مشاعره

تا چند بسته ماندن در دام خودفریبی
با غیر آشنایی، با آشنا غریبی؟

یاری اندر کس نمی بینم یاران را چه شد
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد
شهریاران بود و جای مهربانان این دیار
مهربانی کی سرآمد شهریاران را چه شد
کس نمی گوید که یاری داشت حق دوستی
حق شناسان را چه حال افتاد و یاران را چه شد
لعلی از کان مروت بر نیامد سالهاست
تابش خورشید و سعی باد و باران را چه شد
آب حیوان تیره گون شد خضر فرخ پی کجاست
گل بگشت از رنگ خود باد بهاران را چه شد
صد هزاران گل شکفت و بانگ مرغی برنخاست
عندلیبان را چه پیش آمد هَزاران را چه شد
زُهره سازی خوش نمی سازد مگر عودش بسوخت
کس ندارد ذوق مستی می گساران را چه شد
گوی توفیق و کرامت در میان افکنده اند
کس به میدان روُ نمی آرَد سواران را چه شد
حافظ اسرار الهی کس نمی داند خموش
از که می پرسی که دور روزگاران را چه شد ؟!

در کاخ مجلل خبر از عشق مجو
که سعادت همه در کلبه درویشان است

تو سفر کردی ز نُطفه تا به عقل
نی به گامی بو د نی منزل نه نَقل

لاله‌اش از آتش مي پروين پاش

زهره‌اش از باد سحر سنبل‌پوش

شهر می خوابد به لالای ِ سکوت
اختران نجواکنان بر بام شب
نرم نرمک باده مهتاب را
ماه می ریزد درون جام شب

بر درت مي آمدم هر شب مرا وا ميزدي
گفتمت نا مهرباني دم ز حاشا ميزدي

ديدمت يک شب به دريا خيره بودي تا به سحر
کاش درياي تو بودم دل به دريا ميزدي

یکی دیوانه ای آتش بر افروخت
در آن هنگامه جان خویش را سوخت

همه خاکسترش را باد می برد
وجودش را جهان از یاد می برد

تو همچون آتشی ای عشق جانسوز
من آن دیوانه مرد آتش افروز

زندان شده بهشت ز ناي و ز نوش عشق

قاضي عقل مست در آن مسند قضا

آتش زدم ز سوز سخن اهل حال را
اما زبان مدعیان خار راه بود
دیدند یک شبه ره صد ساله می روم
در چشم تنگشان هنر من گناه بود !

درويش تو در مصلحت خويش نداني
خوشباش اگرت نيست که بي‌مصلحتي نيست

تا غم آویز آفاق خاموش
ابرها سینه بر هم فشرده
خنده روشنی های خورشید
در دل تیرگی ها فسرده
ساز افسانه پرداز باران
بانگ زاری به افلاک برده
ناودان ناله سر داده غمناک !
روز در ابرها رو نهفته
کس نمی گیرد از او سراغی
گر نگاهی ، دَوَد سوی خورشید
کور سو می زند شب چراغی
ور صدایی به گوش آید از دور
هوی باد است و های کلاغی
چشم هر برگ از اشک لبریز !

زيبا روئي بدين نکوئي
وانگاه بدين برهنه روئي
کس در نه به قدر او فشانده است
زين روي برهنه روي مانداست

تو بخواه
پاسخ چلچله ها را تو بگو !
قصه ابر هوا را ، تو بخوان !
تو بمان بامن ، تنها تو بمان

نه هر که چهره بر افروخت دلبری داند
نه هر که آینه سازد سکندر داند

دل می رود زدستم صاحبدلان خدارا
دردا که راز پنهان خواهدشد آشکارا

اين مرد خود پرست

اين ديو، اين رها شده از بند

مست مست

ايستاده روبه روي من و

خيره در منست

***

گفتم به خويشتن

آيا توان رستنم از اين نگاه هست ؟

مشتي زدم به سينه او،

ناگهان دريغ

آئينه تمام قد روبه رو شكست

تورا من زهر شیرین خوانم ای عشق
که نامی خوش تر از اینت ندانم
وگر- هر لحظه رنگی تاز ه گیری
به غیر از زهر شیرینت نخوانم

می نویسم
................
قلم به دست
برتیغ حیات ایستاده ام
می نویسم ...
و قلبم از درون می فرساید
که نوشته هایم
زنجیرهایی است
که صدای گوشخراششان
از درد سرشارم می کنند
قلبم از درون می فرساید
که واژه ها اشک می ریزند
و انسجام خویش را
در تلاش برای رهایی
از دست داده اند.
من به دختر شیوایی
چون آرزویی بعید می نگرم
که سخت بی وفاست.
قلبم از درون می فرساید
که دانه ای عشق
در آخرین دیم تابستانه
جوانه ی حسرت داده اند
و ما هردو کسلیم و عبوس
من از حضور ساکت تو
و تو از قلبی که
می
فر
سا
ید...

مثل آن شیشه شیرینی همیشه
دور از دسترس بودی
روی آن دورترین تاقچه
که دستم به تو نمی رسید
مثل بادبادک
که ترا در شوق با سکوت ساخته بودم
مثل آن بادبادک
در آن عصر سیاه
باد ترا برد
در خیالم امید برگشتی برایت هست
با خودم می گویم
که تو در لابلای شاخه های درخت انتظاری مانده ای
و ترا عاقبت خواهم یافت
مثل آن عروسکی
که از پشت شیشه به من می خندید
که شبی دست بدی آمد و ترا برد
پشت ویترین اینک تنها
سردی و خاموشی و تنهایی است.
مثل آن عقده دوری
که هرگاه به تو می اندیشم
گریه ام می گیرد.

اشعار از طیبه تیموری نیا

دلی کز معرفت نور و صفا دید
به هر چیزی که دید اول خدا دید

در دایره ی قسمت ما نقطه ی تسلیمیم
لطف آنچه تو اندیشی، حکم آنچه تو فرمایی

ی

یار مرا چو اشتران ، باز مهار می کشد
اشتر مست خویش را در چه قطار می کشد ؟
جان و تنم بخست او ، شیشه من شکست او
گردن من ببست او ، تا به چه کار می کشد

ديدم او را آه بعد از بيست سال

گفتم : اين خود اوست، يا نه، ديگري ست

چيزكي از او در بود و نبود

گفتم : اين زن اوست ؟ يعني آن پري ست ؟



هر دو تن دزديده و حيران نگاه

سوي هم كرديم و حيرانتر شديم

هر دو شايد با گذشت روزگار

در كف باد خزان پرپر شديم



از فروشنده كتابي را خريد

بعد از آن اهنگ رفتن ساز كرد

خواست تا بيرون رود بي اعتنا

دست من بود در را برايش باز كرد



عمر من بود او كه از پيشم گذشت

رفت و در انبوه مردم گم شد او

باز هم مضمون شعري تازه گشت

باز هم افسانه مردم شد او

و بار دیگر ، در زیر آسمان "مزامیر"
در آن سفر که لب رودخانه "بابل"
به هوش آمدم
نوای بر بط خاموش بود
و خوب گوش که دادم ، صدای گریه می آمد
و چند بربط بی تاب
به شاخه های تر بید تاب می خوردند .

دشتهاي آلوده ست

در لجنزار گل لاله نخواهد روئيد



در هواي عفن آواز پرستو به چه كارت آيد ؟

فكر نان بايد كرد

و هوايي كه در آن

نفسي تازه كنيم



گل گندم خوب است

گل خوبي زيباست

اي دريغا كه همه مزرعه دلها را

علف كين پوشانده ست



هيچكس فكر نكرد

كه در آبادي ويران شده ديگر نان نيست

و همه مردم شهر

بانگ برداشته اند

كه چرا سيمان نيست

و كسي فكر نكرد

كه چرا ايمان نيست



و زماني شده است

كه به غير از انسان

هيچ چيز ارزان نيست .

تا شقایق هست ، زندگی باید کرد.

درماندگي از ديده ي من ميتراود

جغد غريبي بر سر بامم نشسته است

مست از تو بودم،ساقي بزمم تو بودي

بي روي تو مي ريخته، جامم شكسته است

***

تو ز هر ذره وجودت بشنو ناله و زاری
تو یکی شهر بزرگی ، نه یکی ، بلکه هزاری

یک سال دیگر آمد و دنیا عوض نشد
چیزی بغیر پیرهن از ما عوض نشد

د

دنیای ما چو سایه سیه پوش لحظه هاست
تابوت عمر ماست که بر دوش لحظه هاست

تا که اسیر و عاشق آن صنم چو جان شدم / دیو نیم پری نیم از همه چون نهان شدم

برف بدم گداختم تا که مرا زمین بخورد / تا همه دود دل شدم تا سوی آسمان شدم

نیستم از روان ها بر حذرم ز جان ها / جان نکند حذر ز جان چیست حذر چو جان شدم

مرد خدا به مشرق و مغرب غريب نيست

چندانکه مي‌رود همه ملک خداي اوست

تا من از دست سزار با این همه ت گفتنش
راه دیگر را نمی بینم شوم با شعر خوبش سازگار !

روزگار سزار گشته همه بهر تیمار یار

تا بگیرد تربت خاک بلا


تو همی دانی که تاهستم ت و ت است و ت

ت بود یار من و همراه من
ت شود روزی تابوت
ت شود روزی تولد
ت شود روزی ترنه بهر من
ت همه گفتیم و رفتیم

ما نمیدانستیم شما باشید ز تای بی تابان

تا کنی خویشتن را سازگار
من روم سوی تخت خواب

به درد هم اگر خوردیم قشنگ است
به شانه بار هم بردیم قشنگ است
در این دنیا که پایانش به مرگ است
برای هم اگر مردیم قشنگ است

تو به من گناه من برای او ، تو به شکن هوای او
توبه ی من گناه من ، سوخته پیش روی او

وای به حالش رسواش میکنم من

دلم گم شده پیداش میکنم من

نه مکان ترا نه سویی و همه به سوی مایی
به تو دل چگونه پوید ، نظرم چگونه جوید ؟

دیر گاهیست همی پویم ز خویشتن راه را

گر تو آیی سوی ما سیه روه رویم سوی ویرانه

گم کرده ام راه میخانه را

به دل گویم مشو رنجور کنم پیدا ره میخانه

دل در جوابم گوید برخیز رو سوی مشاعره

دگر چشمم نداشت سویی برای دیدنت

آخر ز چشمم بود عینک دودی

یک چند رندند این طرف ، در ظل دل پنهان شده
وآن آفتاب از سقف دل بر جانشان تابان شده

هر نجم ناهیدی شده ، هر ذره خورشیدی شده
خورشید و اختر پیششان ، چون ذره سرگردان شده

هست شب یک شبِ دم کرده و خاک
رنگِ رخ باخته است.
باد، نو باوه ی ابر، از بر کوه
سوی من تاخته است.
*
هست شب، همچو ورم کرده تنی گرم در استاده هوا،
هم ازین روست نمی بیند اگر گمشده ای راهش را.
*
با تنش گرم، بیابان دراز
مرده را ماند در گورش تنگ
به دل سوخته ی من ماند
به تنم خسته که می سوزد از هیبت تب!
هست شب. آری، شب.

هست شب یک شبِ دم کرده و خاک
رنگِ رخ باخته است.
باد، نو باوه ی ابر، از بر کوه
سوی من تاخته است.
*
هست شب، همچو ورم کرده تنی گرم در استاده هوا،
هم ازین روست نمی بیند اگر گمشده ای راهش را.
*
با تنش گرم، بیابان دراز
مرده را ماند در گورش تنگ
به دل سوخته ی من ماند
به تنم خسته که می سوزد از هیبت تب!
هست شب. آری، شب.

به کنار تپه ی شب رسید ،
با طنین روشن پایش آیینه ی فضا شکست
دستم را در تاریکی اندوهی بالا بردم
و کهکشان تهی تنهایی را نشان دادم
شهاب نگاهش مرده بود
غبار کاروان هارا نشان دادم
و تابش بی راهه ها
و بیکران ریگستان سکوت را ،
واو
پیکره اش خاموشی بود
لالایی اندهی بر ماوزید
تراوش سیاه نگاهش با زمزمه ی سبز علف ها آمیخت
و ناگاه
از آتش لب هایش جرقه ی لبخندی پرید
در ته چشمانش ، تپه ی شب فرو ریخت
و من ،
در شکوه تماشا ، فراموشی صدا بودم

من با برادر محبوبم
از روی یک توهم بی جا
سرچشمه زلال تفاهم را
آلوده کرده ایم
تصویر روی من
در پاکی تصور او
همچون غباری اینه ذهن را مکدر کرد
در من سیاهی ابر کدورتی
باران اشک را
از دیدگان مضطربم رویاند
برخورد ما
بر حسب اتفاق
تماشایی ست
در او تلاش و کوشش مغرور ماندن است
در من گریز گمشدن و اغتشاش گام

مرده بدم زنده شدم ، گریه بدم خنده شدم
دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم

من ندانم که کیم
من فقط می دانم
که تویی
شاه بیت غزل زندگیم

مرغ روحم که همی زد ز سر ِ سدره صفیر
عاقبت دانه ی خال تو فکندش در دام

درخت کُناری است در آسمان هفتم که به آن سدره المنتهی می گویند
صفیر : آواز .

زان لحظه که دیده بر رخت وا کردم
دل دادم و شعر عشق انشا کردم
نی نی غلطم کجا سرودم شعری
تو شعر سرودی و من امضا کردم
خوب یا بد تو مرا ساخته ای
تو مرا صیقلی کرده و پرداخته ای

یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم
دولت ِ صحبت ِ آن مونس ِ جان ما را بس

سخن از گل به زبان آری و جز خار نداری
شوق گفتار به دل داری و کردار نداری
نقشه ها در سر خود می کشی اما هنرت کو
نقش یک دایره در گردش پرگار نداری
جلوه ها میکنی و بر تو کسی دل نسپارد
وده مکن هیچ خریدار نداری
روزگاری که برادر ز برادر بگریزد
کنج آسوده به جز سایه ی دیوار نداری
ای درد که در سینه ی خاموش تو جوشد
ای بسا درد که در سینه ی خاموش تو جوشد
لیکن از بیم کسان قدرت اظهار نداری
در کویری که تو تنهایی و خورشید گلدازان
چه توان کرد که جز سایه ی خود یار نداری
راز با چاه بگو در دل شبهای غریبی
کیه بر دوست مکن محرم اسرار نداری
گریه در خویش کن و با دل خود گرم سخن شو
زندگی رفت و تو در مرگ جوانی به فغانی
همتی کن که دگر فرصت بسیار نداری


mehdi soheili

یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش
می سپارم به تو از چشم حسود چمنش

شگفت نیست
نانی که از تنورهای رایانه ها برمی اید
عطر تنورهای گرم کهن دارد
اگر گرسنه باشی البته
اشتها ندارم
با آن که هزاران سال است گرسنه ام
اشتها ندارم
این نان برای گرسنگی پخته
نشده است
ای کلمه
تو هستی هنوز و غیر از تو هیچ نیست و تو خدایی
بوی نان نمی دهی ؟ نده
تو
چه با خودکار بیک بنویسندت
چه از زیر انگشتان دخترکی برشاسی های پیانو بر ایی
این طنین مقدس تو است
که موج می اندازد در فضا و زمان
و چرخابی می سازد کهکشانی
که چشم ها و روان های ما را
به سمت ژرفاهای خود فرا می کشد
تو
فقط طنین بینداز
بوی نان
از روان جزغاله ی ما بر خواهد خواست
تو
نمی دانی
از زیر انگشتان دخترکان هنوز
گرسنگانی از رایانه ها بر می ایند
و بر سواحل رودخانه های پشیمان
قطار می شوند مدام
نه
اشتها ندارم

می نوش وجهان بخش که ازلطف کمندت.. شدگردن بد خواه گرفتار سلاسل

لالا لالا نخواب دنیا خسیسه
واسه کم ادمی خوب مینویسه
یکی لبهاش همیشه غرق خندست
یکی پلکاش تو خوابم خیسه خیسه!!!

vahab wrote:

لالا لالا نخواب دنیا خسیسه
واسه کم ادمی خوب مینویسه
یکی لبهاش همیشه غرق خندست
یکی پلکاش تو خوابم خیسه خیسه!!!

شعر قشنگی بود آقا وهاب
فکر کنم مال مریم حیدرزاده باشه

هر که غیرت نداشت دینش نیست
آن ندارد کسی که اینش نیست

ت بدید

تو وقف خراباتی ، دخلت می و خرجت می
زین وقف به هشیاران ، مسپار یکی دانه

ای لولی ِ بربط زن ، تو مستتری یا من
ای پیش ِ تو مستی افسون من افسانه

هنوز
دامنه دارد
هنوز هم که هنوز است
درد
دامنه دارد
شروع شاخه ی ادراک
طنین نام نخستین
تکان شانه ی خاک
و طعم میوه ی ممنوع
که تا تنفس سنگ
ادامه خواهد داشت
و درد
هنوز دامنه دارد ...

قیصر امین پور