنگر که که ای و از کجا آمده ای
می دان که چه می کنی کجا خواهی رفت ؟

دل صنوبری ام همچو بید لرزان است
ز حسرت قد و با لای چون صنوبر دوست

تا آمدم با تو خداحافظی کنم
بغضم امان نداد و خدا ... در گلو شکست

ببخشید اشتباه شد
چون تو را یاری معین غیر از می و پیمانه نیست
تا نفس باقیست می باید کشیدی ناز خویش

شبها ز فراق تو دلم خونست
وز بی خوابی دو دیده بر گردونست
چون روز آید زبان حالم گوید
کای بر در بامداد حالت چونست

تا کی بتمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه
خواهد بسر اید غم هجران تو یانه
ای تیر غمت را دل عشاق نشانه

هستی تو سزای این و صد چندین رنج
تا با تو که گفت کین همه بر خود سنج
از جستن و خواستن بر آسای و مباش
آرام گزین که خفته ای بر سر گنج

جز روی تو در نظر نباشد مارا
جز بوی تو رهگذر نباشد مارا