مشاعره

دل صنوبری ام همچو بید لرزان است
ز حسرت قد و با لای چون صنوبر دوست

تا آمدم با تو خداحافظی کنم
بغضم امان نداد و خدا ... در گلو شکست

ببخشید اشتباه شد
چون تو را یاری معین غیر از می و پیمانه نیست
تا نفس باقیست می باید کشیدی ناز خویش

شبها ز فراق تو دلم خونست
وز بی خوابی دو دیده بر گردونست
چون روز آید زبان حالم گوید
کای بر در بامداد حالت چونست

تا کی بتمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه
خواهد بسر اید غم هجران تو یانه
ای تیر غمت را دل عشاق نشانه

هستی تو سزای این و صد چندین رنج
تا با تو که گفت کین همه بر خود سنج
از جستن و خواستن بر آسای و مباش
آرام گزین که خفته ای بر سر گنج

جز روی تو در نظر نباشد مارا
جز بوی تو رهگذر نباشد مارا

بی روی دوست دوش شب ما سحر نداشت
سوز و گداز شمع و من و دل اثر نداشت

رنگ چشمان تو ابی رنگ گیسوی تو بژ
بهر تو باید گذر میکردم از هفتاد دژ

کیه که باید ژ بده

ژاله بر لاله فرو مي‌چکد از دامن ابر
خيز و با لاله رخي ساحت گل‌زار ببوي

ما گفتیم
یه شعر بگیم که با ژ خاتمه پیدا کنه که کسی نتونه ادامه بده
ولی باز دانشمند جوان یه ژ نمی دونم از کجا اورد
شاعرشو می گی اقا سزار

beul wrote:

ما گفتیم
یه شعر بگیم که با ژ خاتمه پیدا کنه که کسی نتونه ادامه بده
ولی باز دانشمند جوان یه ژ نمی دونم از کجا اورد
شاعرشو می گی اقا سزار

فروغی بسطامی

یا رب از ابر هدایت برسان بارانی
پیشتر زانکه چو گردی زمیان برخیزم

ما قلم در سر کشيديم اختيار خويش را
اختيار آنست کو قسمت کند درويش را

از جرعه ی تو خاک ِ زمین دُر و لعل یافت
بیچاره ما که پیش ِ تو از خاک کم تریم

ما بندگان حاجتمنديم و تو کريم
حاجت هميشه پيش کريمان بود روا

انان که خاک را به نظر کیمیا کنند
ایا شود که گوشه چشمی به ما کنند

در آن صف کاتش از بيم آب گشتي
سخن گر زر بدي سيماب گشتي

دل آزرده ی ما را به نسیمی بنواز
یعنی آن جان ِ زتن رفته به تن باز ، رسان

یا بَریدَ الحِمی حَما کَ الله
مَرحَبا مَرحَبا تَعال تَعال

شهری است پر کرشمه حوران ز شش جهت
چیزیم نیست ور نه خریدار هر ششم

ما سیه گلیمان را جز بلا نمیشاید
بر دل بهایی نه هر بلا که بتوانی

یک روز نباشد که تو با کبر و منی
صد تیغ جفا بر من مسکین نزنی

آن روز که کم باشد آن ممتحنی
از کوه پلنگ اری و در من فکنی

سلام دوستان
یاد از ان خلوت قدسی که بقول حافظ
جز من و دوست نبودیم و خدا با ما بود

غمگين وتنها بودم وقتي تو پيدا شدي
گل بارون شدي باس تشنگيهام

ما انجوري بلديم تركي بودن ديگه چه كنيم


من ميخوامپنجرها رو به خورشيد باز بشه تو بموني ......

مژگان لبش عزر و عذابی دگر است.....وزکبر و زلطف آتش و ابی دگر است
بی شک داند ان که خردمند بود.................کان افت آب افتاب دگر است

تیر اهی به کمان دارم واخر روزی
انتقام دل از ان چشم سیه می گیرم

دلت به وصل گل ای بلبل صبا خوش باد
که در چمن همه گلبانگ عاشقانه تست

تا بدیوار درش زنده کنم عهد قدیم
گاهی از کوچه معشوقه خود می گذرم

مردم دیده ز لطف رخ او در رخ او
عکس خود دید گمان برد که مشکین خالی ست

ترک من تازه مشق ساز کند
تو بگو ترک ترکتاز کند

راست چون تار طره دلبند
سیم تارش بود بجان پیوند

این جگر گوشه ناله تارش
با جگر ها بود سرو کارش

تار هر مویش اشیانه روح
ناله تار او ترانه روح

تارش از تارهای خلق جداست
ناله تار او صدای خداست

تو و دوستی خدا را
به شکوفه ها به باران
برسان سلام ما را

اهل كاشانم اما

شهر من كاشان نيست .

شهر من گم شده است .

من با تاب ، من با تب

خانه اي در طرف ديگر شب ساخته ام .

مردن مرد هنرمند نه چندان درد است
این قضایست که هر شاه گدا میمیرد

در آستان غروب،
برآبگون به خاکستری گراینده،
هزار زورق سیر و سیاه می گذرد،
نه آفتاب، نه ماه ، بر آبدان سپید،
هزار زورق آواز خوان سیر و سیاه
یکی ببین که چه سان ر نگ ها بدل کردند
سپهر تیره ضمیر و ستاره روشن
جزیره های بلورین به قیرگون دریا
به یک نظاره شدند ، چو رقعه های سیه بر سپید
پیراهن
هزار همره گشت و گذار یکروزه ،
هزار مخلب و منقار دست شسته زکار ،
هزار همسفر و هم صدای تنگ جبین،
هزار ژاغر پر گند و لاشه و مردار،
برآبگون به خاکستری گراینده
درآن زمان که به روز
گذشته نام گذاریم ، و بر شب آینده،
درآن زمان که نه مهر است بر سپهر ، نه ماه ،
درآن زمان ، دیدم ،
برآسمان سپید،
ستارگان سیاه،
ستارگان سیاه پرنده و پر گوی،
درآسمان سپید تپنده و کوتاه

همه عمر درآرزویم که ببینم از تو روئی
چه شود تو را که من هم برسم به آرزوئی

یکی از بزرگان ایران فروم

کلاه گشادی گذاشته سرم

م را بدین بیاد

من و تو بسی ماجرا داشتیم
دلداده بودیم چرا جدا گشتیم
یدی

یدی از تو گوید ای نیکو مرام
نکوئی شرطش باشد تمام

نیاکان ما گفته اند یکصدا
زحیران نخیزد بغیر از دعا

yady wrote:

نیاکان ما گفته اند یکصدا
زحیران نخیزد بغیر از دعا

یدی جان با توجه به اینکه انجمن بداهه خوانی راه افتاده جواب شعر شما را که فی البداهه از حیران است در انجا ببینید

پس قراره من با الف جواب بدم

از تارم فرود آمدم ، کنار برکه رسیدم
ستاره ای در خواب طلایی ماهیان افتاد
رشته عطری گسست
آب از سایه افسوسی پر شد
موجی غم را به لرزش نی ها داد
غم را از لرزش نی ها چیدم ، به تارم بر آمدم ، به آیینه رسیدم
غم از دستم درآیینه رهاشد:
خواب آیینه شکست
از تارم فرود آمدم ، میان برکه و آیینه ، گویا گریستم

مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو
یادم از کشته خویش آمد و هنگام درو

تو می دانی که انسان بودن و ماندن در این دنیا چه دشوار است
چه زجری می کشد آنکس که انسانست و از احساس سرشار است

معذرت می خوام اشتباه شد
دل به جان وابسته است در دوستی
کی تواند هک شود این دوستی

یارب امان ده تا باز بیند
چشم ِ محبان ، روی ِ حبیبان
دُرج ِ محبت ، بر مُهر ِ خود نیست
یا رب مبادا کام ِ رقیبان

نه نر که چهره بر افروخت دلبری داند
نه هر که سر بتراشد قلندری داند

در کوی عشق شوکت شاهی نمی خرند
اقرار بندگی کن و اظهار چاکری