مشاعره

ای مردمان ای مردمان از من نيايد مردمی
ديوانه هم ننديشد آن كاندر دل انديشيده ام

نی ها ، همهمه شان می آید
مرغان ، زمزمه شان می آید
در باز و نگه کم
و پیامی رفته به بی سویی دشت
گاوی زیر صنوبرها
ابدیت روی چپرها
از بن هر برگی وهمی آویزان
و کلامی نی ،
نامی نی ،
پایین ، جاده بی رنگی،
بالا ، خورشید هم آهنگی ،

رنگی کنار شب
بی حرف مرده است
مرغی سیاه آمده از راه های دور
می خواند از بلندی بام شب شکست
سرمست فتح آمده از راه
این مرغ غم پرست
در این شکست رنگ
از هم گسسته رشته هر آهنگ
تنها صدای مرغک بی باک
گوش سکوت ساده می آراید
با گوشوار پژواک

مرغ سیاه آمده از راه ها ی دور
بنشسته روی بام بلند شب شکست
چون سنگ ، بی تکان
لغزانده چشم را
بر شکل های درهم پندارش
خوابی شگفت میدهد آزارش :
گل های رنگ سر زده از خاک های شب

در جاده های عطر
پای نسیم مانده ز رفتار
هردم پی فریبی ، این مرغ غم پرست
نقشی کشد به یاری منقار

بندی گسسته است
خوابی شکسته است
روءیای سرزمین
افسانه شکفتن گل های رنگ را
از یاد برده است
بی حرف باید از خم این ره عبور کرد :
رنگی کنار این شب بی مرز مرده است

تا کار مرا وصل تو تيمار ندارد

جز با غم هجر تو دلم کار ندارد

بي‌رونقي کار من اندر غم عشقت

کاريست که جز هجر تو بر بار ندارد

دارد سر خون ريختنم هجر تو داني

هجر تو چنين کار به بيگار ندارد

تا تو نگاه می کنی کار من آه کردن است
ای به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است

تن مزن ای پسر خوش دم ِ خوش کام ، بگو
بهر ِ آرام ِ دلم ، نام ِ دلارام بگو !
تن زدن : امتناع کردن

وهم کافر شده حيران تو گفت آن را نيز

که نه هرگز نگران گشت و نه حيراني داشت

وز خواب خوش مستی بیدار نخواهم شد
من مست می عشقم هشیار نخواهم شد
البته مجبور شدم جابه جاش کنم !

تا کی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه
خواهد به سراید غم هجران تو یا نه!
ای تیر غمت را دل عشاق نشانه

هرگز دلم ز کوی تو جای دگر نرفت
یکدم خیال روی تو ام از نظر نرفت
جان رفت و اشتياق تو از جان بدر نشد
سر رفت و آرزوي تو از سر بدر نرفت

تاچند زنی بر من زانکار تو خار آخر ؟
من با تو نمی گویم ، ای مرده پار آخر
ماننده ی ابری تو ، هم مظلم و بی باران
تاریک مکن ای ابر ، یک قطره ببار آخر

راز دلت را مکن فاش به نامحرمان
در بر نامحرمان راز گشودن خطاست

تا توانی دلی به دست آور
دل شکستن هنر نمی باشد

د

دگر شو شد كه تا جونم بسوزه
گريبان تا به دامونم بسوزه
براي كفر زلفت ای پری رخ
همی ترسم كه ايمونم بسوزه

هر شبی گویم که فردا ترک این سودا کنم
باز چون فردا شود امروز را فردا کنم

م بدید

ما در ره عشق تو اسیران بلاییم
کس نیست چنین عاشق بیچاره که ماییم
بر ما نظری کن که در این شهر غریبیم
بر ما کرمی کن که در این شهر گداییم
وجدی نه که بر گرد خرابات برآییم
زهدی نه که در کنج مناجات نشینیم
نه اهل صلاحیم و نه مستان خرابیم
اینجا نه و آنجا نه چه قومیم و کجاییم
حلاج وشانیم که از دار نترسیم
مجنون صفتانیم که در عشق خداییم
ترسیدن ما چون که هم از بیم بلا بود
اکنون ز چه ترسیم که در عین بلاییم
ما را به تو سریست که کس محرم آن نیست
گر سر برود سر تو با کس نگشاییم
ما را نه غم دوزخ و نه حرص بهشت است
بردار ز رخ پرده که مشتاق لقاییم
دریاب دل شمس خدا مفخر تبریز
رحم آر که ما سوخته داغ خداییم

من از اين تکرارها....

و از اين پوچيها...

من از اين ترديدها...

و از اين نگاه کهنه...

من از اين احساس تلخ....

و از اين تفکرات مبهم....

به طراوت نگاه تو سفر خواهم کرد.....


پ.ن: از پوپک نصیری تقدیم به آنهایی که در جستجوی نگاه و اندیشه های نو هستند.

دل عاشق به پیغامی بسازه
خمار آلوده با جامی بسازه
مرا کیفیت چشم تو کافیست
ریاضت کش به بادامی بسازه

همه جمال تو بینم چو چشم باز کنم
همه شراب تو نوشم چو لب فراز کنم

حرام دارم با مردمان سخن گفتن
وچون حدیث تو آید سخن دراز کنم

هر که نشناسد امام خویش را

بر که سپارد زمام خویش را

با همه لحظه خوش آواییم

دربه در کوچه تنهاییم

مادرم ریحان می چیند
نان و ریحان و پنیر ، آسمانی بی ابر ، اطلسی هایی تر
رستگاری نزدیک :
لای گل های حیاط

نور در کاسه ی مس ، چه نوازش ها می ریزد !
نردبان از سر دیوار بلند ، صبح راروی زمین می آرد
پشت لبخندی پنهان هر چیز
روزنی دارد دیوار زمان ، که از آن ، چهره ی من پیداست

تماشايي ترين تصوير دنيا مي شوي گاهي
دلم مي پاشد از هم ، بس که زيبا مي شوي گاهي
حضور گاه گاهت بازي خورشيد با ابر است
که پنهان مي شوي گاهي و پيدا مي شوي گاهي
به ما تا مي رسي کج مي کني يکباره راهت را
ز ناچاري است اگر همصحبت ما مي شوي گاهي
دلت پاک است ، اما با تمام سادگيهايت
به قصد عاشق آزاري معمّا مي شوي گاهي
تو را از سرخي سيب غزلهايم گريزي نيست
تو هم مانند حوا زود اغوا مي شوي گاهي

یا رب این بو ی خوش از روضه ی جان می آید ؟
یا نسیمی است کزان سوی جهان می آید ؟
یا رب این آب حیات از چه وطن می جوشد ؟
یا رب این نور صفات از چه مکان می آید ؟

در حسرت ديدار تو بگذار بميرم
دشوار بود مردن و روي تو نديدن
بگذار بدلخواه تو دشوار بميرم
بگذار که چون ناله مرغان شباهنگ
در وحشت و انوده شب تار بميرم
بگذار که چون شمع کنم پيکر خود آب
دربستر اشک افتم و ناچار بميرم
ميميرم از اين درد که جان دگرم نيست
تا از غم عشق تو دگر بار بميرم
تا بوده ام اي دوست وفادار تو هستم
بگذار بدانگونه وفادار بميرم

من جرب المجرب حلت به الندامه
با خون دل نوشتم نزدیک دوست نامه !
اوله الثانی و الثانی بالاوله

هرکه چون من به کفرش ايمانست
از همه خلق او مسلمانست
روي ايمان نديده‌اي به خدا
گر به ايمان خويشت ايمانست
اي پسر مذهب قلندر گير
که درو دين و کفر يکسانست

تو وقف ِ خراباتی ، دَخَلتُ مَی ، خَرَجتُ مَی
زین وقف به هشیاران مسپار یکی دانه !

ای لولی ِ برَ بَط زن تو مستَتِر ی یا من
ای پیش ِ چو تو مستی افسونِ من افسانه

هرکس که ز حال من خبر يابد

بدعهدي تو به جمله دريابد

بر من غم تو کمين همي سازد

جانم شده گير اگر ظفر يابد

در میان پرده خون عشق را گلزارها
عاشقان را با جمال عشق بی چون کارها

عقل گوید : شش جهت حدست و بیرون راه نیست
عشق گوید : راه هست و رفته ام من بارها !

امروز که محتاج توام جای تو خالیست

فردا که میایی به سراغم نفسی نیست

تلخ کنی دهان من ، قند به دیگران دهی
نم ندهی به کشتِ من ، آب به این و آن دهی

جان منی و یار من، دولت پایدار من
باغ من و بهار من ، باغ مرا خزان دهی ؟!

یاد دارم هر زمان با دوریت یارای پیکارم نبود
چشمها می بستم
در خیالم با دو بال خویشتن
سوی تو پر میزدم
اوج پرواز خیالم بی افق بود
مرزهای بسته ی هفت آسمان را می گشود
کاش میدانستی
چشم من از باز بودن خسته بود
کاش می دانستی
من به چشم بسته از آن آسمانها می گذشتم
تا بدانجا می رسیدم
کز خودم چیزی نبود
هر چه هم بود از تو بود
در من این حال غریب
لحظه لحظه اوج و شدت میگرفت
روزها و هفته ها و ماه ها
راستی انگار
وقت و لحظه معنی خود را نداشت
در من امید نگاه عاشقانه اوج می یافت
آه اما در خیال خام خود بودم...
و نمی دانستم
دست تقدیر برایم چه نوشت!
قبل از آن که صید صیادم شوم او صید شد
و از آن روز دگر
غصه ی آن عشق نافرجام در من مانده است
و از آن لحظه فقط
اشکها یار و وفادار من اند
درک من از عشق این شد
که اگر
خاطرت با رفتنم آسوده است
من میروم

مراد دل ز که پرسم چو نیست دلداری
که جلوه نظر و شیوه کرم دارد

ز جیب خرقه حافظ چه طرف بتوان بست
که ما صمد طلبیدیم و او صنم دارد

در کلاس روزگار
درسهای گونه گونه هست
درس دست یافتن به آب و نان
درس زیستن کنار این و آن
درس مهر
درس قهر
درس آشنا شدن
درس با سرشک غم ز هم جدا شدن
در کنار این معلمان و درسها
در کنار نمره های صفر و نمره های بیست
یک معلم بزرگ نیز
در تمام لحظه ها تمام عمر
در کلاس هست و در کلاس نیست
نام اوست : مرگ
و آنچه را که درس می دهد
زندگی است

تویی آن گوهر پاکیزه که در عالم قدس
ذکر خیر تو بود حاصل تسبیح ملک

کم زندگی مرا نمایش بدهید

تابوت برای من سفارش بدهید

باید بروم گور خودم را بکنم

لطفآ دو سه سطر مرگ را کش بدهید

دلیل راه شو ای طایر خجسته لقا
که دیده آب شد از شوق خاک آن درگاه
منم که بی تو نفس میکشم زهی خجلت !
مگر تو عفو کنی ورنه چیست عذر گناه

هر که ديوانه نشد از عشق تو عاقل نيست

آنکه نشناخت تو را معرفتش کامل نيست

تشنه بادیه را هم به زلالی دریاب
به امیدی که درین ره به خدا می داری

یا رب چنان کن سرانجام کار
تو خشنود باشی و ما رستگار

رسم دورنگی آیین ما نیست
یکرنگ باشد شب و روز من

ن بدید

نشان یار ِ سفر کرده از که پرسم باز
که هر چه گفت برید ِ باد صبا پریشان گفت

فغان که آن مه نامهربان دشمن دوست
به ترک صحبت یاران خود چه آسان گفت !

بَرید : پیک ، نامه رسان ، پیام آور

تو مگه باده فروشي که همه مست تو اند
تو مگه ساغر عشقي که همه معشوق تو اند

منشين با همگان اي گل زيباي دلم
که به ظاهر همه مشتاق و خريدار تو اند

درد ما را نیست درمان الغیاث
هجر ما را نیست پایان الغیاث

ثواب روزه و حج قبول آن کس برد
که خاک ميکده عشق را زيارت کرد

دوریت کار دست من داده فاصله که میان ما کم نیست
هیچ کس روزگار و اقبالش مثل ما بی نشان و مبهم نیست

تابش چشمانت را به ریگ و ستاره سپار :
تراوش رمزی در شیار تماشا نیست
نه در این خاک رس نشانه ترس
و نه بر لاجورد بال نقش شگفت
در صدای پرنده فروشو
اضطراب بال و پری سیمای ترا سایه نمی کند
در پرواز عقاب
تصویر ورطه نمی افتد
سیاهی خاری میان چشم و تماشا نمی گذرد
و فراتر :
میان خوشه و خورشید
نهیب داس از هم درید
میان لبخند و لب
خنجر زمان در هم شکست .

تا چند بسته ماندن در دام خودفریبی
با غیر آشنایی، با آشنا غریبی؟

یاری اندر کس نمی بینم یاران را چه شد
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد
شهریاران بود و جای مهربانان این دیار
مهربانی کی سرآمد شهریاران را چه شد
کس نمی گوید که یاری داشت حق دوستی
حق شناسان را چه حال افتاد و یاران را چه شد
لعلی از کان مروت بر نیامد سالهاست
تابش خورشید و سعی باد و باران را چه شد
آب حیوان تیره گون شد خضر فرخ پی کجاست
گل بگشت از رنگ خود باد بهاران را چه شد
صد هزاران گل شکفت و بانگ مرغی برنخاست
عندلیبان را چه پیش آمد هَزاران را چه شد
زُهره سازی خوش نمی سازد مگر عودش بسوخت
کس ندارد ذوق مستی می گساران را چه شد
گوی توفیق و کرامت در میان افکنده اند
کس به میدان روُ نمی آرَد سواران را چه شد
حافظ اسرار الهی کس نمی داند خموش
از که می پرسی که دور روزگاران را چه شد ؟!

در کاخ مجلل خبر از عشق مجو
که سعادت همه در کلبه درویشان است

تو سفر کردی ز نُطفه تا به عقل
نی به گامی بو د نی منزل نه نَقل

لاله‌اش از آتش مي پروين پاش

زهره‌اش از باد سحر سنبل‌پوش

شهر می خوابد به لالای ِ سکوت
اختران نجواکنان بر بام شب
نرم نرمک باده مهتاب را
ماه می ریزد درون جام شب

بر درت مي آمدم هر شب مرا وا ميزدي
گفتمت نا مهرباني دم ز حاشا ميزدي

ديدمت يک شب به دريا خيره بودي تا به سحر
کاش درياي تو بودم دل به دريا ميزدي

یکی دیوانه ای آتش بر افروخت
در آن هنگامه جان خویش را سوخت

همه خاکسترش را باد می برد
وجودش را جهان از یاد می برد

تو همچون آتشی ای عشق جانسوز
من آن دیوانه مرد آتش افروز

زندان شده بهشت ز ناي و ز نوش عشق

قاضي عقل مست در آن مسند قضا