نتايج يک پژوهش در دانشگاه تريت مدرس نشان مي دهد تمرين استفامتي باعث پر اشتهايي موضعي در عضله شده و اين امر حاصل يکي از مکانيزم هاي فرا جبراني است.
به گزارش مهر، عليرضا حسيني مجري اين طرح تحقيقاتي گفت: اين تحقيق با عنوان «اثر تمرين بر غلظت پروتئين وابسته به آگوتي (AGRP) عضله و پلاسما در موشهاي صحرايي» با هدف بررسي يک دوره تمرين استقامتي بر عضله بافتي و پلاسمايي AGRP در قالب پايان نامه دوره دکتري انجام شد.
وي افزود: براي اين تحقيق تعداد 3 تا 5 موش به صورت گروهي در قفسهايي جداگانه با دسترسي به آب و غذاي استاندارد نگهداري شدند. موشها پس از 3 روز آشنايي با فضاي آزمايشگاه بر اساس وزن مساوي به دو گروه تجربي و شاهد تقسيم شدند.
حسيني گفت: گروه تجربي 10 هفته و هر هفته 5 روز و هر روز يک جلسه با شدت 28 متر در دقيقه معادل 75 درصد اکسيژن مصرفي، به تمرين پرداختند.
مجري طرح با بيان اين مطلب که پس از پايان تمرين و انجام ساير تست ها غلظت AGRP در عضله سولئوس و پلاسما اندازه گيري شد ، اظهار داشت: نتيجه تحقيق حاکي از آن بود که تمرين باعث افزايش معني داري در سطح بافتي و پلاسمايي AGRP شد و همبستگي مثبتي بين AGRP عضله و پلاسما مشاهده شد.
وي تاکيد کرد: بر اين اساس مي توان گفت با توجه به اينکه تمرين باعث تعادل انرژي منفي در بدن موشها شده در پاسخ به آن، AGRP از هيپوتالاموس و شايد عضله ترشح شده تا دريافت غذا تحريک شده و نيازهاي انرژي تامين شوند.
حسني اضافه کرد: با توجه به تغييرات ATP و گليکوژن عضله، تمرين باعث پر اشتهايي موضعي در عضله شده و اين مي تواند يکي از مکانيسمهاي فرا جبراني گليکوژن باشد.
به گزارش مهر، عليرضا حسيني مجري اين طرح تحقيقاتي گفت: اين تحقيق با عنوان «اثر تمرين بر غلظت پروتئين وابسته به آگوتي (AGRP) عضله و پلاسما در موشهاي صحرايي» با هدف بررسي يک دوره تمرين استقامتي بر عضله بافتي و پلاسمايي AGRP در قالب پايان نامه دوره دکتري انجام شد.
وي افزود: براي اين تحقيق تعداد 3 تا 5 موش به صورت گروهي در قفسهايي جداگانه با دسترسي به آب و غذاي استاندارد نگهداري شدند. موشها پس از 3 روز آشنايي با فضاي آزمايشگاه بر اساس وزن مساوي به دو گروه تجربي و شاهد تقسيم شدند.
حسيني گفت: گروه تجربي 10 هفته و هر هفته 5 روز و هر روز يک جلسه با شدت 28 متر در دقيقه معادل 75 درصد اکسيژن مصرفي، به تمرين پرداختند.
مجري طرح با بيان اين مطلب که پس از پايان تمرين و انجام ساير تست ها غلظت AGRP در عضله سولئوس و پلاسما اندازه گيري شد ، اظهار داشت: نتيجه تحقيق حاکي از آن بود که تمرين باعث افزايش معني داري در سطح بافتي و پلاسمايي AGRP شد و همبستگي مثبتي بين AGRP عضله و پلاسما مشاهده شد.
وي تاکيد کرد: بر اين اساس مي توان گفت با توجه به اينکه تمرين باعث تعادل انرژي منفي در بدن موشها شده در پاسخ به آن، AGRP از هيپوتالاموس و شايد عضله ترشح شده تا دريافت غذا تحريک شده و نيازهاي انرژي تامين شوند.
حسني اضافه کرد: با توجه به تغييرات ATP و گليکوژن عضله، تمرين باعث پر اشتهايي موضعي در عضله شده و اين مي تواند يکي از مکانيسمهاي فرا جبراني گليکوژن باشد.