مشاعره

تو نوری و من مانده در ظلمتم
تو معبودی و من همه غفلتم
خدایا در آن ورطه ی هولناک
مبادا گنهکار خیزم ز خاک
در ‌آن بی پناهی پناهم بده
ز رحمت به فردوس راهم بده

هزار شکر که دیدم به کام خویشت باز
ز روی صدق و صفا گشته با دلم دمساز

ز اعماق دریا براید خروش
دمیده بسی تفخه در صورها
بر آورده مردم سر از گورها
بر اید ز عمق زمین های و هو
به یکدم شود گورها زیر و رو
همه موی کن و مویه کن بیمناک
نفس آتش آسا زبان چک چک
گریزنده مادر ز فرزند خویش
پدر نیست دلسوز دلبند خویش

شب است و چهره میهن سیاهه
نشستن در سیاهی ها گناهه

همه نخل ها سبز پوش تواند
همه نحل ها باده نوش تواند
خدایا جهان پر ز آهنگ تست
به هر گل نموداری از رنگ تست

تمنای تورا دارد این دل
بسر غوغای تو را دارد این دل
همه عمر و جوانی زکف رفت
بیا و حالی پرس ز احوال این دل

یدی

ترا صبا و مرا آب دیده شد غماز
مرو به صومعه کانجا سیاه کارانند

ترا صبا و مرا آب دیده شد غماز
مرو به صومعه کانجا سیاه کارانند

دریغا دست گرمی کو چه شد آن مهربانی ها
چه می جویی ره بستان تو ای بلبل که آخر شد
بهار گلفشانی ها صفای نغمه خوانی ها
عسل در جام کن ساقی که از مستان این مجلس
به جز تلخی نمی بینم
چه شد شیرین زبانی ها

ای دل ار خواهی شوی بر بام دوست
تا توانی مهر ریز بر کام دوست
تحفه ی درویش است این بیش و کم
برگ سبزی است ارمغان برنام دوست

تا چند زنم به روی دریا ها خشت
بیزار شدم ز بٌت پرستان کُنِشت

خیام که گفت دوزخی خواهد بود
که رفت به دوزخ و که آمد ز بهشت؟

تا صد هزار خار نمی روید از زمین
از گلبُنی گلی به گلستان نمی رسد

در هر دشتی که لاله زاری بوده است
ازسرخی خون شهریاری بوده است

تا ز وصف رخ زیبای تو ، ما دَم زده ایم
ورق گل خجل است از ورق دفتر ما

این قافله عمر عجب میگذرد
دریاب دمی که باب طرب میگذرد

ساقی غم فردای حریفان چه خوری
پیش آر پیاله را که شب میگذرد

به دلیل زیاد شدن حرف د میتونید با ر شروع کنید.

دردا که عجوزه ای رخ نمود به شمایل مهر
بنیاد صفا و قرار دل از هم گسست

sohailsoltani wrote:

دردا که عجوزه ای رخ نمود به شمایل مهر
بنیاد صفا و قرار دل از هم گسست

این شعر سومین بار که مینویسید

تا چند اسیر رنگ و بو خواهی شد
چند از پی هر زشت و نکو خواهی شد

آخر به دل خاک فرو خواهی شد
گر چشمه زمزمی و گر آب حیات

بله شما درست می فرمایید ، خب وقتی که شعرم نمیات و بلتم نیستم چه کنم ، مجبورم که تکرارشون کنم ، اما این شعرهای تکراری اکثرا" از شعرهای خودمه .

ایول آقای سلطانی خوشحالمون کردین

تا همه خلوتیان جام صبوحی گیرند
شطح و طامات به بازار خرافات بریم !

من شاخه ی خشکم، تو بیا برگ و برم ده
با زمزمه ی عاطفه هایت ثمرم ده

ه بدید

هر کس سلطنتی یافت به خود مینازد
میکنم فخر به عالم که گدای تو شدم

تو ، آسمان آبی آرام و روشنی ،
من ، چون کبوتری که پرم در هوای تو
یک شب ستاره های تو را دانه چین کنم !
با اشک شرم خویش بریزم به پای تو

و جاری شدم
در میان نگاه‌های تند و تیز عابران زودگذر
نگاهی به چشمم گره خورد
لحظه‌ای برای همیشه
گفتم جاری شوم در گشذته‌ی این نگاه آشنا

آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان رام
خوشه ماه فروریخته در آب
شاخه ها دست بر آورده به مهتاب
شب و صحرا و گُل و سنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ

سلام آقای سلطانی شعر قشنگی بود

گر باده خوری تو با خردمندان خور
یا با صنمی لاله رُخی خندان خور

بسیار مخور و مکن فاش مساز
اندک خور و گه گاه خور و پنهان خور

سلام آقای سلطانی شعر قشنگی بود

گر باده خوری تو با خردمندان خور
یا با صنمی لاله رُخی خندان خور

بسیار مخور و رد مکن فاش مساز
اندک خور و گه گاه خور و پنهان خور

درود بیکران خداوندی بر آقا سزار عزیز و شب شما به خیرو شادی ان شاء الله :
راه عشق از چه کمین گاه کمان داران است
هر که دانسته رود صرفه ز اعدا ببرد

در سبزه نشین و مِی روشن می خور

کاین سبزه بسی دمد ز خاک من و تو

ورای طاعت دیوانگان زما مَطَلَب
که شیخ ِ مذهب ما عاقلی گنه دانست

تو هم شبیه من باش حسابتو نگه دار
ببین که چند تا قرن تن به اسیری دادی
دنیات شده شبیه سلول انفرادی
تا چشم به هم میذاری
میبینی عمر تموم شد
بین چهار تا دیوار وجود تو حروم شد
چوب خط این اسیری دیواراتو پوشونده
همین روزا میبینی که فرصتی نمونده
بیرون بیا خودت باش تو آدمی نه برده
همیشه باخته هر کس شکایتی نکرده
تو امتحان بودن برده بودن قبول نیست

خط میکشم رو دیوار همیشه روزی یک بار

راه ما غمزه ترک آن کمان ابرو زد
رخت ما هندوی آن سرو سهی بالا برد

دلم از وحشت زندان سکندر بگرفت

رخت بربندم و تاملک سليمان بروم

مردم در این فراق و در آن پرده راه نیست
یا هست و پرده دار نشانم نمی دهد !

دلا ديدى که آن فرزانه فرزند
چه ديد اندر خم اين طاق رنگين

به‌جاى لوح سيمين در کنارش
فلک بر سر نهادش لوح سنگين

نیازمند بلاگو رخ از غبار مشوی
که کیمیای مراد است خاک کوی نیاز

ز آن کوزه می که نیست در وی ضرری
پر کن قدحی بخور به من ده دگری

از ان پیشتر ای صنم که در رهگذری
خاک من و تو کوزه کند کوزه گری

یار آن بود که صبر کند بر جفای یار
ترک رضای خویش کند بر رضای یار

ر بدید

روز در کسب هنر کوش که می خوردن ِ روز
دل ِ چون آینه در زنگ ظلام اندازد

در کوی تو مستانه ................................ می افتم و می خیزم
دلداده و دیوانه ................................ می افتم و می خیزم
من مست و پریشانم ................................ می نالم و می مویم
مدهوش ز پیمانه ................................ می افتم و می خیزم
تا آنکه تو را یابم ................................می گردم و می جویم
سر بر در آن خانه ................................ می افتم و می خیزم

H.mosadegh

[You must be registered and logged in to see this image.]

اول هفت سینو دریاب که خیلی قشنگه و بعد شعر :
می ده که نو عروس چمن حد حُسن یافت
کار این زمان ز صنعت و لاله می روید

چه تصویر زیبایی ، یه نقاشیخط منحصر به فرد با تذهیب عالی و رنگ های شاد و روح فزا که روی کاغذ مرغوب ابرو باد نگاشته شده . دست شما دردنکنه :
یا رب کی آن صبا بوزد کز نسیم او
گردد شمامه ی کرمش کار ساز من !

نیکی و بدی که در نهاد بشر است
شادی و غمی که در قضا و قدر است

با چرخ مکن حواله کاندر ره عقل
چرخ از تو هزار بار بیچاره تر است


پروردگارا به آن اندازه که در توان من بود تو را شناختم همین شناخت من راهی است به سوی تو.
این آخرین جمله خیام قبل از مرگ بود روحش شاد.

[You must be registered and logged in to see this image.]

تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی
گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش

شعرات ترانه مردن

شاعرارو شمردن

شبی که عروسی داشتیی جشن گلوله بردن
ده بده بچه هاشون بریده دست و پاشون
نصفه شبا تو زندون در میارن چشاشون

یه کوچه نیست نبینی داغ جوون ندیده

این همه عاشق اونجا نام و نشون ندارن

بهار بهار امسال موقع کار امسال
به جای جو و گندم کاشتن دار امسال...

دل اندر زلف لیلی بند و کار عشق ِ مجنون کن
که عاشق را زیان دارد مقالات خردمندی !!

ز آن می که حیات جاودانی است بخور
سرمایه لذّت جوانی است بخور

سوزنده است چو آتش لیکن غم را
سازنده است چو آب زندگانی است بخور

اون می کجاست تا بخورم ؟!
رموز عشق وسرمستی زمن بشنو نه از واعظ
که با جام وقدح هر شب قرین ماه و پروینم !!

من زنده بودم اما انگار مرده بودم
از بس که روزها را با شب شمرده بودم
یک عمر دور و تنها تنها بجرم این که
او سرسپرده می خواست ‚ من دل سپرده بودم

مطرب کجاست تا همه محصول زهد وعلم
در کار بانگ بربط و آواز نی کنم

من با غزلی قانعم و با غزلی شاد
تا باد ز دنیای شما قسمتم این باد
ویرانه نشینم من و بیت غزلم را

آسمان کشتی ارباب هنر می شکند
تکیه آن به که براین بحر معلق نکنیم

مجال شکوه ندارم ولی ملالی نیست
که دوست جان کلام من است در همه حال
قسم به تو که دگر پاسخی نخواهم گفت
به واژه ها که مرا برده اند زیر سوال

لب چون آتشش آب حیاتست
از آن آب آتشی در ما گرفتست !

یکی از بزرگان ایران فروم..

ببین بی تکلف نشسته ورم



م را بدین

مرا تا توانی تو از خویش دان
چو مرهم برای دل ریش دان
نون بدین ، اینم فی البداهه استاد.