مشاعره

من زنده بودم اما انگار مرده بودم
از بس که روزها را با شب شمرده بودم
یک عمر دور و تنها تنها بجرم این که
او سرسپرده می خواست ‚ من دل سپرده بودم

مطرب کجاست تا همه محصول زهد وعلم
در کار بانگ بربط و آواز نی کنم

من با غزلی قانعم و با غزلی شاد
تا باد ز دنیای شما قسمتم این باد
ویرانه نشینم من و بیت غزلم را

آسمان کشتی ارباب هنر می شکند
تکیه آن به که براین بحر معلق نکنیم

مجال شکوه ندارم ولی ملالی نیست
که دوست جان کلام من است در همه حال
قسم به تو که دگر پاسخی نخواهم گفت
به واژه ها که مرا برده اند زیر سوال

لب چون آتشش آب حیاتست
از آن آب آتشی در ما گرفتست !

یکی از بزرگان ایران فروم..

ببین بی تکلف نشسته ورم



م را بدین

مرا تا توانی تو از خویش دان
چو مرهم برای دل ریش دان
نون بدین ، اینم فی البداهه استاد.

نیازم را تو دانی ای ِبرارم
سیچی خواهی برَی صبر و قرارم

م بدین برو بچ این هم یه نیمچه لری بود.

دیبلالم دیبلالم دی بلال

سی تیه کالم دی بلال

اینم یک تمام لری سزار جان


ل را بدین

دل چو پرگار به هر سو دَوَرانی می کرد
وندر آن دایره ی سرگشته ی پابرجابود

در کارگه کوزه گری رفتم دوش
دیدم دوهزار کوزه گو یا و خموش

ناگاه یکی کوزه بر آورد خروش
کو کوزه گر و کوزه خر و کوزه فروش

این شعرو وقتی که نفس واسه امیر علی میخوند لب اون حوض خیلی جالب بود .

شاهدان در جلوه و من شرمسار کیسه ام
بار عشق و مفلسی صعب است و می باید کشید

در این غم سرا غمگساری نبود
بسی ناله کردیم و یاری نبود
اگر لحظه یی خده بر لب نشست
در آن خنده ها اعتباری نبود
همه عمر ما در زمستان گذشت

تغریبا 8 ساعت و 45 دقیقه تا سال تحویل باقی مونده وساعت های پایانی سال 88 سالی که فراز و نشیب های زیادی واسه من داشت و فهمیدن خیلی مسائل واسه من و

مهمتر از همه آشنایی من با این فروم و دوستان ارزشمندی چون شما بود .امیدوارم که سال خوبی داشته باشید و مارو هم حلال کنید اگه حرفی زدیم، خطایی کردیم ببخشید به بزرگی خودتون

برو برو بادبادک بگو به اون ناز نازک عید گل و شاپرک جلو جلو مبارک

نوروزتان پیروز هر روزتان نوروز.

تار و پود دل من نقش و نگار رخ توست
ای به دیوار دلم از همه منقوش ترین

نشستی ساعتی چون شمع در جمع هوسبازان
و لیکن زان میان پروانه را نشناختی رفتی
نسوزد خرمن حسنت که با دامن کشیدن ها
نمی دانی چه سوزی در دلم انداختی رفتی

یار اگر ننشست با ما نیست جای اعتراض
پادشاهی کامران بود از گدایان عار داشت !

تا سرانجام به دریای قیامت برسیم
ما چو رودیم و به هر جلگه روانیم همه

همره آب شتابان ، می دویدم مست زیبایی ،
پنجه ام در مرز بیداری
در مه تاریک نومیدی فرو می رفت
ای تپش هایت شده در بستر پندار من پرپر!
دور از هم ، در کجا سرگشته می رفتیم
ما، دوشط وحشی آهنگ ،
ما ، دو مرغ شاخه اندوه
ما ، دو موج سرکش همرنگ !

یکی چو باده پرستان صراحی اندر دست
یکی چو ساقی ِ مستان به کف گرفته ایاغ
ایاغ : کاسه ی شراب ، پیاله ی شراب

برای دیدن روی نگارم
نه هوشم مانده و نی خواب دارم

نقل هرجور که از خُلق ِ کریمت کردد
قول ِ صاحب غرضان است تو آنها نکنی

یاد بادآن روزگاران یاد باد
روز وصل دوستاران یاد باد
رفیقان یک به یک در خاک رفتند
بسا شاد و بسا غمناک رفتند
چو باید عاقبت رفتن از این دشت
خوشا آنان که چون گل پاک رفتند

دهقان سالخورده چه خوش گفت با پسر
کای نور چشم من بجز از کِشته ندروی

یا رب ز ابر هدایت برسان بارانی

پیشتر زآنکه چو گردی زمیان برخیزم

منم که دیده به دیدار دوست کردم باز ؟
چه شکر گویمت ، ای کار ساز بنده نواز؟

ز دست دیده و دل هر دو فریاد
که هر چه دیده بیند دل کند یاد
بسازم خنجری تیرش ز فولاد
زنم بر دیده تا دل گردد آزاد

دل مــــن ، وصل، آرزو دارد
سنگ ، با شیشه آشــــنا مکــنید
در حریمی کـــه من، نشسته بدم
نام نا محــر مان ، صدا مکنید
من اگر رفتــــــم از د یار شما
مرا، در دور ها، رهــا مکنید

( بین خودمون بمونه ها من این شعرو از تو یه سایتی از یکی از کاربراش دزدیدم "
خواهش میکنم " التماس به سلطان محمد علی آقا چیزی نگین " میندازتم بیرونا )

دردم از یار است و درمان نیز هم
دل فدای او شد و جان نیز هم
این که میگویند آن خوشتر ز حسن
یار ما این دارد و آن نیز هم

این شعر رو سر جلسه امتحان برای استاد نوشتم که البته یه 6.5 نمره ای هم کاسب شدیم و درسه رو پاسیدیم .این جوریاست دیگه...

ما را غم نمره میکشد نی غم یار
استاد بشو برای من دست به کار
همت کن و چون حاتم طایی تو ببخش
مزد عملت را به خداوند سپار
صد بوسه زنم به دست و پایت استاد
گر نمره دهی به من ، به وقت دیدار
هر آنچه که در توان من بود همین
نوبت به شما رسیده است و خودکار
از این عملت گر چه همه بی خبرند
مزدت دهد الله و لیکن بسیار
خیرت برسد به اهل خانه بهتر
من باشم و تو هردو مان بچه لار
استاد به جان پر بهای اشکان
انگار نه انگار که خواندی اشعار
امکانش اگر هست بده تا که بیاد
بر آخرتت تخمه نیکی تو بکار
یک نمره بده ، به جای آن در آنجا
می گیرم هر آنچه هست از دوشت بار
وقتم به سر آمدست باید بروم
تکرار نمیشود فقط این یک بار

سلام آقای آذرمینا . بابا شما هم که یه پا شاعرید و ما خوشمان آمد ایضا" اگر از چنین اشعاری برای ما هم بگویید ، اگرچه این بار ما شاگرد شما هستیم و شما استاد ما . راستی این که میگن خروس لاری ها مال ِ لار شما هستند ، درست میگن استاد؟
سال نو و عید شما مبارک و همیشه شاعر و پر احساس و توانمند و خوش ذوق و خوش بیان و سعادتمند باشید :

رفیق ِ خیل ِ خیالیم و همنشین ِ شکیب
قرین ِ آتش ِ هجران و هم قران ِ فراق !

قوری ز قلم قلم ز قوری
من دوست دارم گوگوری مگوری

یاد بادم که قلم به دست گیرم
در شهر هر آن چه هست گیرم

میرویم آخر همان روز که در تقویم است
از اجل تحفه مرگ در کف تقدیم است

azarmina wrote:

این شعر رو سر جلسه امتحان برای استاد نوشتم که البته یه 6.5 نمره ای هم کاسب شدیم و درسه رو پاسیدیم .این جوریاست دیگه...

ما را غم نمره میکشد نی غم یار
استاد بشو برای من دست به کار
همت کن و چون حاتم طایی تو ببخش
مزد عملت را به خداوند سپار
صد بوسه زنم به دست و پایت استاد
گر نمره دهی به من ، به وقت دیدار
هر آنچه که در توان من بود همین
نوبت به شما رسیده است و خودکار
از این عملت گر چه همه بی خبرند
مزدت دهد الله و لیکن بسیار
خیرت برسد به اهل خانه بهتر
من باشم و تو هردو مان بچه لار
استاد به جان پر بهای اشکان
انگار نه انگار که خواندی اشعار
امکانش اگر هست بده تا که بیاد
بر آخرتت تخمه نیکی تو بکار
یک نمره بده ، به جای آن در آنجا
می گیرم هر آنچه هست از دوشت بار
وقتم به سر آمدست باید بروم
تکرار نمیشود فقط این یک بار

خیلی باحال بود آذر مینا

میروی هر دم سرایی و به جاجایش نگاه
اندکی هم در سرای جسم و جان خود نگر

روزها فکر من این است و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم ؟!

مرا دردیست بی درمان زدست عشوه جانان
بسی چون مرغ سرکنده شدم سرگشته و حیران
منم چون دیگران در دل هزاران آرزو دارم
نه پولم هست در جیب و نه در سفره کمی هم نان
ولی خوش کرده ام دل تا که شاید او دهد من را
ز لطف خویشتن جا در دلش از این لب خندان
ندارم خانه و ماشین و مدرک نیز بیکارم
چه کم دارم من از سامان و از پِِژمان و از پیمان
به هر جایی که میرفتم همه گرم سخن با یار
چو بودم بی کس و تنها گرفتم قصد چون آنان
شدم عاشق ولی گشتم پشیمان از همان لحظه
غلط کردم خداوندا رهایم کن از این زندان
ندانستم که عاشق گشتن اینگونه بود دشوار
علا رغم دوصد شعری که در این باره گفت اشکان
شدم اگه کنون از حال زار خسرو و مجنون
که دیوانه ندارد شاخ ودم من هم یکی از آن

احسنت ؛
نا امیدم مکن از سابقه لطف ازل
تو پس ِ پرده چه دانی که ، که خوبست و که زشت ؟!

تا كي از دوریِ تو روی به میخانه كنم
سینه را پر ز شرر در غم جانانه کنم
در صفاي لب تو حور و ملك جا دارد
كي شود بر لب نشكفته تو خانه كنم
مستي چشم تو و آن دل شيدايي تو
چون كه آيد به نظر ناله دو چندانه كنم
زلف زر باف تو و سرو قد و خال لبت
كند از هوش مرا پاك وچو ديوانه كنم
گل اگر ناز تو بيند نكند روي عيان
من چو بلبل شوم و نغمه مستانه كنم
چون هلال شب عيدم خم ابروي تو شد
شمع محفل چو تويي عادت پروانه كنم
دو جهان يك طرف و شوق وصالت طرفي
وقتِ دیدار تو ترکِ می و پیمانه کنم

من که از آتش دل چون خم می در جوشم
مهر بر لب زده خون می خور م و خاموشم
قصد جانست طمع در لب جانان کردن
تو مرا بین که درین کار به جان می کوشم
من کی آزاد شوم از غم دل چون هردم
هندوی زلف بتی حلقه کند در گوشم
حاش لله که نیم معتقد طاعت خویش
این قدر هست که گه گه قدحی می نوشم
هست امیدم که علی رغم عدو روز جزا
فیض عفوش ننهند بار گنه بر دوشم
پدرم روضه رضوان به دو گندم بفروخت
من چرا ملک جهان را به جوی نفروشم
خرقه پوشی من از غایت دین داری نیست
پرده بر سر صد عیب نهان می پوشم
من که می خواهم که ننوشم بجز از راوق خم
چه کنم گر سخن پیر مغان ننیوشم
گر از این دست زند مطرب مجلس ره عشق
شعر حافظ ببرد وقت سماع از هوشم
راوق : به ضم سوم ( واو ) راوُق - شراب صافی و پالوده

هه هاها هو هو هی هی ی ی یهو هو هو هوهو هی هی هی هی
لطفا با ریتم خوانده شود

دارام دام دام دارام دام دام دیرام دام
دریم دیم دیم دریم دیم دیم دریم دیم
لطفا" با ریتم خوانده شود !!

ماشین مشتی مندلی نه بوق داره نه صندلی...
لطفا با آه و افسوس خوانده شود

مقصر نسرین خانوم بود که شروع کرد ، من بی تقصیرم قربان و اما بعد :
هاتفی از گوشه ی میخانه دوش
گفت ببخشند گنه ، می بنوش
راستش من می خواستم بنویسم :
هالاهالا هالاهالا هالاهالا هالاهالا
اما چون جناب حیران تذکر دادند ، این یه بیت شعر رو نوشتم . شین بدید لطفا"

شنیده اید که روزی به چشمه ی خورشید برفت ذره به شوفی فزون به مهمانی
نرفته نیمرهی، باد سرنگونش کرد سبکقدم نشده، دید بس گرانجانی
عذر خواهی می کنم از همه ی برو بچ که زدم تو فاز شوخی
آقا هیران حالا ما یه روز که شاد بودیم گفتیم یه شوخی ای بکنیم دلمون شاد بشه
ولی بازم ببخشید.............................
آخه ما که مثل شما طبع و هنر شعر نداریم از روی شعرم بلد نیستم اصلا بخونم..

نسرین خانوم همین عبارت شاعرانه و سراسر شوری که نوشته اید ، حالا از هر که می خواهد باشد ، نشان از ظرافت طبع و لطافت قلب و اندیشه ی والای شما داره و اصلا" این طور نیست که هرکس که شعر بلد باشد مشاعره بکند ، مشاعره برای تمرین و ممارست در شعر خوانی و حفظ لطایف و دقایق شعر ایرانی و پارسی است که ایرانیان به حق ، زیبنده ترین شاعران و نکته پردازان دهر و تاریخ فرهنگ و هنر بشریت هستند و شما هم ایرانی هستید و از همین ریشه و من سخت اعتقاد دارم که هر کس می تواند برای خودش شاعر باشد ، ولو اینکه در زیر لب زمزمه کند ومفاهیم فولکلوریک و مردمی مثل لالایی های مادران برای کودکان را بخواند و یا درون پر اندوهش را با خواندن ابیاتی از شعرای ایرانی التیام بخشد :

یار مفروش به دنیا که بسی سود نکرد
آن که یوسف به زر ناسره بفروخته بود!

د

تقدیم به شما به دل نگیرید که

در گذرگاه زمان خیمه شب بازی دهر

با همه تلخی و شیرینی خود می گذرد

عشق ها می میرند

رنگ ها رنگ دگر می گیرند

و فقط خاطره هاست

که چه شیرین و چه تلخ

دست نخورده بجای می ماند....

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد
عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد
جلوه ای کرد رخت ، دید ملک ، عشق نداشت
عین ِ آتش شد ازین غیرت و بر آدم زد
عقل می خواست کزان شعله چراغ افروزد
برق ِ غیرت بدرخشید و جهان بر هم زد
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز
دست ِ غیب آمد و بر سینه نامحرم زد
دیگران قرعه قسمت همه برعیش زدند
دل ِ غمدیده ی ما بود که هم بر غم زد
جان علوی هوس ِ چاه ِ زنخدان ِ تو داشت
دست در حلقه ی آن زلف ِ خم اند خم زد
حافظ آن روز طرب نامه ی عشق ِ تو نوشت
که قلم بر سر ِ اسباب ِ دل ِ خرم زد
جناب حیران من به دل نمی گیرم ، و پند شما را می فهمم و برآن راسخم ، قصد من روشن ِ قلب ِ همان بود و همین !

دل بیچاره و مسکین مخراش امروز
رسد آنروز که بی ناخن و دندانی
نه بابا چرا ناراحت بشم من که چشم سفیدتر از این حرفام.....

یا رب این آینه ی حُسن چه جوهر دارد
که درو آه ِ مرا قوت ِ تاثیر نبود

هوشیار حضور و مست غرور
بحر توحید و غرقه ی گنهیم