مشاعره

خوب شما بشین فرشته

تو با آواز خود شب را شکستی
ولی من بی دریچه مانده ام باز

هوای پر زدن هایم کجا رفت ؟
ز یاران باز هم جا مانده ام باز . . .

این هم ذ هستش ایراد نگیرید لفطآ

ذهن را درگیر با عشقی خیالی کرد و رفت
جمله های واضح دل را سوالی کرد و رفت
چون رمیدن های آهو ناز کردن های او
چشم و دستان مرا حالی به حالی کرد و رفت

تورا دستی به دامان خداشد
فرشته ای فرشته ای فرشته
[You must be registered and logged in to see this image.]

هزار پله فرا رفتم از حصار زمان
هزار پنجره بر عمر رفته وا کردم
به شهر خاطره ها چون مسافران غریب
گرفتم از همه کس دامن و رها کردم

تو را به خدا کمی نگاه
من غریبه ام در میان شما
کسی نیست مرا یاری کند
که این شب سیه تاریک است

............................

مثه خوردن یه جرعه اب منو از یاد میبری
ببین به جه ساده گی داری از من میگزری
......................................
شعر بالا ی رو اشتباهی نوشتم از قبلی شروع کردم بای./

دوست عزیز خوش آمدید به ایران فروم


تو مرا فرياد کن اي هم نفس / اين منم آواره ي فرياد تو

اين فضا با بوي تو آغشته است / آسمانم پر شده از ياد تو . . .

واعظان کین جمله در محراب و منبرمیکنند
چون به خلوت میروند آن کار دیگر میکنند

درون سینه آهی سرد دارم
رخی پژمرده رنگی زرد دارم
ندانم عاشقم مستم چه هستم ؟
همی دانم دلی پر درد دارم

تنها
غمگین
نشسته با ماه
در خلوت ساکت شبانگاه
اشکی به رخم دوید ناگاه
روی تو شکفت در سرشکم
دیدم که هنوز عاشقم آه

برای ما تعریف می کردند که در زمان های نه چندان دور در همین کرمانشاه ؛ در فصل زمستان وقتی که برف شروع به باریدن می کرده حداقل دوروز و دوشب ادامه داشته و من خودم به یاد دارم در دوران کودکی در کوچه های محلات قدیمی شهر ، که معمولا" ساختمان ها یک طبقه بوده و نهایتا" از دو طبقه تجاوز نمی کرد بچه ها در کوچه های نسبتا" باریک و دراز و پیچ در پیچ این شهر ، کانال هایی در دل برف ایجاد می کردند و از طریق آن کانال ها به کوچه های دیگر می رفتند و این رفت و آمد همه در زیر برف بود و بعضی از بچه ها هم از رو ی برف ها به پشت بام خانه ها می رفتندو واقعا" سرما و برف آنقد ر زیاد بود که دست ما از شدت سرما سیاه می شد و وقتی که به خانه برمیگشتیم از روی بی تجربگی دست هایمان را روی چراغ نفتی می گرفتیم که گرم شوند ، اما از شدت درد فریادمان را به هوا می برد.این شعر جناب یدی که از کمال الدین اسماعیل است ، مرا به یاد آن دوران انداخت و از این بابت از ایشان بسیار سپاس گزارم:
پروین اعتصامی
فتاد طائری از لانه و زدرد تپید
به زیر پر چو نگه کرد دید پیکانی است
بگفت آنکه به دریای خون فکند مرا
ندید در دل شوریده ام چه توفانی است
کسی که بر رگ من تیر زد نمی دانست
که قلب خرد مرا هم ورید و شریانی است
ربود مرغکم از زیر پر به عنف و نگفت
که مادری و پرستاری ونگهبانی است
اسیر کردن و کشتن تفرج و بازی است
نشانه کردن مظلوم کار آسانی است
زبام خردگل اندود پست ما پیداست
که سقف خانه جمعیت پریشانی است
شکست پنجه و منقار من ولیک چه باک
پلنگ حادثه را نیز چنگ و دندانی است
گرفتم آنکه به پایان رسید فرصت ما
برای فرصت صیاد نیز پایانی است
فتاد پایه چنین خانه را چه تعمیری است
گداخت سینه چنین درد را چه درمانی است
چمن خموش است و جهان سبزو بوستان خرم
برای طائر آزادجای جولانی است
زمانه عرصه برای ضعیف تنگ گرفت
هماره بهر توانا فراخ میدانی است
همیشه خانه بیداد و جور آباد است
بساط ماست که ویران ز باد و بارانی است
نگفته ماند سخن های من خوشا مرغی
که لانه اش که سعی و عمل دبستانی است
مرا هر آنکه در افکند همچو گوی به سر
خبر نداشت که در دست دهر چوگانی است
ز رنج بی سروسامانی منش چه غم است
همین بس است که اورا سری و سامانی است
حدیث نیک و بد ما نوشته خواهد شد
زمانه را سند و دفتری و دیوانی است
کسی زدرد من آگه نشد ولیک خوشم
که چند قطره خونم به دست و دامانی است
هزار کاخ بلند از بنا کند صیاد
بهای خار و خس آشیان ویرانی است
چه لانه ای و چه قصری اساس خانه یکی است
به شهر کوچک خود، مور هم سلیمانی است
زدهر ، گرچه دل تنگم فشاردید چه غم
گرفته دست قضا هرکجا گریبانی است
چه برتریست ندانم به مرغ ، مردم را
جز اینکه دعوی باطل کند که انسانی است
درین قبیله خود خواه هیچ شفقت نیست
چو نیک در نگری هرچه هست عنوانی است

تا مگر جرعه فشاند لب جانان بر من............سالها شد که منم بر در مبخانه مقیم

می نوش و جهان بخش که از زلف کمندت
شد گردن بدخواه گرفتار سلاسل

مهندس فلکی راه دیر شش جهتی
چنان ببست که ره نیست زیر دیر مغاک

اهلی شیرازی

ناموس عشق و رونق عشاق میبرند
منعِِ جوان و سرزنش پیر میکنند

دلا مباش چنین هرزه گرد و هر جایی
که هیچ کار ز پیشت بدین هنر نرود
مکن به چشم حقارت نگاه در من مست
که آب ِ روی ِ شریعت بدین قدر نرود

[You must be registered and logged in to see this image.] دراین مشاعره و صحنه سخنرانی
چه نکته ها که نگوید سهیل سلطانی

یا رب کجاست محرم رازی که یک زمان
دل شرح آن دهد که چه گفت و چها شد

در کنار گل پروانه ودر فصل بهار
شعر در سبک عراقی بگو اقای سزار

رخ نگار مرا هر زمان دگر رنگ است

به زير هر خم زلفش هزار نيرنگ است

تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم
تبسمی کن و جان بین که چون همی سپرم
چنین که در دل من داغ زلف سرکش تست
بنفشه زار شود تربتم چو در گذرم
برآستان مرادت گشاده ام در چشم
که یک نظر فکنی خود فکندی از نظرم
چه شکر گویمت ای خیل غم عفاک الله
که روز بی کسی آخر نمی روی زسرم
غلام مردم چشمم که با سیاه دلی
هزار فطره ببارد چو درد دل شمرم
به هر نظر بت ما جلوه می کند لیکن
کس این کرشمه نبیند که من همی نگرم
به خاک حافظ اگر یار بگذرد چون باد
ز شوق در دل آن تنگنا کفن بدرم

من دست شسته ام از غرورم برای تو
افتاده ام چو قطره ی شبنم به پای تو

و بدید

[You must be registered and logged in to see this image.]

وقتست کز فراق تو و سوز اندرون
آتش در افکنم به همه رخت و پَخت ِ خویش

من و شمع صبحگاهی سزد از به هم بگرییم
که بسوختیم و از ما بت ما فراغ دارد [You must be registered and logged in to see this image.]

راز پنهان به تو گویم که خداوند کریمی

چه بگویم که تو خود واقف اسرار ضمیری



شادی روح سعدی صلوات

یار مردانِ خدا باش که در کشتی نوح
هست خاکی که به آبی نخزد طوفانی را
شادی روح حافظ صلوات

اسم اعظم بکند کار خود ای دل خوش باش
که به تلبیس و حیل دیو مسلمان نشود

درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
نهال دشمنی بر کن که رنج بی شمار آرد

روزگاری منو دل ساکن کویی بودیم
ساکن کوی بت عربده جویی بودیم

عقل ودین باخته دیوانه رویی بودیم
بسته سلسله سلسله مویی بودیم

تا تو نگاه میکنی کار من اروق کردن است
کار توهم همش ببین دس تو دماغ کردن است


مدیر جان فی البداهه بود

اخراجمون نکنی

تو شيرين زباني ز سعدي بگير
ترش روي را گو به تلخي بمير

اولا سلام...........وای..........با یه ماه تاخیر سال نو مبارک.........من چقدر بی معرفت شدم........می دونین چند وقته نیومدم؟
مرسی که بهم سر زدین
فائزه جون خیلی ماهی...به خاطر تبریک تولد ممنون...به خدا انقدر مشکل داشتم که وقت نداشتم بیام...تو وبلاگم آقا فرهاد گفتن که تبریک گفتین...من تازه امروز خوندم...ببخشید...
بوووووس
راستی یه شعر جدیدم گذاشتم تو وبلاگم....

حالا مشاعره...

رهی...تا چند سوزم در دل شبها چو اختر ها؟
به اقبال شرر نازم که دارد عمر کوتاهی...

نه چنان حيران که پشتش سوي اوست
بل چنان حيران و غرق و مست دوست

دفتر دانش ما جمله بشوييد به مي
که فلک ديدم و در قصد دل دانا بود

دیروز به یاد تو و آن عشق دل انگیز
بر پیکر خود پیرهن سبز نمودم
در آینه بر صورت خود خیره شدم باز
بند از سر گیسویم آهسته گشودم

می خواهمت چنان که تن خسته خواب را
می جویمت چنان که لب تشنه آب را
حتی اگر نباشی می آفرینمت
چونان که التهاب بیابان سراب را

ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند
مشتاقم از برای خدا یک شکر بخند
طوبی زقامت تو نیارد که دم زند
زین قصه بگذرم که سخن می شود بلند
خواهی که بر نخیزدت ازدیده رود خون؟
دل در وفای صحبت رود کسان مبند
گر جلوه می نمایی وگر طعنه می زنی
ما نیستیم معتقد شیخ خود پسند
زآشنفتگی حال من آگاه کی شود؟
آن را که دل نگشت گرفتار این کمند
بازار شوق گرم شد آن سرو قد کجاست
تا جان خود برآتش رویش کنم سپند
جائی که یار ما به شکر خنده دم زند
ای پسته کیستی تو ؟ خدا را به خود مخند
حافظ چو ترک غمزه ترکان نمی کنی
دانی کجاست جای تو؟ خوارزم یا خجند

در این زمانه ی بی های و هوی لال پرست
خوشا به حال کلاغ های قیل و قال پرست

تو خفته ای و نشد عشق را کرانه پدید
تبارک الله ازین ره که نیست پایانش

شبی کنار چشمه پیدا شو
میان اشک من چو گل وا شو

در این خیال به سر شد زمان عمر و هنوز
بلای ِ زلف ِ سیاهت به سر نمی آید

نی جام به کف ، نه گل به چنگست نفس
بر صافی فطرت تو زنگست نفس
دل روشن کن رموز هستی دریاب
تا آیینه گویدت چه رنگست نفس

سلام ، البته میدانم نمیگیرم جوابم را
و چون هر بار خواهم دید بی پاسخ خطابم را