مشاعره

مقصر نسرین خانوم بود که شروع کرد ، من بی تقصیرم قربان و اما بعد :
هاتفی از گوشه ی میخانه دوش
گفت ببخشند گنه ، می بنوش
راستش من می خواستم بنویسم :
هالاهالا هالاهالا هالاهالا هالاهالا
اما چون جناب حیران تذکر دادند ، این یه بیت شعر رو نوشتم . شین بدید لطفا"

شنیده اید که روزی به چشمه ی خورشید برفت ذره به شوفی فزون به مهمانی
نرفته نیمرهی، باد سرنگونش کرد سبکقدم نشده، دید بس گرانجانی
عذر خواهی می کنم از همه ی برو بچ که زدم تو فاز شوخی
آقا هیران حالا ما یه روز که شاد بودیم گفتیم یه شوخی ای بکنیم دلمون شاد بشه
ولی بازم ببخشید.............................
آخه ما که مثل شما طبع و هنر شعر نداریم از روی شعرم بلد نیستم اصلا بخونم..

نسرین خانوم همین عبارت شاعرانه و سراسر شوری که نوشته اید ، حالا از هر که می خواهد باشد ، نشان از ظرافت طبع و لطافت قلب و اندیشه ی والای شما داره و اصلا" این طور نیست که هرکس که شعر بلد باشد مشاعره بکند ، مشاعره برای تمرین و ممارست در شعر خوانی و حفظ لطایف و دقایق شعر ایرانی و پارسی است که ایرانیان به حق ، زیبنده ترین شاعران و نکته پردازان دهر و تاریخ فرهنگ و هنر بشریت هستند و شما هم ایرانی هستید و از همین ریشه و من سخت اعتقاد دارم که هر کس می تواند برای خودش شاعر باشد ، ولو اینکه در زیر لب زمزمه کند ومفاهیم فولکلوریک و مردمی مثل لالایی های مادران برای کودکان را بخواند و یا درون پر اندوهش را با خواندن ابیاتی از شعرای ایرانی التیام بخشد :

یار مفروش به دنیا که بسی سود نکرد
آن که یوسف به زر ناسره بفروخته بود!

د

تقدیم به شما به دل نگیرید که

در گذرگاه زمان خیمه شب بازی دهر

با همه تلخی و شیرینی خود می گذرد

عشق ها می میرند

رنگ ها رنگ دگر می گیرند

و فقط خاطره هاست

که چه شیرین و چه تلخ

دست نخورده بجای می ماند....

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد
عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد
جلوه ای کرد رخت ، دید ملک ، عشق نداشت
عین ِ آتش شد ازین غیرت و بر آدم زد
عقل می خواست کزان شعله چراغ افروزد
برق ِ غیرت بدرخشید و جهان بر هم زد
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز
دست ِ غیب آمد و بر سینه نامحرم زد
دیگران قرعه قسمت همه برعیش زدند
دل ِ غمدیده ی ما بود که هم بر غم زد
جان علوی هوس ِ چاه ِ زنخدان ِ تو داشت
دست در حلقه ی آن زلف ِ خم اند خم زد
حافظ آن روز طرب نامه ی عشق ِ تو نوشت
که قلم بر سر ِ اسباب ِ دل ِ خرم زد
جناب حیران من به دل نمی گیرم ، و پند شما را می فهمم و برآن راسخم ، قصد من روشن ِ قلب ِ همان بود و همین !

دل بیچاره و مسکین مخراش امروز
رسد آنروز که بی ناخن و دندانی
نه بابا چرا ناراحت بشم من که چشم سفیدتر از این حرفام.....

یا رب این آینه ی حُسن چه جوهر دارد
که درو آه ِ مرا قوت ِ تاثیر نبود

هوشیار حضور و مست غرور
بحر توحید و غرقه ی گنهیم

من سازم : بندی آوازم ، برگیرم ، بنوازم ، برتارم زخمه ی
"لا" می زن ، راه فنا می زن
من دودم : می پیچم ، می لغزم ، نابودم .
می سوزم ، می سوزم : فانوس تمنایم ، گل کن تو مرا ، ودر آ.
آیینه شدم ، از روشن و از سایه بری بودم ، دیو و پری آمد ،
دیو و پری بودم ، در بی خبری بودم .
قرآن بالای سرم ، بالش من انجیل ، بستر من تورات ، و زبر
پوشم اوستا ، می بینم خواب :
بودایی در نیلوفر آب .
هرجا گل های نیایش رست ، من چیدم ، دسته گلی دارم
محراب تو دور از دست ، او بالا ،
من در پست .
خوشبو سخنم ، نی ؟ باد "بیا" می بردم ، بی توشه شدم در
کوه " کجا" ، گل چیدم ، گل خوردم .
در رگ ها همهمه ای دارم ، از چشمه خود آبم زن ، آبم زن .
و به من یک قطره گوارا کن ، شورم را زیبا کن .
باد انگیز ، درهای سخن بشکن ، جا پای صدا می روب ، هم
دود چرا می بر ، هم موج "من" و "ما" و "شما" می بر.
زشبم تالاله ی بی رنگی پل بنشان ، زین روءیا در چشمم گل
بنشان ، گل بنشان

لب باز مگیر یک زمان از لب جام
تا بستانی کام جهان از لب جام
در جام جهان چو تلخ و شیرین به هم است
این از لب یار خواه و آن از لب جام

چه خبره اینجا این واقعآ همون مشاعره 10 روز پیشه که به این روز افتاده

می نوش که عمر جاودانی این است

خود حاصلت از دور جوانی این است

ترا تا آسمان صاحب نظر کرد
مرا مفتون و مست و بیخبرکرد
شما را قصه دیگر گون نوشتند
حساب کار ما با خون نوشتند
هرآن گوهر که مژگان تو می سفت
نهان با من هزاران قصه می گفت
مرا شمشیر زد گیتی ترا مشت
ترا رنجورکرداما مرا کُشت
اگر سنگی زکوی دلبر آمد
ترا بر پای و مارابرسر آمد
بتی گر تیر ز ابروی کمان زد
ترا بر جامه و ما را به جان زد
ترا یک سوز و مارا سوختن هاست
ترا یک نکته و مارا سخن هاست

تو رو دیدم تو بارون دل دریا تو بودی

تو موج سرد سبزه تن صحرا تو بودی

مگه میشه ندیدت تو مهتاب شبونه

مگه میشه نخوندت تو شعر عاشقونه

هرچه معمار معرفت کوشید
نشد آباد این خراب آباد
چون سپید و سیه ،تبه شدنی است
چه تفاوت میان اصل و نژاد
پروین اعتصامی

به بارگاه تو چون باد را نباشد بار
کی اتفاق ِ مجال ِ سلام ِ ما افتد
چو جان فدای ِلبش شد ، خیال می بستم
که قطره ای ز زلالش به کام ِ ما افتد

دل باغ غم و دیده پر از خون شده است
اشکان ز غم هجر تو مجنون شده است

تو نازک طبعی و طاقت نیاری
گرانی های ِ مشتی دلق پوشان

نهادم عقل را ره توشه از می.......................ز شهر هستیش کردم روانه
نگار می فروشم عشوه ای داد......................که ایمن گشتم ز مکر زمانه

هرچند کان آرام ِ دل دانم نبخشد کام ِ دل
نقش ِ خیالی می کشم ، فال ِ دوامی می زنم

ما را به آب دیده شب و روز ماجراست
زان رهگذر که بر سر ِ کویش چرا رود ؟

رنگ خون دل مارا که نهان میداری
همچنان در لب لعل تو عیانست که بود

این که می گویند آن خوش تر ز حُسن
یار ما این دارد و آن نیز هم

ما را که درد عشق و بلای خمار کشت
یا وصل دوست یا می صافی دوا کند

از جرعه ی تو خاک ِ زمین دُر و لعل یافت
بیچاره ما که پیش ِ تو از خاک کم تریم !

مسافری مانده ز راه بی کسی
ره گم کرده در این دریای بی هم نفسی
تا کند پیدا ره خویش
بسازد نقشه ای بهر دل خویش
چون در این دریا نبود هیچ هم نفسی
نقشه هایش همه نقش بر آب
جزر و مد روزگار آخر امانش را برید
در کنار ساحلش نقش غزالی را کشید

دوای درد عاشق را کسی کو سهل پندارد
زفکر آنان که در تدبیر درمانند ، در - مانند !

در به دری بی خبری این همه تکرار شدید
سر به هوا ،مرغ صدا بی خبر از حال شما

الا ای پیر فرزانه مکن عیبم ز میخانه
که من در ترک پیمانه دلی پیمان شکن دارم

ای بخت سرکش تنگش به بر کش
گه جام زرکش ، گه لعل دلخواه

دیگران قرعه ی قسمت همه بر عیش زدند
دل ِ غمدیده ی ما بود که هم بر غم زد

همچو جم جرعه ما کش که زسر دو جهان
پرتو جام جهان بین دهدت آگاهی

یاد آن که جز به روی منش دیده وانبود

و آن سست عهد جز سری از ماسوا نبود

دامه له نقوره و
که پاقاژه م نیه که ید
لیو یامه له ی هه ن هه ن سه رد و سمنیه
لو و قیامه له هام شو و ئی شار ره نگینه گ
ژاژ گو ند ه گان هه لمژید
که پا خه شه م نیه که ید
شیویامه
شوون سیه م و
که شینم نیه که ید
[You must be registered and logged in to see this image.]

در دو چشمش گناه می خندید
بر رخش نور ماه می خندید
در گذرگاه آن لبان خموش
شعله یی بی پناه می خندید
شرمناک و پر از نیازی گنگ
با نگاهی که رنگ مستی داشت
در دو چشمش نگاه کردم و گفت
باید از عشق حاصلی برداشت
سایه یی روی سایه یی خم شد
در نهانگاه رازپرور شب
نفسی روی گونه ای لغزید
بوسه ای شعله زد میان دو لب

بیدار شدم از خود تا بی نهایت
ای خدا این قلب با تو دارد نجوا
دیرگاهی است بی سامان
روزگاری بی تحرک

کنار چشمه اي بوديم در خواب
تو بـا جامي ربـودي ماه از آب

چو نوشيديم از آن جـام گـــوارا
تو نيلوفر شدي من اشک مهتاب

چرا نیلوفر، من نمی خوام نیلوفر بشم ، راست میگم ولی چه شعر قشنگی مرقوم فرموده اید جناب سزار خوشمان آمد :
بر قطره ی سرشک یتیمان نظاره کن
تا بنگری که روشنی گوهر از کجاست ؟! [You must be registered and logged in to see this image.]

خوب شما بشین فرشته

تو با آواز خود شب را شکستی
ولی من بی دریچه مانده ام باز

هوای پر زدن هایم کجا رفت ؟
ز یاران باز هم جا مانده ام باز . . .

این هم ذ هستش ایراد نگیرید لفطآ

ذهن را درگیر با عشقی خیالی کرد و رفت
جمله های واضح دل را سوالی کرد و رفت
چون رمیدن های آهو ناز کردن های او
چشم و دستان مرا حالی به حالی کرد و رفت

تورا دستی به دامان خداشد
فرشته ای فرشته ای فرشته
[You must be registered and logged in to see this image.]

هزار پله فرا رفتم از حصار زمان
هزار پنجره بر عمر رفته وا کردم
به شهر خاطره ها چون مسافران غریب
گرفتم از همه کس دامن و رها کردم

تو را به خدا کمی نگاه
من غریبه ام در میان شما
کسی نیست مرا یاری کند
که این شب سیه تاریک است

............................

مثه خوردن یه جرعه اب منو از یاد میبری
ببین به جه ساده گی داری از من میگزری
......................................
شعر بالا ی رو اشتباهی نوشتم از قبلی شروع کردم بای./

دوست عزیز خوش آمدید به ایران فروم


تو مرا فرياد کن اي هم نفس / اين منم آواره ي فرياد تو

اين فضا با بوي تو آغشته است / آسمانم پر شده از ياد تو . . .

واعظان کین جمله در محراب و منبرمیکنند
چون به خلوت میروند آن کار دیگر میکنند