مشاعره

سخن از گل به زبان آری و جز خار نداری
شوق گفتار به دل داری و کردار نداری
نقشه ها در سر خود می کشی اما هنرت کو
نقش یک دایره در گردش پرگار نداری
جلوه ها میکنی و بر تو کسی دل نسپارد
وده مکن هیچ خریدار نداری
روزگاری که برادر ز برادر بگریزد
کنج آسوده به جز سایه ی دیوار نداری
ای درد که در سینه ی خاموش تو جوشد
ای بسا درد که در سینه ی خاموش تو جوشد
لیکن از بیم کسان قدرت اظهار نداری
در کویری که تو تنهایی و خورشید گلدازان
چه توان کرد که جز سایه ی خود یار نداری
راز با چاه بگو در دل شبهای غریبی
کیه بر دوست مکن محرم اسرار نداری
گریه در خویش کن و با دل خود گرم سخن شو
زندگی رفت و تو در مرگ جوانی به فغانی
همتی کن که دگر فرصت بسیار نداری


mehdi soheili

یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش
می سپارم به تو از چشم حسود چمنش

شگفت نیست
نانی که از تنورهای رایانه ها برمی اید
عطر تنورهای گرم کهن دارد
اگر گرسنه باشی البته
اشتها ندارم
با آن که هزاران سال است گرسنه ام
اشتها ندارم
این نان برای گرسنگی پخته
نشده است
ای کلمه
تو هستی هنوز و غیر از تو هیچ نیست و تو خدایی
بوی نان نمی دهی ؟ نده
تو
چه با خودکار بیک بنویسندت
چه از زیر انگشتان دخترکی برشاسی های پیانو بر ایی
این طنین مقدس تو است
که موج می اندازد در فضا و زمان
و چرخابی می سازد کهکشانی
که چشم ها و روان های ما را
به سمت ژرفاهای خود فرا می کشد
تو
فقط طنین بینداز
بوی نان
از روان جزغاله ی ما بر خواهد خواست
تو
نمی دانی
از زیر انگشتان دخترکان هنوز
گرسنگانی از رایانه ها بر می ایند
و بر سواحل رودخانه های پشیمان
قطار می شوند مدام
نه
اشتها ندارم

می نوش وجهان بخش که ازلطف کمندت.. شدگردن بد خواه گرفتار سلاسل

لالا لالا نخواب دنیا خسیسه
واسه کم ادمی خوب مینویسه
یکی لبهاش همیشه غرق خندست
یکی پلکاش تو خوابم خیسه خیسه!!!

vahab wrote:

لالا لالا نخواب دنیا خسیسه
واسه کم ادمی خوب مینویسه
یکی لبهاش همیشه غرق خندست
یکی پلکاش تو خوابم خیسه خیسه!!!

شعر قشنگی بود آقا وهاب
فکر کنم مال مریم حیدرزاده باشه

هر که غیرت نداشت دینش نیست
آن ندارد کسی که اینش نیست

ت بدید

تو وقف خراباتی ، دخلت می و خرجت می
زین وقف به هشیاران ، مسپار یکی دانه

ای لولی ِ بربط زن ، تو مستتری یا من
ای پیش ِ تو مستی افسون من افسانه

هنوز
دامنه دارد
هنوز هم که هنوز است
درد
دامنه دارد
شروع شاخه ی ادراک
طنین نام نخستین
تکان شانه ی خاک
و طعم میوه ی ممنوع
که تا تنفس سنگ
ادامه خواهد داشت
و درد
هنوز دامنه دارد ...

قیصر امین پور

در حق چگونه کوبم که نه دست ماند و نه دل
دل ودست چون تو بردی بده ای خدا امانی

يار عشق ديگران را گر ز من کردي قياس
ساختي با خاک يک سان عاشقان را يک به يک

کی بُوَد خاک صنم با خون ما آمیخته ؟
خوش بُوَد این جسم ها با جان ها آمیخته

این صدف های دل ما با چنین درد ِ فراق
با گهرهای صفای ِ با وفا آمیخته

هر زمان بانگ خوش نامه رسان می اید
بر تن خسته ام از شوق تو جان می اید
تا صدای تو به گوشم رسد از رشته ی سیم
دل من لرزد و جان در هیجان می اید
نیمشب یاد تو در هودج مهتاب خیال
چون عروسیست که بر تخت روان می اید

در جنگل من ، از درندگی نام و نشان نیست
در سایه - آفتاب دیارت ، قصه ی "خیر و شر " می شنوی
من شکفتن ها را می شنوم
و جویبار ار آن سوی ِ زمان می گذرد

در دور گرد احساس و اندیشه
به کدامین جهت در شتابی
بیا که سکوت و تکرار را بشکنیم
و دوباره را در مدار نو آغاز کنیم
چرخه اجباری رها کرده
چرخشی دیگر آغاز کنیم

میازار موری که دانه کش است
که جان دارد و جان شیرین خوش است !
اینم شعره دیگه ، این طور نیست ؟!

تو ان ستاره منی
که گر شبی ز کلبه ام گذر کنی
زشوق روی ماه تو
صدای خنده دلم به عالمی سفر کند.

دارد به جانم لرزه می افتد رفیق، انگار پائیزم
دارم شبیه برگ های زرد و خشک از شاخه می ریزم

م بدید

مرا هرگز با چشم های تو کاری نیست
که چشم یاری ز غیر یار ببریدم

مست هستی بوده ام من تابناک
مستی ام از خاک بوده نی ز تاک

مست هستی بوده ام من تابناک
مستی ام از خاک بوده نی ز تاک



Last edited by sezar on Wed Mar 03, 2010 7:36 pm; edited 1 time in total

کعبه جان ها ، نه آن کعبه که چون آن جا رسی
در شب تاریک گویی ، شمع یا مهتاب کو ؟!

بلکه بنیادش زنوری کز شعاع جان تو
نور گیرد جمله عالم ، لیک جان را تاب کو ؟!

و
دل تمنایی می خواهد
تمنایی به گستره ی دشت ها و افق ها
تمنای درك شدن ها
تمنای پذیرش ها
و
فهم ها
و تمنای یكی شدن ها
و
چه قدر تنهاست این دل
تنها و بی كس
نه بود حادثه ای،
از تصادم لحظه های درك شدگی
نه وجود گوش شنوایی،
در انحنای واشده ی زمان
زمان درد و دل های نهان
و
چه قدر دردناك است
فهم پذیرش سكوت
سكوت متجلی كننده ی حقایق
حقایق یكی نشدن ها
حقایق هجرها و گدازها
و
چه قدر تنهاست رها شدن ها
تنها گذاشته شدن ها
و
پس زده شدن ها
و
چه قدر تنهاتر
مواجه با دورویی ها

ای دل خاموش گیر!
و در خویش بگداز!
كه ترا جایی در این میانه نیست
دست از تقلای یافت حقایق بركش!
كه حقایق همه لكه دار شده اند
ترا در سرزمین ریاهای واضح
و حقایق كاذب جایی نیست!

27 مارس 98
سوئد


گیتا صرافی

تو پرده فرو هشته ای دوست ، چه خوی است این
جان ها که به ذوق آمد در عشق دو جوق آمد
جوق : دسته ، گروه

دانه ای می کاری از بهر ثمر
آرزویت باشد از آن یک گوهر
گر گوهر اید نصیبت در مراد
خواستت افزون شود از روزگار
گفتمت یکباره با تو این سخن
تا گرفتارت نسازد اهرمن
گوهر ذاتت بود در اصل خویش
صیقلش می باید این گوهر ز خویش

شکزستان ِ خیالت ، بَر ِ من گُل شِکر آرَد
به گلستان ِ حقایق ، گُل ِ صد برگ فشانم

من تو را می خوانم
من تو را می نالم
من تو را می بینم
من تو را می چینم
من ،‌ به تو می بالم
ز نگاهم پیداست
من تو را می جویم

من از که باک دارم ؟ خاصه که یار با من
از سوزنی چه ترسم ؟ وان ذوالفقار بامن
کی خشک لب بمانم ؟ کان جو مراست جویان
کی غم خورد دل من ؟ وان غمگسار با من

یا رب از ابر هدایت برسان بارانی
پیشتر زانکه چو گَردی زمیان برخیزم

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی
ز بامی که برخواست به مشکل نشنید
بنازم به بزم محبت که آنجا
گداییی به شاهی مقابل نشیند

دلم را مرنجان که این مرغ وحشی
زبامی که برخاست و مشکل نشیند !!
فرقی با تفاوت نمی کنه ، چه بگی مرنجان دلم را ، چه دلم را مرنجان ، آسمون به زمین نمیاد ، زمینم به آسمون نمیره !
خب حالا دیگه ، " دال " بدید ایضا"

آقای سلطانی شادمهر گفت مرنجان ماهم گفتیم رنجی نیست

در مشرق عشق دشت خورشید تویی
در باغ نگاه یاس امید تویی
در بین هزار پونه آن کس که مرا
چون روح نسیم زود فهمید تویی



[You must be registered and logged in to see this image.]

Last edited by sezar on Fri Mar 05, 2010 2:00 pm; edited 2 times in total

درود بر تو :
یا رب به وقت گل گنه بنده عفو کن
وین ماجرا به سرو لب جویبار بخش

ای آن که ره به مشرب ِ مقصود برده ای
زین بحر قطره ای به من خاکسار بخش

چشمان مرا به چشمهایش گره زد
بر زندگیم رنگ غم و خاطره زد
او رفت ولی نه طبق قانون وداع
یکبار فقط به شیشه ی پنجره زد


مریم حیدرزاده

در کار گلاب و گل حکم ازلی این بود
کاین شاهد بازاری وان پرده نشین باشد

من از کجا ، پند از کجا ، باده بگردان ساقیا!
آن جام جان افزای را بر ریز بر جان ، ساقیا!

تو به روح بی زوالی ، زدرونه با جمالی
تو از آن ِ ذوالجلالی ، تو زپرتو خدایی

یک ذره وفا را به دو عالم نفروشیم
هر چند در این عهد خریدار ندارد

د

دزدیده چون جان می روی اندر میان ِ جان ِ من
سرو خرامان ِ منی ، ای رونق ِ بستان ِ من

چون می روی ، بی من مرو ؛ ای جان ِ جان ، بی تن مرو
وز چشم ِ من بیرون مشو ، ای شعله ی ِ تابان من

نمیدانم پس از مرگم چه خواهد شد



نمیخواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت



ولی بسیار مشتاقم که از خاک گلویم سوتکی بسازد



گلویم سوتکی باشد به دست کودکی گستاخ و بازیگوش



و او یکریز و پی در پی دم گرم و چموشش را در گلویم سخت بفشارد



و خواب خفتگان خفته را آشفته تر سازد



بدین سان بشکند



هر دم سکوت مرگ بارم را



[You must be registered and logged in to see this image.]

الا یا ایها الساقی ادر کاءسا" و ناولها
که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها

ای یاد تو در ظلمت شب همسفر من
وی نام تو روشنگر شام و سحر من
جز نقش تو نقشی نبود در نظر من
شب ها منم و عشق تو و چشم تر من
وین اشک دمادم که بود پرده در من
در عطر چمن های جهان بوی تو دیدم
در برگ درختان سر گیسوی تو دیدم
هر منظره را منظری از روی تو دیدم
چشم همه ی عالمیان سوی تو دیدم
با یاد تو شادست دل در به در من

ناصحم گفت که جز غم چه هنر دارد عشق ؟
برو ای خواجه ی عاقل هنری بهتر ازین ؟!

دل بدان رود ِ گرامی چه کنم ، گر ندهم ؟
مادر ِ دهر ندارد پسری بهتر ازین

نفس بازیگوش را آواز ده پاک شو پر نور شو مهتاب شو
رود شو بیرون از این مرداب شو
با عجوز زندگی خوشدل شدی
همچو کودک محو آب و گل شدی
زرق و برق زندگی شادت کند
حرفی ز ویرنه آبادت کند
جهد کن از چاهک دنیا در آ
خیمه را بر کن از این ویرانسرا
پنج حس نارسا و گنگ و کور
کی تو را هادی شود شهر نور
این تن خاکی چو مرغ خانگیست
کاوشش در خاک از بی دانگیست

ترا آن به که روی خود ز مشتاقان بپوشانی
که شادی ِ جهانگیری غم ِ لشگر نمی ارزد

دو نجم خوشدلی یکجا نتابند
دریغا تا سهیل آمد سهارفت

فغانا شمع من از جمع ما رفت
ز خود بیگانه ام چون آشنا رفت

ترک گدائی مکن که گنج بیابی
از نظر رهروی که در گذر آید

دلم خوش است به گل‌های باغ قالی‌ها

كه چشم باران دارم زخشكسالی‌ها


به باد حادثه بالم اگر شكست، چه باك!

خوشا پریدن با این شكسته‌بالی‌ها!‌


چه غربتی است، عزیزان من كجا رفتند؟

تمام دورو برم پر زجای خالی‌ها


زلال بود و روان رود روبه دریایم

همین كه ماندم مرداب شد زلالی‌ها


خیال غرق شدن در نگاه ژرف تو بود

كه دل زدیم به دریای بی‌خیالی‌ها

آتش از برق نگاهت ریختی بر جان من
خواستی تا در میان شعله ها آبم کنی

مهدی سهیلی

یاران سحر خیزان تا صبح که دریابد ؟
تا ذره صفت مارا که زیر و زبر یابد؟
آن بخت که را باشد کاید به لب جویی ؟
تا آب خورد از جو ، خود عکس قمر یابد
یعقوب صفت که بوَد کز پیرهن یوسف
او بوی پسر جوید خود نور بصر یابد
یا تشنه چو اعرابی در چه فکند دلوی
در دلو نگارینی چون تنگ شکر یابد
یا موسی آتش جو ، کارَد به درختی رو
آید که برد آتش ، صد صبح و سحر یابد
در خانه جهد عیسی تا وارهد از دشمن
از خانه سوی گردون ناگاه گذر یابد
یا همچو سلیمانی بشکافد ماهی را
اندر شکم ماهی آن خاتم زر یابد

در میکده ام : چون من بسی اینجا هست
می حاضر و من نبرده ام سویش دست
باید امشب ببوسم این ساقی را
کنون گویم که نیستم بیخود و مست
در میکده ام دگر کسی اینجا نیست
واندر جامم دگر نمی صهبا نیست
مجروحم و مستم و عسس می بردم
مردی ، مددی ، اهل دلی ، ایا نیست ؟

تا غم آویز آفاق خاموش
ابرها سینه بر هم فشرده
خنده روشنی های خورشید
در دل تیرگی ها فسرده
ساز افسانه پرداز باران
بانگ زاری به افلاک برده
ناودان ناله سرداده غمناک !

کم نامه‌ی خاموش برایم بفرست

از حرف پرم گوش برایم بفرست

دارم خفه می‌شوم در این تنهایی

لطفاً کمیآغوش برایم بفرست

تورا من زهر شیرین خوانم ای عشق
که نامی خوش تر از اینت ندانم
وگر- هر لحظه - رنگی تازه گیری
به غیر از زهر شیرینت نخوانم

مکن شادماني به مرگ کسي
که دهرت نماند پس از وي بسي
شنيد اين سخن عارفي هوشيار
بناليد کاي قادر کردگار
عجب گر تو رحمت نياري بر او
که بگريست دشمن به زاري بر او

وفادار تو بودم تا نفس بود
دریغا هم نشینت خار و خس بود
دلم را باز گردان ، باز گردان
همین جان سوختن بس بود ، بس بود !