مشاعره

دیوارهای خالی اتاقم را
از تصویرهای خیالی او پر می كنم
خدای من زیباست
خدای من رنگین كمان خوشبختی ست
كه پشت
هر گریه
انعكاسش را
روی سقف اتاق می بینم
من هیچ
با زبان كهنه صدایش نكرده ام
و نه
لای بقچه پیچ سجاده
رهایش
او در نهایت اشتیاق به من عاشق شد و
من در نهایت حیرت
حالا
گاه گاهی كه به هم خیره می شویم
تشخیص خدا و بنده
چه سخت است

تا سواد قریه راهی بود
چشم های ما پر از تفسیر ماه زنده بومی
شب درون آستین هامان


می گذشتیم از میان آبکندی خشک
ازکلام سبزه زاران گوش ها سرشار ،
کوله بار از انعکاس شهر های دور
منطق زبر زمین در زیر پا جاری

زیر دندان های ما طعم فراغت جابجا می شد
پای پوش ما که از جنس نبوت بود مار ابا نسیمی از زمین می کند

چوبدست ما به دوش خودر بهار جاودان می برد
هر یک از ما آسمانی داشت در هر انحنای فکر
هر تکان دست ما با جنبش یک بال مجذوب سحر می خواند
جیب ها ی ما صدای جیک جیک صبح های کودکی می داد
ما گروه عاشقان بودیم و راه ما
از کنار قریه های آشنا با فقر
تا صفای بیکران می رفت

بر فراز آبگیری خود به خود سرها همه خم شد :
روی صورت ها ی ما تبخیر می شد شب
و صدای دوست می آمد به گوش دوست
سهراب سپهری

تا ابد بغضِ منِ تبزده کال است عزیز
دیدن گریهء تمساح محال است عزیز !

تا شما خانه تان سمت شمال ده ماست
قبله دهکده مان سمت شمال است عزیز

پنجره بین من و توست، مرا بوسه بزن
بوسه از آن طرف شیشه حلال است عزیز !

ما دو ریلیم به امید به هم وصل شدن
فصل گل دادن نی ، فصل وصال است عزیز !

ماه من ! عکس تو در چشمه گل آلود شده
عیب از توست !...ببین ! چشمه زلال است عزیز !

دام گیسوی تو بی دانه شده ، می فهمی ؟!
امپراطوری تو رو به زوال است عزیز

عشق این نیست که بر گردن من حلقه زده
اینکه بر گردنم افتاده وبال است عزیز

زین سنگستان یاس بنیاد برا
زان پیش که صید گردی آزاد برا
مزدور خیال جان کنی نتوان زیست
برقی شو و از تیشه فرهاد برآ

ای بی تو زمانه سرد و سنگین در من!

ای حسرت روزهای شیرین در من!

بی مهری انسان معاصر در توست

تنهایی انسان نخستین در من!

نازم به لب لعل تو ای دُر ِ سما
کز فکرت تو جام عسل نوش شدم

من بی تو دمی قرار نتوانم کرد

احسان ترا شمار نتوانم کرد

گر بر تن من زبان شود هر مویی

یک شکر از هزار نتوانم کرد

دوش دل عربده گر با که بود ؟
مشت که کرده ست دو چشمش کبود ؟

آن دل پُرخواره ز عشق شراب
هفت قدح از دگران بر فزود

مست شد و برسر کوی اوفتاد
دست زنان ناگه خوابش ربود

آن عسسی رفت ، قبایش ببرد
وان دگری شد ، کمر ش را گشود

آمد چنگی ، بنوازید تار
جَست زخواب آن دلِ بی تار و پود

دید قبا رفته ، خمارش نماند
دید زیان کم شد سودایِ سود

دیدش ساقی که در آتش فتاد
جام گرفت و سوی او شد چو دود

بر غم او ریخت مَی ِ دلگشا
صورت اقبال بدو رو نمود

در وطن مثل غریبانم،نمی دانم چرا

روز و شب سر در گریبانم، نمی دانم چرا

هر که از روی دل جانم فدایش می کنم

مثل عقرب می زند نیشم، نمی دانم چرا

ای دل ار خواهی شوی بر بام دوست
تا توانی مهر ریز بر کام دوست

تحفه درویش است این بیش و کم
برگ سبزی است ارمغان بر نام دوست

این هم شعری از خودم تقدیم به شما

به به آقای سلطانی

sezar wrote:

به به آقای سلطانی

خواهش می کنم ، اصلا" قابل شما رو نداشت .

این هم یه شعر از بنده حقیر که به بزرگی خودتون میبخشین که جا پای بزران میگذارم و جسارت بنده رو ببخشین



ترنم نگاهت همچو نوای بارن
میخورد بر شیشه دلم
ترسم که آخر بشکند شیشه دل
ز شدت این نگاه گرم
آخر دل من طاقت این گرما ندارد
نگاهت بود همیشه پناهم ای رها
پناهم دادی ای دوست مرا
مرا بردی به دنیای خیالت
شدم مهمان قلبت یک شبانه
شبی بردی مرا سوی خانه

دگر در خواب هم نیست آن ستاره
کجا بودی کجا رفتی
مرا این سوی ساحل جا گذاشتی
بیا ما را ببر آن سوی رویا
که باشیم یکدگر را همیشه مرحم
مرحم جان باش ای رویای خفته
که دل زین ره بمیرد بی نام جانان

نی حدیث راه پر خون می کند
قصه های عشق مجنون می کند

همچونی زهری و تریاقی که دید
همچونی دمساز و مشتاقی که دید

صد البته که شما استعداد شاعری رو دارید ، فقط لازمه که خیلی تمرین بکنید ، من احساس می کنم که شما احساسی قوی دارید و شدیدا" هم عاطفی هستید ، و احساسم به من هیچ وقت دروغ نگفته ، اگه تمایل داشتید با هم کار می کنیم ، با این توضیح که من هم شاعر نیستم و خودم هم نیاز به یادگیری دارم . به هرحال از این شعری که گفتی واقعا" خوشحال شدم و امیدوارم که ادامه بدهید.

دردادلم بهارشدعاشق سرا پاشد
وز دردفسون من باغي خزان شد
ارامه ي جانم بريد وز عشق ان سرو
سيمرغ من با دلم ميخورد درد
پرهاي من كم كمك ريخت بر خاك فسونم
كاش فرداي مرا امروز بيچاره نبود
(چطوره)

سلام جناب آقای احمد رضا ، حضورگرم شما را به جمع آتشین و پراز صفا و صمیمیت ایران فروم ، صمیمانه خوش آمد می گویم . شعر ، جوششی درونی است که البته نیاز به تمرین و ممارست دارد و شما نیز علی القاعده می بایستی در این راه پر شرو شور ، اما سر شار از زیبایی و غرور ، محکم گام برداشته و هیچ گاه دست از مطالعه ی اشعار بزرگان دست برندارید . محفل شاعری ، مشحون از لطف و صفا و یکرنگی و یکدلی است و هیچ کس در این عرصه استاد نیست . شعر ، بی هیچ تردید ، زیباترین تراوشات ذهنی است که از مجرای دل عاشق شاعر بروز می کند . شما نیز به واقع شعر گفته اید و همین که قلم را برداشته و شروع به سرودن اشعار کرده اید ، یعنی شجاعت خویش را به روشنی نشان داده اید و این خود ، می تواند سرآعاز حرکتی سازنده و بالنده باشد . توصیه می کنم همیشه اشعار شعرای بنام معاصر و پیشین ایران سترگ را بخوانید و از بر کنید . بنده شخصا" اشعار مترتب بر ردف و قافیه و موزون را دوست می دارم ، اگر چه می دانم که خود نیز نیاز به تمرین و فراگیری بسیار دارم . با این حال بسیار خوشحال می شوم که اگر بتوانم با دوستان ارجمند و گرانمایه ای همچون حضرتعالی در این خصوص فعالیت داشته باشم . خدایتان یار باد و اکنون شعری از حضرت مولانا با حرف (دال) :

دردیده چون جان ، می روی اندر میان جان من
سرو خرامان منی ای رونق بستان من

چون می روی ، بی من مرو ، ای جان ِ جان ، بی تن مرو
وز چشم من بیرون مشو ، ای شعله تابان من

نباید بستن اندر چیز و کس دل
که دل برداشتن کاریست مشکل

سعدی

لازمه ی عاشقیست رفتن و دیدن ز دور
ورنه ز نزدیک هم رخصت دیدار هست

ترسم آخر زعشقت دیوانه شوم

روز و شب راهی میخانه شوم

پیمونه ی دل پر شد ز عشقت

مرغ آرزویم بال و پر کشید و رفت

به امید فردا پرکشید ز مرداب

به صحرا بنگرم صحرا تو بینم
به دریا بنگرم دریا تو بینم

م

موی سپید را فلکم آسان نداد
این رشته را به نقد جوانی داده ام

هيچ كي مثل تو نبود هيچ كي مثل تو منو باور نكرد

هيچ كي با من مثل تو توي نقد شب من سفر نكرد

هيچ كي مثل تو نبود ساده مثل بوي پاك اطلسي

يا بلوغ يك صدا ميون دغدغه دلواپسي

هيچ كي مثل تو نبود هيچ كي مثل تو نبود

تو غرورت مثل كوه مهربونيت مثل بارون مثل آب

مثل يك جزيره دور مثل يك دريا پر از وحشت خواب

هيچ كي مثل تو نرفت هيچ كي مثل تو نبود

شعراي تنهاييمو هيچ كي مثل تو نخوند

همه حرفام مال توست همه شعرام مال توست

دنياي من شعرمه همه دنيام مال تو

هيچ كي مثل تو نبود
شعر دزدي هست دنبال منبع نگرديد

در كنج دلم عشق كسی خانه ندارد

كس جای در این منزل ویرانه ندارد

دل را به كف هر كه دهم باز پس آرد

كس تاب نگهداری دیوانه ندارد

خوش آمدید به جمع ما


شبیه برگ پاییزی ، پس از تو قسمت بادم
خداحافظ ، ولی هرگز نخواهی رفت از یادم
خداحافظ ، و این یعنی در اندوه تو می میرم
در این تنهایی مطلق ، که می بندد به زنجیرم
و بی تو لحظه ای حتی دلم طاقت نمی آرد
و برف نا امیدی بر سرم یکریز می بارد
چگونه بگذرم از عشق ، از دلبستگی هایم ؟
چگونه می روی با اینکه می دانی چه تنهایم ؟
خداحافظ ، تو ای همپای شب های غزل خوانی
خداحافظ ، به پایان آمد این دیدار پنهانی
خداحافظ ، بدون تو گمان کردی که می مانم
خداحافظ ، بدون من یقین دارم که می مانی !!!

سپاس از شما ...

یار مرا غار مرا عشق جگرخوار مرا
یار تویی غار تویی خواجه نگهدار مرا
نوح تویی روح تویی فاتح و مفتوح تویی
سینه مشروح تویی بر در اسرار مرا
نور تویی سور تویی دولت منصور تویی
مرغ که طور تویی خسته به منقار مرا

در زیر این آسمان می بینم که

عین القضاة در سمت راستم و ابوالعلا در سمت چپم ایستاده اند

و ما سه تن ، بی آن که با هم باشیم ،

با هم تنهاییم .

و زمان ، ما سه هم زبان را نیز

یک در حصار قرنی جدا

زندانی کرده است !

Dr.ali shariati

عجب شعری گفت فائزه خانوم خیلی پر بود

[color=olive]
یک لحظه نشد خیالم آزاد از تو
یک روز نگشت خاطرم شاد از تو
دانی که ز عشق تو چه شد حاصل من[You must be registered and logged in to see this image.]

تا تو نگاه میکنی کار من اه کردن است
ای به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است

ترسم نرسی به کعبه ای اعرابی
کین ره که تو می روی به ترکستان است!!!!

من چیستم؟
لبخند پر ملامت پاییزی غروب در جستجوی شب
که یک شبنم فتاده به چنگ شب حیات ، گمنام و بی نشان
در آرزوی سر زدن آفتاب مرگ

[You must be registered and logged in to see this image.]

مالدار wrote:

تا تو نگاه میکنی کار من اه کردن است
ای به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است

سلام
به جمع ما خوش اومدید

گر مرد رهی میان خون باید رفت
از پای فتاده سرنگون باید رفت

ت بدید

دوش می آمد و رخساره بر افروخته بود
تا کجا باز دل غم زده ای سوخته بود

رسم عاشق کشی و شیوۀ شهر آشوبی
جامه ای بود که بر قامت او دوخته بود

جان عشاق ، سپند رخ خود می دانست
وآتش چهره بدین کار برافروخته بود

گرچه می گفت که زارت بکشم ، می دیدم
که نهانش نظری با من دلسوخته بود

کفر زلفش ره دین می زد و آن سنگین دل
در پی اش مشعلی از چهره بر افروخته بود

دل بسی خون به کف آورد ولی دیده بریخت
الله الله که تلف کرد و که اندوخته بود

یار مفروش به دنیا که بسی سود نکرد
آنکه یوسف به زر ناسره بفروخته بود

گفت و خوش گفت برو خرقه بسوزان حافظ
یارب این قلب شناسی ز که آموخته بود

دل بي رخ خوب تو سر خويش ندارد

جان طاقت هجر تو ازين بيش ندارد

[You must be registered and logged in to see this image.]

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
اندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

تا همتم به دست طلب زد در بلا
دربست شد مسخر من کشور بلا


دست قضا به مژده کلاه از سرم ربود
چون مي‌نهاد بر سر من افسر بلا

[You must be registered and logged in to see this image.]

من هر چه دیده ام ز دل و دیده دیده ام
گاهی ز دل بود گله گاهی ز دیده ام

موج، مي آمد، چون كوه و به ساحل مي خورد !



از دل تيره امواج بلند آوا،

كه غريقي را در خويش فرو مي برد،

و غريوش را با مشت فرو مي كشت،

نعره اي خسته و خونين ، بشريت را،

به كمك مي طلبيد :

- « آي آدمها ...

آي آدمها ... »

ما شنيديم و به ياري نشتابيديم !

به خيالي كه قضا،

به گماني كه قدر، بر سر آن خسته ، گذاري بكند !

« دستي از غيب برون آيد و كاري بكند »

هيچ يك حتي از جاي نجنبيديم !

آستين ها را بالا نزديم

دست آن غرقه در امواج بلا را نگرفتيم،

تا از آن مهلكه - شايد - برهانيمش،

به كناري برسانيمش ! ...

موج، مي آمد، چون كوه و به ساحل مي ريخت .

با غريوي،

كه به خواموشي مي پيوست .

با غريقي كه در آن ورطه، به كف ها، به هوا

چنگ مي زد، مي آويخت ...

ما نمي دانستيم

اين كه در چنبر گرداب، گرفتار شده است ،

اين نگونبخت كه اينگونه نگونسار شده است ،

اين منم،

اين تو،

آن همسايه،

آن انسان!

اين مائيم !

ما،

همان جمع پراكنده،

همان تنها،

آن تنها هائيم !



همه خاموش نشستيم و تماشا كرديم .

آن صدا، اما خاموش نشد .

- « ... آي آدم ها ... »

« آي آدم ها ... »

آن صدا، هرگز خاموش نخواهد شد ،

آن صدا، در همه جا دائم، در پرواز است !

تا به دنيا دلي از هول ستم مي لرزد،

خاطري آشفته ست،

ديده اي گريان است،

هر كجا دست نياز بشري هست دراز؛

آن صدا در همه آفاق طنين انداز ست .



آه، اگر با دل وجان، گوش كنيم،

آه اگر وسوسه نان را، يك لحظه فراموش كنيم،

« آي آدم ها » را

در همه جا مي شنويم .



در پي آن همه خون، كه بر اين خاك چكيد،

ننگ مان باد اين جان !

شرم مان باد اين نان !

ما نشستيم و تماشا كرديم !



در شب تار جهان

در گذركاهي، تا اين حد ظلماني و توفاني !

در دل اين همه آشوب و پريشاني

اين از پاي فرو مي افتد،

اين كه بردار نگونسار شده ست،

اين كه با مرگ درافتاده است،

اين هزاران وهزاران كه فرو افتادند؛

اين منم،

اين تو،

آن همسايه !

آن انسان،

اين مائيم .

ما،

همان جمع پراكنده، همان تنها،

آن تنها هائيم !

اينهمه موج بلا در همه جا مي بينيم،

« آي آدم ها » را مي شنويم،

نيك مي دانيم،

دشتي از غيب نخواهد آمد

هيچ يك حتي يكبار نمي گوئيم

با ستمكاري ناداني، اينگونه مدارا نكنيم

آستين ها را بالا بزنيم

دست در دست هم از پهنه آفاق برانيمش

مهرباني را،

دانائي را،

بر بلنداي جهان،

بنشانيمش ... !



- « آي آدم ها ... !

موج مي آيد ... »


[You must be registered and logged in to see this image.]

در دایره ی قسمت ما نقطه ی تسلیمیم
لطف آنچه تو اندیشی، حکم آنچه تو فرمایی

یار در خانه و ما گرد جهان میگردیم
آب درکوزه و ما تشنه لبان میگردیم

منم و دلی که دانم به دو دست دارم او را
اگرش نگاه داری به تو می سپارم او را

الف بدید

روزی پرسیدمش با بی قراری
که غیر از من کسی را دوست داری؟
به چشمش اشک شد از شرم جاری
میان گریه هایش گفت اری...

vahab wrote:

روزی پرسیدمش با بی قراری
که غیر از من کسی را دوست داری؟
به چشمش اشک شد از شرم جاری
میان گریه هایش گفت اری... [You must be registered and logged in to see this image.]

داداش دمت گرم قشنگ بود بزار با گاف شروع كنم چون اينم قشنگ

گفتمش بی تو چه باید کرد؟ عکس رخساره ی ماهش را داد

[You must be registered and logged in to see this image.]

ترسم ان روز بیایی که نباشد بدنم
کوزه گر کوزه بسازد ز خاک بدنم
لب ان کوزه بسازند ـ ز خاک لب من
بی خبر لب بگذاری به لبان و دهنم.

من منتظرت شدم ولی در نزدی

بر زخم دلم گل معطر نزدی

گفتی كه اگر شود می آیم اما

مرد این دل و آخرش به او سر نزدی