مشاعره

احسنت به این اطلاعات


یاران به خدا که بی وفایی مکنید

با عاشق دلخسته جدایی مکنید

یا آن که وفا می کنید تا آخر

یا آنکه از اول آشنایی نکنید

ترانه ی آغاز از اردلان سرفراز
************
در من هزار حرف نگفته
هزار درد نهفته
هزاران هزار دریا هر لحظه در تپیدن و طغیانند
در من هزار آهوی تشنه
در خشکسال دشت پریشانند
در من پرندگان مهاجر
ترانه های سفر را
در باغ های سوخته می خوانند
با من که در بهار خزانم قصه های فراوانی ست
با من که زخم های فراوانی
بر گرده ام به طعنه دهان باز کرده اند
هر قصه یک ترانه
هر ترانه خاطره ای دیگر
هر عشق یک ترانه ی بیدار است
در خامشی حضورم ، حرف مرا بفهم
یا برای عشق ، زبانی تازه پیدا کن
تا درد مشترک
زبان مشترکمان باشد
حرف مرا بفهم و مرابشنو
این من نه ،‌ آن من دیگر
آنکس که پنجره ی چشم های من او را
کهنه ترین قاب است
از پشت پنجره ی زندان
حرف مرا بفهم
که فریاد تمامی زندانیان
در تمامی اعصار است
در گیر و دار قتل عام کبوترها
در سوگ شاخه های تکه تکه ی زیتون
وقتی که از دل جوان ترین جوانه های عاشق باغ ماه
بر مسلخ همیشگی انسان
در لحظه ی شکفتن فریاد
باران سرخی از ستاره سرازیر است
آن سان که هر ستاره دلیل شرمساری خورشید های بسیاری
از برآمدنشان است
تو گریه می کنی
از عمق آشنای جنگل چشمانت
از عمق جنگلی که در آن پاییز ، در غروب به بغض نشسته
باران بی دریغ اشک تو می بارد
تا عطر خیس جنگل پاییز
در من هوای گریه برانگیزد
آنگاه از چشم ذهن من
شعری بسان گریه فرو ریزد
من شعر می نویسم
تو با ترانه های عاشق من ، عاشق
تو با ترانه های تشنه ی من دریا
بر پنج خط ساز سفر ،‌ زخمه می شوی
تو گریه می کنی
تو لحظه های شعر مرا ،‌ در خویش تجربه کرده
یعنی مرا در بدترین و بهترین دقایق بودن تکرار می کنی
یا با ترانآهای من بر لب
به رویا رویی جلادان به مسلخ خویش می شتابی
یعنی که با منی
دیروز
امروز
تا هنوز و همیشه
ایا زبان متشرک این نیست ؟
آن زبان تازه که می گفتم ؟
ایا زبان مشترک این نیست ؟
------------------------------------------------

تا کي دل خسته در گمان بندم
جرمي که کنم بر اين و آن بندم
بدها که ز من همي رسد بر من
بر گردش چرخ و بر زمان بندم

مرنجان دلم را که ای مرغ وحشی زبامی که برخاست مشکل نشیند

دوش می امد و رخساره بر افروخته بود..تا کجا باز دل غم زده ای سوخته بود

د بدین دوستان

دوست همه باش و معشوق یکی
مهرت را به همه هدیه کن و عشقت را به یکی

یاد من باشد تنها هستم
ماه بالای سر تنهایی است

ت

تير و تيغ است بر دل و جگرم

درد و تيمار دختر و پسرم

بدينسان گدازدم شب و روز

غم وتيمار مادر و پدرم هم

جگرم پاره است و دل خسته

از غم و درد آن دل و جگرم

من همه ی خواب های خوبم را
گذاشته ام برای تو
من همه ی واژه های ناب ام را
کنار هم چیده ام
برای سرودن تو
چرا به خواب ام نمی آیی
تا غزل بگویم؟

من مانده ام و شعر سرودن بی تو

از خواب غزل پلک گشودن بی تو

وای از این صید و آه از آن کمند
پیش رویم خنده ، پشتم پوز خند

دوستان گفتند و دل نشنید پند
بر چنین نامهربانی دل مبند

در اين مقام اگر مي مقام بايد کرد

بکار خويش نکوتر قيام بايد کرد

به هرچه خوشترت آيد زنامها، تن را

به فعل خويش بدان نام نام بايد کرد

دل می رود زدستم صاحبدلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

الله به فریاد من بی کس رس

فضل و کرامت یار من بی کس بس

هر کسی به کسی و حضرتی مینازد

جز حضرت تو ندارد این بی کس کس

سخن گفتن غزل خواندن سرودن
من و شب های غربت تا سحرگاه

چوشمعی گریه کردن تا غنودن
چه خوش باشد غم دل باتو گفتن

نه پشت پاي بر انديشه مي‌توانم زد

نه اين درخت غم از ريشه مي‌توانم زد

به خصم گل زدن از دست من نمي‌آيد

وگرنه بر سر خود تيشه مي توانم زد

دردا که عجوزه ای رخ نمود به شمایل مهر
بنیاد صفا و قرار دل از هم گسست

تا به کي درخواب سنگين روزگارم بگذرد

زندگي در سنگ خارا چون شرارم بگذرد

چند اوقات گرامي همچو طفل نوسواد

در ورق گرداني ليل و نهارم بگذرد؟

درد عشقی کشیده ام که مپرس
زهر هجری چشیده ام که مپرس

گشته ام در جهان و آخر کار
دلبری برگزیده ام که مپرس

آن چنان در هوای خاک درش
می رود آب دیده ام که مپرس

من به گوش خود از دهانش دوش
سخنانی شنیده ام که مپرس

سوی من لب چه می گزی که مگوی
لب لعلی گزیده ام که مپرس

بی تو در کلبه گدایی خویش
رنج هایی کشیده ام که مپرس

همچو حافظ غریب در ره عشق
به مقامی رسیده ام که مپرس

سالکی گفتا چه داری آرزو؟ گفتم، سکوت
معنی صد نکته را در یک سخن پیچیده ام

معین کرمانشاهی

sahar wrote:

سالکی گفتا چه داری آرزو؟ گفتم، سکوت
معنی صد نکته را در یک سخن پیچیده ام

معین کرمانشاهی

مرغان که کنون از قفس خویش جدایید
رخ باز نمایید و بگویید کجایید

کشتی شما ماند بر این آب ، شکسته
ماهی صفتان ، یک دم ازین آب برآیید

امروز شما هیزم آن آتش خویشید ؟
یا آتشتان مُرد شما نور خدایید

آن باد وَبا گشت ، شما را فسرانید
یا باد صبا گشت ، به هر جا در آیید

در هر سخن از جان شما هست جوابی
هرچند دهان را به جوابی نگشایید

sohailsoltani wrote:

sahar wrote:

سالکی گفتا چه داری آرزو؟ گفتم، سکوت
معنی صد نکته را در یک سخن پیچیده ام

معین کرمانشاهی

دست شما درد نکند که به فکر کرمانشاهی ها بوده اید، معینی کرمانشاهی صحیح است .

مرغان که کنون از قفس خویش جدایید
رخ باز نمایید و بگویید کجایید

کشتی شما ماند بر این آب ، شکسته
ماهی صفتان ، یک دم ازین آب برآیید

امروز شما هیزم آن آتش خویشید ؟
یا آتشتان مُرد شما نور خدایید

آن باد وَبا گشت ، شما را فسرانید
یا باد صبا گشت ، به هر جا در آیید

در هر سخن از جان شما هست جوابی
هرچند دهان را به جوابی نگشایید

دلم به کوي تو هر شام تا سحر مي‌گشت

سحر چو مي‌شد از آن کو به ناله بر مي‌گشت

پس از مجاهده چون همدم تو مي‌گشتم

دل از مشاهده مدهوش و بي خبر مي‌گشت

به آرزوي تو يک قوم کو به کو مي‌رفت

به جستجوي تو يک شهر در به در مي‌گشت

تا زمیخانه و می نام و نشان خواهد بود
سرِ ما خاک ره پیر مغان خواهد بود

در ره پر خطر عشق بتان بيم سر است

بر حذر باش در اين راه که سر در خطر است

پيش از آنروز که ميرم جگرم را بشکاف

تا ببيني که چه خونها ز توام در جگر است

تو قد بینی و مجنون ،جلوه ی ناز
تو چشم و ، او نگاه ناوک انداز

ز من بشنو حديث بي کم و بيش

ز نزديکي تو دور افتادي از خويش

شبی در گوش باغ وصف تو می گفتم
خرامان در غریو باد پاییزی
یله گیسوی عطرآگین به روی شانه های شب
درون کلبه روءیایی چشمت
چراغ عاطفه روشن
هیاهویی زپرچین نگاه غمزه آلودت
تن سودایی مجنون صحرایی
غریق چشمه ی گرم نفس هایت
شعر از خودم .

تيري به دل نشسته تيغش نميميرد
اي كاش وان زه گرگان بريده بودند

دور از تو مپندار که هنگام صبوحم
با این جگر سوخته حاجت به کبابست !

تيتانيوم را به جانم ميخورم اما تو نه
كه درين غوغاي جان افسار مندي

یک شبی مجنون نمازش را شکست
بی وضو در کوچه لیلا نشست
عشق آن شب مست مستش کرده بود
فارق از جام الستش کرده بود
گفت یارب از چه خارم کرده ای ؟
بر سلیب عشق دارم کرده ای ؟
خسته ام زین عشق دلخونم مکن
من که مجنونم ٬ تو مجنونم مکن
مرد این بازیچه دیگر نیستم
این تو و لیلای تو ٬ من نیستم!
گفت ای دیوانه لیلایت منم
در رگت پیدا و پنهانت منم
سال ها با جور لیلا ساختی
من کنارت بودم و نشناختی!!

احسنت بر شعر زیبایی که انتخاب کرده ای :
یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش
می سپارم به تو از چشم حسود چمنش

شبی که پرشده بودم زغصه های غریب
به بال جان سفری تا گذشته ها کردم
چراغ دیده برافروختم به شعله اشک
دل گداخته را جام جان نما کردم
هزار پله فرا رفتم از حصار زمان
هزار پنجره بر عمر رفته وا کردم
به شهر خاطره ها چون مسافران غریب
گرفتم از همه کس دامن و رها کردم
هزار آرزوی ناشکفته سوخته را
دوباره یافتم و شرح ماجرا کردم
هزار یاد گریزنده در سیاهی را
دویدم از پی و افتادم و صدا کردم
هزار بار عزیزان رفته را از دور
سلام و بوسه فرستادم و صفا کردم
چه های های غریبانه که سردادم
چه ناله ها که ز جان وجگر جدا کردم
یکی از آن همه یاران رفته بازنگشت
گره به باد زدم قصه با هوا کردم
طنین گمشده ای بود در هیاهوی باد
به دست مننرسیده آنچه دست و پا کردم
دریغ از آنهمه گلهای پرپر فریاد
که گوشواره گوش کر قضا کردم
همین نصیبم ازین رهگذر که در همه حال
ترا که جان مرا سوختی دعا کردم

مرا عاشق چنان باید که هر باری که برخیزد
قیامت های پر آتش ز هر سویی بر انگیزد

دلی خواهیم چون دوزخ که دوزخ را فرو سوزد
دو صد دریا بشوراند ، ز موج بحر نگریزد

فلک ها را چو مندیلی ، به دست خویش در پیچد
چراغ لایزالی را چو قندیلی در آویزد

چو شیری سوی چنگ آید ، دل او چون نهنگ آید
بجز خود هیچ نگذارد و با خود نیز بستیزد

چو هفتصد پرده ی دل را به نور خود بدراند
ز عرشش این ندا آید : "بنامیزد ، بنامیزد! "

چو او از هفتمین دریا به کوه قاف رو آرد
از آن دریاچه گوهرها کنار خاک در ریزد

مندیل : به فتح میم ، یعنی دستار ، دستمال
بنامیزد : کلمه ای است که به هنگام تحسین و شگفتی بر زبان می آورده اند مثل ماشاءالله در زبان امروزی ما .

درين دير کهن رسمي‌ست ديرين

که بي‌تلخي نباشد عيش، شيرين

شب يوسف چو بگذشت از درازي

طلوع صبح کردش کارسازي

یا رب این بوی خوش از روضه جان می آید ؟
یا نسیمی است کزان سوی جهان می آید !

یا رب این آب حیات از چه وطن می جوشد ؟
یا رب این نور صفات از چه مکان می آید

در پيش بيدلان جان، قدري چنان ندارد

آري کسي که دل داد پرواي جان ندارد

در میان عاشقان عاقل مبا
خاصه در عشق چنین شیرین لقا

دور بادا عاقلان از عاشقان
اور بادا بوی گلخَن از صبا

گر در آید عاقلی ، گو : "راه نیست "
ور در آید عاشقی ، صد مرحبا

عقل تا تدبیر و اندیشه کند
رفته باشد عشق تا هفتم سما !

عقل تا جوید شتر از بهر ِ حج
رفته باشد عشق بر کوه صفا

عشق آمد این دهانم را گرفت
که "گذر از شعر و بر شِعرا برآ" !
مبا : مباد
شِعرا: از شعری عربی ، نام دو ستاره است : شعرای شامی و شعرای یمانی ، یکی در صورت فلکی کلب (سگ) اکبر و دیگری در صورت فلکی کلب اصغر است . یعنی فاصله ی مفهومی .

ای کـــاش دلـــم اســیـــر و بــیـمار نبود

در بـــنـــد نــــگاه او گــــرفــتــار نــبـود

من عاشق و او زعشق من بی خـبر است

ای کــاش دل و دلــبــــر و دلـــدار نـبود

دلبری و بیدلی اسرار ماست
کار، کار ِ ماست چون او یار ماست

نوبت کهنه فروشان در گذشت
نوفروشانیم و این بازار ماست

تو آن شهرياري که از آستينت

کشد بر سر خويش خورشيد معجر

چو از خون گردان و از گرد ميدان

شود دشت دريا شود بحر چون بر

فلک گردد از نوک رمحت مشبک

زمين گردد از نعل رخشت مجدر

رندان سلامت می کنند
جان را غلامت می کنند

مستی زجامت می کنند
مستان سلامت می کنند

در عشق گشتم فاش تر
وز همگنان قلاش تر

وز دلبران خوش باش تر
مستان سلامت می کنند

دلم تنگ است امشب بهر زاری

به روی موج گریه تک سواری

صفای گریه ای در خلوتم را

نمی بخشم به سال خنده داری

یک پند زمن بشنو خواهی نشوی رسوا
من خمره ی افیونم ، زنهار سرم مگشا !

آتش به من اند زن ، آتش چه زند بامن ؟
کاندر فلک افکندم ، صد آتش و صد غوغا

گرچرخ همه سرشد ، ور خاک همه پاشد
نی سر بهلم آن را ، نی پا بهلم این را

یا صافیه الخمر فی آتیه المولی
اَسکِر نفرا" لُدا" والسکر بنا اولی

ياران همه مخمور و قدح پر مي نابست

ما جمله جگر تشنه و عالم همه آبست

تو گواه باش خواجه که زتوبه ، توبه کردم
بشکست جام توبه ، چو شراب عشق خوردم !

من آن سترگ درختم که در کناره راه
شکسته بال نشسته است چشم بر صحرا
من آن خموش درختم که نغمه در من نیست
مگر مه باد برآرد ز جان من آوا
شکسته ساق من و باز هم چنان مانده است
نیاز پیچش نیلوفری به پیکر من
شب آمده است بیا ای گیاه وحشی خوی
بیا بیا و سحر کن شبی تو در بر من

سیاوش کسرائی

نمی دانم چه باید کرد با این روح آشفته
به فریادم برس ای عشق من امشب پریشانم
تو دنیای منی بی انتها و ساکت و سرشار
و من تنها در این دنیای دور از غصه مهمانم

معنی به عبارت آمد و واهی شد
پیغام جنون به شش جهت راهی شد
اسرار همان بود که دل پنهان داشت
هرگاه به لب رسید افواهی شد
بیدل دهلوی

دیوارهای خالی اتاقم را
از تصویرهای خیالی او پر می كنم
خدای من زیباست
خدای من رنگین كمان خوشبختی ست
كه پشت
هر گریه
انعكاسش را
روی سقف اتاق می بینم
من هیچ
با زبان كهنه صدایش نكرده ام
و نه
لای بقچه پیچ سجاده
رهایش
او در نهایت اشتیاق به من عاشق شد و
من در نهایت حیرت
حالا
گاه گاهی كه به هم خیره می شویم
تشخیص خدا و بنده
چه سخت است

تا سواد قریه راهی بود
چشم های ما پر از تفسیر ماه زنده بومی
شب درون آستین هامان


می گذشتیم از میان آبکندی خشک
ازکلام سبزه زاران گوش ها سرشار ،
کوله بار از انعکاس شهر های دور
منطق زبر زمین در زیر پا جاری

زیر دندان های ما طعم فراغت جابجا می شد
پای پوش ما که از جنس نبوت بود مار ابا نسیمی از زمین می کند

چوبدست ما به دوش خودر بهار جاودان می برد
هر یک از ما آسمانی داشت در هر انحنای فکر
هر تکان دست ما با جنبش یک بال مجذوب سحر می خواند
جیب ها ی ما صدای جیک جیک صبح های کودکی می داد
ما گروه عاشقان بودیم و راه ما
از کنار قریه های آشنا با فقر
تا صفای بیکران می رفت

بر فراز آبگیری خود به خود سرها همه خم شد :
روی صورت ها ی ما تبخیر می شد شب
و صدای دوست می آمد به گوش دوست
سهراب سپهری

تا ابد بغضِ منِ تبزده کال است عزیز
دیدن گریهء تمساح محال است عزیز !

تا شما خانه تان سمت شمال ده ماست
قبله دهکده مان سمت شمال است عزیز

پنجره بین من و توست، مرا بوسه بزن
بوسه از آن طرف شیشه حلال است عزیز !

ما دو ریلیم به امید به هم وصل شدن
فصل گل دادن نی ، فصل وصال است عزیز !

ماه من ! عکس تو در چشمه گل آلود شده
عیب از توست !...ببین ! چشمه زلال است عزیز !

دام گیسوی تو بی دانه شده ، می فهمی ؟!
امپراطوری تو رو به زوال است عزیز

عشق این نیست که بر گردن من حلقه زده
اینکه بر گردنم افتاده وبال است عزیز

زین سنگستان یاس بنیاد برا
زان پیش که صید گردی آزاد برا
مزدور خیال جان کنی نتوان زیست
برقی شو و از تیشه فرهاد برآ

ای بی تو زمانه سرد و سنگین در من!

ای حسرت روزهای شیرین در من!

بی مهری انسان معاصر در توست

تنهایی انسان نخستین در من!

نازم به لب لعل تو ای دُر ِ سما
کز فکرت تو جام عسل نوش شدم

من بی تو دمی قرار نتوانم کرد

احسان ترا شمار نتوانم کرد

گر بر تن من زبان شود هر مویی

یک شکر از هزار نتوانم کرد

دوش دل عربده گر با که بود ؟
مشت که کرده ست دو چشمش کبود ؟

آن دل پُرخواره ز عشق شراب
هفت قدح از دگران بر فزود

مست شد و برسر کوی اوفتاد
دست زنان ناگه خوابش ربود

آن عسسی رفت ، قبایش ببرد
وان دگری شد ، کمر ش را گشود

آمد چنگی ، بنوازید تار
جَست زخواب آن دلِ بی تار و پود

دید قبا رفته ، خمارش نماند
دید زیان کم شد سودایِ سود

دیدش ساقی که در آتش فتاد
جام گرفت و سوی او شد چو دود

بر غم او ریخت مَی ِ دلگشا
صورت اقبال بدو رو نمود

در وطن مثل غریبانم،نمی دانم چرا

روز و شب سر در گریبانم، نمی دانم چرا

هر که از روی دل جانم فدایش می کنم

مثل عقرب می زند نیشم، نمی دانم چرا