مشاعره

یافت"مخفی" در بساط زندگانی کام خویش
هر که کار دهر را بر خویشتن آسان گرفت

تو ريشه بودي من درخت سبز بودم

با دوريت هر شاخه ام بي بارو برگست

اكنون كه ميبينم ترا در چنگ پائيز

در گوش من، در جان من ، فرياد مرگست

بازم ت منبع يادتون نره نظامي ليلي ومجنون

تو کز عبرت بدين افسانه ماني چه پنداري مگر افسانه خواني

درين افسانه شرطست اشک راندن گلابي تلخ بر شيرين فشاندن

بحکم آنکه آن کم زندگاني چو گل بر باد شد روز جواني

سبک رو چون بت قبچاق من بود گمان افتاد خود کافاق من بود
جيم بده بزار فضا تغيير كنه

nohed wrote:

بازم ت منبع يادتون نره نظامي ليلي ومجنون

تو کز عبرت بدين افسانه ماني چه پنداري مگر افسانه خواني

درين افسانه شرطست اشک راندن گلابي تلخ بر شيرين فشاندن

بحکم آنکه آن کم زندگاني چو گل بر باد شد روز جواني

سبک رو چون بت قبچاق من بود گمان افتاد خود کافاق من بود
جيم بده بزار فضا تغيير كنه

جز غم به جهان کسی مرا یار نشد
کس مونس من جز غم دلدار نشد

ميبوسمت ميبوسمت اي تك مسافر

ميبينمت بهر سفر پا در ركابي

جانا درنگي، تاسپند اشك ريزم

بر آتش دل-از چه اينسان در شتابي؟

یا رب که زچشم زخم دوران هرگز
دردی نرسد نرگس بیمار ترا

آنان به مرگ وام ندارند
آنان که زندگی را لاجرعه سر کشیدند
آنان که ترس را
تا پشت مرزهای زمان راندند
آنان به مرگ وام ندارند
آنان فراز بام تهور
افراشتند نام
آنان
تا آخرین گلوله جنگیدند
آنان با آخرین گلوله خود مردند
آری به مرگ وام ندارند
آنان
عشاق عصر ما
پویندگان راه بلا راه بی امید
مادر ! بگو که در تک این خانه خراب
گل های آتشین
در باغ دامن تو چه سان رشد می کنند ؟
این خواهر و برادر من ایا
شیر از کدام ماده پلنگی گرفته اند ؟
پیش از طلوع طالع
امشب ستارگان به بستر خون خسته خفته اند
بیدار باش را
در کوچه های دور
در شاهراه خلق به او درآورید
دلخستگان به بستر خون تازه خفته اند

دردا که عجوزه ای رخ نمود به شمایل مهر
بنیاد صفا و قرار دل از هم گسست

تاب این سیل بلاخیز نیست
غنچه ام نشکفته به کام
طاقت سیلی پاییزم نیست

تاب این سیل بلاخیز نیست
غنچه ام نشکفته به کام
طاقت سیلی پاییزم نیست

تو کز محنت دیگران بی غمی ...نشاید که نامت نهند ادمی

(این شعر با این روزها خیلی مطابقت دارد)

تو از خاکم نخواهی بر گرفتن
به جای اشک اگر گوهر ببارم
j

توانا بود هر که دانا بود
ز دانش دل پیر برنا بود

من آخر شاعرم

[quote="faezeh"][/quot
ترانه ها رادردل درياشكن اقيانوس بايدديد
جوي ها همه نسخي زانساخ جهان بايدديد

در خرابات مغان ما نیز هم منزل کنیم کاین چنین رفته است در عهد ازل تقدیر ما

ایکاش در چشم هایت تردید را دیده بودم
یا از همان روز اول از عشق ترسیده بودم
ایکاش آن شب که رفتم از آسمان گل بچینم
جای گل رز برایت پروانگی چیده بودم
گل را به دست تو دادم حتی نگاهم نکردی
آن شب نمی دانی اما تا صبح لرزیده بودم
آن شب تو با خود نگفتی که بر سرمن چه آمد
با خود نگفتی ز دستت من باز رنجیده بودم
انگار پی برده بودی دیوانه ات گشته ام من
تو عاشق من نبودی و دیر فهمیده بودم
از آن شب سرد پاییز که چشم من به تو افتاد
گفتم ایکاش شب ها هر گر نخوابیده بودم
از کوچه که می گذشتیم حتی نگاهم نکردی
چشمت پی دیگری بود این را نفهمیده بودم
آن شب من و اشک و مهتاب تا صبح با هم نشستیم
ایکاش یک خواب بد بود چیزی من دیده بودم
تو اهل آن دوردستی من یک اسیر زمینی
عشق زمین و افق را ایکاش سنجیده بودم
بی تو چه شبها که تا صبح در حسرت با تو بودن
اندوه ویرانیت را تنها پرستیده بودم
وقتی صدا کردی از دور با عشوه ای نادرت را
آن لهجه نقره ای را ایکاش نشنیده بودم
انگار تقصیر من بود حق با تو و آسمان است
وقتی که تو می گذشتی از دور خندیده بودم
اما به پروانه سوگند تنها گناهم همین ست
جای تو بودم اگر من صد بار بخشیده بودم
باید برایت دعا کرد آباد باشی و سرسبز
ایکاش هرگز نبینی چیزی که من دیده بودم
اندوه بی اعتنای چه یادگار عجیبی ست
اما چه شب ها که آن را از عشق بوسیده بودم
حالا بدان تو که رفتی در حسرت بازگشت
یک آسمان اشک آن شب در کوچه پایشده بودم
هر گز پشیمان نگشتم از انتخاب تو هرگز
رفتی که شاید بدانم بیهوده رنجیده بودم
حالا تو را به شقایق دیگر بیا کوچ کافیست
جای تو بودم اگر من این بار بخشیده بودم

مرا امید وصال تو زنده میدارد
وگرنه هردمم از هجر توست بیم هلاک
نفس نفس اگر از باد نشنوم بویت
زمان زمان چو گل از غم کنم گریبان چاک

حالا که کسی نیست ، دوباره خودم میگم با (ت):
تکرار می کنم خودم را پی در پی و تورا
تنهایی را تکرار می کنم و باز تلخ می شوم !!

روشن از پرتوی رویت نظری نیست که نیست
منت خاک درت بر بصری نیست که نیست

این هم یه شعر که با ک شروع میشه
کمال دلبری در نظر بازیست
به شیوه نظر از نادران دوران باش

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
وندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک
دو سه روزی قفسی ساخته اند از بدنم

حجم دلم لبریز شده است
حرفهای نگفته را
از قفس دلم میکشم بیرون
یک به یک چو پرنده ای
به آسمان رها میکنم
اگر روزی پرنده ای
روی دست تو نشست
اندکی صبر کن
شاید حرفی برایت داشته باشد

در دل ندهم ره پس ازین مهر بتان را
مهر لب او بر در این خانه نهادیم
در خرقه ازین بیش منافق نتوان بود
بنیاد ازین شیوه رندانه نهادیم
چون میرود این کشتی سر گشته که آخر
جان در سر آن گوهر یکدانه نهادیم
المنـة لله که چو ما بی دل و دین بود
آن را که لقب عاقل و فرزانه نهادیم

یا رب این آتش که در جان من است
سرد کن زان سان که کردی بر خلیل
من نمیابم مجال ای دوستان
گرچه دارد او جمالی بس جمیل
پای ما لنگ است و منزل بس دراز
دست ما کوتاه و خرما بر نخیل

لالا لالا نخواب سودی نداره

همون بهتر که بشماری ستاره

همون بهتر که چشمات وا بمونه

که ماه غصش نشه تنها بیداره

لالا لالا نخواب میدونه جنگه

دست هر کی میبینی یه تفنگه

یه عمره دور چشماش گشتم اما

نفهمیدم که اون چشما چه رنگه

لالا لالا نخواب زندونه دنیا

سر ناسازگاری داره با ما

بشین بازم دعا کن واسه اونکه

ما رو اینجا گذاشت تنهای تنها

لالا لالا نخواب اون راه دوره

خدا میدونه که حالش چجوره

توی خلوت میگم اینجا کسی نیست

خداییش که دلم خیلی صبوره

لالا لالا نخواب تیرست چراغم

مثل آتشفشان می مونه داغم

بجونه گلدونا کم غصه ای نیست

هزار شب شد نیومد باز سراغم

لالا لالا نخواب خواب که دوا نیست

دل دیوونه داشتن که خطا نیست

میگن دست از سرش بردار . نمی شه

آخه عاشق شدن که دست ما نیست

لالا لالا نخواب تنها میمونم

کمک کن قدر چشماتو بدونم

چرا چشمات پر خشم عزیزم؟

مگه من مثل اون نامهربونم

لالا لالا نخواب ماهو نگاه کن

من اسپندو میارم تو دعا کن

بگو برگرده پیش ما بمونه

کتاب حافظو بردار و وا کن

لالا لالا نخواب سرما تو راهه

همیشه عمر خوشبختی کوتاهه

میگن با یه فرشته اونو دیدن

دروغه جون دریا اشتباهه

لالا لالا نخواب تلخ جدایی

کمر خم میشه زیر بی وفایی

تو بیدار باش همه تو خواب نازن

برای کی بخونم پس لالایی

لالا لالا نخواب تنهایی زرده

اگه طولانی شه مثل یه درده

اگه چشم انتظار باشی که هیچی

دروغ میگی به دل که برمیگرده

لالا لالا نخواب اشکت زلاله

مثل بارون پای نخل وصاله

من و تو هم شب و هم قلبو کشتیم

ولی اون چی چقدر اون بی خیاله

لالا لالا نخواب دنیا خسیسه

واسه کم آدمی خوب می نویسه

یکی لبهاش تو خوابم غرق خندست

یکی چشماش تو خوابم خیسه خیسه

لالا لالا نخواب عاشق یه سیبه

همیشه سرخ و تبدارو غریبه

تا اون بالاست رسیدست اما تنهاست

پایینم که بیافته بی نصیبه

لالا لالا نخواب اینجا سیاهی

پر اما تو تنگه قصه ماهی

اونی که ماها رو بیدار نگه داشت

الهی خواب باشه حالا الهی

لالا لالا نخواب تا اون بخوابه

بشین اینقدر تا که خورشید بتابه

زمونی که یقین کردم بیدار شد

بخواب با یاد عکسی که تو قابه

لالا لالا بخواب دنیا همینه

یکی بود یکی نبود*
زیر گنبد کبود
لخت و عور تنگ غروب سه تا پری نشسه بود.
زار و زار گریه می کردن پریا
مث ابرای باهار گریه می کردن پریا.
گیس شون قد کمون رنگ شبق
از کمون بلن ترک
از شبق مشکی ترک.
روبروشون تو افق شهر غلامای اسیر
پشت شون سرد و سیا قلعه افسانه پیر.

از افق جیرینگ جیرینگ صدای زنجیر می اومد
از عقب از توی برج ناله شبگیر می اومد...

« - پریا! گشنه تونه؟
پریا! تشنه تونه؟
پریا! خسته شدین؟
مرغ پر بسه شدین؟
چیه این های های تون
گریه تون وای وای تون؟ »

پریا هیچی نگفتن، زار و زار گریه میکردن پریا
مث ابرای باهار گریه می کردن پریا
***
« - پریای نازنین
چه تونه زار می زنین؟
توی این صحرای دور
توی این تنگ غروب
نمی گین برف میاد؟
نمی گین بارون میاد
نمی گین گرگه میاد می خوردتون؟
نمی گین دیبه میاد یه لقمه خام می کند تون؟
نمی ترسین پریا؟
نمیاین به شهر ما؟

شهر ما صداش میاد، صدای زنجیراش میاد-

پریا!
قد رشیدم ببینین
اسب سفیدم ببینین:
اسب سفید نقره نل
یال و دمش رنگ عسل،
مرکب صرصر تک من!
آهوی آهن رگ من!

گردن و ساقش ببینین!
باد دماغش ببینین!
امشب تو شهر چراغونه
خونه دیبا داغونه
مردم ده مهمون مان
با دامب و دومب به شهر میان
داریه و دمبک می زنن
می رقصن و می رقصونن
غنچه خندون می ریزن
نقل بیابون می ریزن
های می کشن
هوی می کشن:
« - شهر جای ما شد!
عید مردماس، دیب گله داره
دنیا مال ماس، دیب گله داره
سفیدی پادشاس، دیب گله داره
سیاهی رو سیاس، دیب گله داره » ...
***
پریا!
دیگه توک روز شیکسه
درای قلعه بسّه
اگه تا زوده بلن شین
سوار اسب من شین
می رسیم به شهر مردم، ببینین: صداش میاد
جینگ و جینگ ریختن زنجیر برده هاش میاد.
آره ! زنجیرای گرون، حلقه به حلقه، لابه لا
می ریزد ز دست و پا.
پوسیده ن، پاره می شن
دیبا بیچاره میشن:
سر به جنگل بذارن، جنگلو خارزار می بینن
سر به صحرا بذارن، کویر و نمکزار می بینن

عوضش تو شهر ما... [ آخ ! نمی دونین پریا!]
در برجا وا می شن، برده دارا رسوا می شن
غلوما آزاد می شن، ویرونه ها آباد می شن
هر کی که غصه داره
غمشو زمین میذاره.
قالی می شن حصیرا
آزاد می شن اسیرا.
اسیرا کینه دارن
داس شونو ور می میدارن
سیل می شن: گرگرگر!
تو قلب شب که بد گله
آتیش بازی چه خوشگله!

آتیش! آتیش! - چه خوبه!
حالام تنگ غروبه
چیزی به شب نمونده
به سوز تب نمونده،
به جستن و واجستن
تو حوض نقره جستن

الان غلاما وایسادن که مشعلا رو وردارن
بزنن به جون شب، ظلمتو داغونش کنن
عمو زنجیر بافو پالون بزنن وارد میدونش کنن
به جائی که شنگولش کنن
سکه یه پولش کنن:
دست همو بچسبن
دور یارو برقصن
« حمومک مورچه داره، بشین و پاشو » در بیارن
« قفل و صندوقچه داره، بشین و پاشو » در بیارن

پریا! بسه دیگه های های تون
گریه تون، وای وای تون! » ...

پریا هیچی نگفتن، زار و زار گریه می کردن پریا
مث ابرای باهار گریه می کردن پریا ...
***
« - پریای خط خطی، عریون و لخت و پاپتی!
شبای چله کوچیک که زیر کرسی، چیک و چیک
تخمه میشکستیم و بارون می اومد صداش تو نودون می اومد
بی بی جون قصه می گف حرفای سر بسه می گف
قصه سبز پری زرد پری
قصه سنگ صبور، بز روی بون
قصه دختر شاه پریون، -
شما ئین اون پریا!
اومدین دنیای ما
حالا هی حرص می خورین، جوش می خورین، غصه خاموش می خورین
که دنیامون خال خالیه، غصه و رنج خالیه؟

دنیای ما قصه نبود
پیغوم سر بسته نبود.

دنیای ما عیونه
هر کی می خواد بدونه:

دنیای ما خار داره
بیابوناش مار داره
هر کی باهاش کار داره
دلش خبردار داره!

دنیای ما بزرگه
پر از شغال و گرگه!

دنیای ما - هی هی هی !
عقب آتیش - لی لی لی !
آتیش می خوای بالا ترک
تا کف پات ترک ترک ...

دنیای ما همینه
بخوای نخواهی اینه!

خوب، پریای قصه!
مرغای شیکسه!
آبتون نبود، دونتون نبود، چائی و قلیون تون نبود؟
کی بتونه گفت که بیاین دنیای ما، دنیای واویلای ما
قلعه قصه تونو ول بکنین، کارتونو مشکل بکنین؟ »

پریا هیچی نگفتن، زار و زار گریه می کردن پریا
مث ابرای باهار گریه می کردن پریا.
***
دس زدم به شونه شون
که کنم روونه شون -
پریا جیغ زدن، ویغ زدن، جادو بودن دود شدن، بالا رفتن تار شدن
[ پائین اومدن پود شدن، پیر شدن گریه شدن، جوون شدن
[ خنده شدن، خان شدن بنده شدن، خروس سر کنده شدن،
[ میوه شدن هسه شدن، انار سر بسّه شدن، امید شدن یاس
[ شدن، ستاره نحس شدن ...

وقتی دیدن ستاره
یه من اثر نداره:
می بینم و حاشا می کنم، بازی رو تماشا می کنم
هاج و واج و منگ نمی شم، از جادو سنگ نمی شم -
یکیش تنگ شراب شد
یکیش دریای آب شد
یکیش کوه شد و زق زد
تو آسمون تتق زد ...

شرابه رو سر کشیدم
پاشنه رو ور کشیدم
زدم به دریا تر شدم، از آن ورش به در شدم
دویدم و دویدم
بالای کوه رسیدم
اون ور کوه ساز می زدن، همپای آواز می زدن:

« - دلنگ دلنگ، شاد شدیم
از ستم آزاد شدیم
خورشید خانم آفتاب کرد
کلی برنج تو آب کرد.
خورشید خانوم! بفرمائین!
از اون بالا بیاین پائین
ما ظلمو نفله کردیم
از وقتی خلق پا شد
زندگی مال ما شد.
از شادی سیر نمی شیم
دیگه اسیر نمی شیم
ها جستیم و واجستیم
تو حوض نقره جستیم
سیب طلا رو چیدیم
به خونه مون رسیدیم ... »
***
بالا رفتیم دوغ بود
قصه بی بیم دروغ بود،
پائین اومدیم ماست بود
قصه ما راست بود:

قصه ما به سر رسید
کلاغه به خونه ش نرسید،
هاچین و واچین
زنجیرو ورچین!

*شعر پریا سروده استاد احمد شاملو نقل از سایت آوای آزاد

نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست
چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم
کوکب بخت مرا هیچ منجم نشناخت
یا رب از مادر گیتی به چه طالع زادم
تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق
هر دم آید غمی از نو به مبارک بادم
می خورد خون دلم مردمک چشم و سزاست
که چرا دل به جگر گوشه مردم دادlم.

مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک
چند روزی قفسی ساخته اند بهر تنم

مرا عمری به دنبالت کشاندی
سرانجامم به خاکستر نشاندی
ربودی دفتر دل را و افسوس
که سطری هم از این دفتر نخواندی
گرفتم عاقبت دل بر منت سوخت
پس از مرگم سرشکی هم فشاندی
گذشت از من ولی آخر نگفتی
که بعد از من به امید که ماندی

یکی از بزرگان ایران فروم....بدون تکلف نشسته ورم.


درود دوستان این روزا گرفتارم همتون را می سپاسم

امیدوارم زودتر وبیشتر در محضرتون باشم

منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن
منم که دیدده نیالوده ام به بد دیدن
وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم
که در طریقت ما کافری ست رنجیدن

نازنينا ما به ناز تو جواني داده ايم

ديگر اكنون با جوانان ناز كن با ما چرا

آمدي جانم به قربانت ولي حالا چرا ؟؟

بي وفا بي وفا حالا كه من افتاده ام از پاچرا؟

نوشدارويي وبعد از مرگ سهراب آمدی

سنگدل اين زودتر ميخواستي – حالا چرا؟

عمر مارا مهلت امروز و فرداي تو نيست

من كه يك امروز مهمان توام فردا چرا؟

نازنينا ما به ناز تو جواني داده ايم

ديگر اكنون با جوانان ناز كن با ما چرا

وه كه با اين عمر هاي كوته بي اعتبار

اينهمه غافل شدن از چون مني شيدا چرا؟

آسمان چون جمع مشتاقان پريشان مي كند

در شگفتم من نمي پاشد ز هم دنيا چرا؟

شهريارا بي حبيب خود نمي كردي سفر

راه عشق است اين يكي بي مونس و تنها چرا؟



شهریار

iالا ای آهوی وحشی کجایی
مرا باتوست بسیار آشنایی
دو تنها رو دو سرگردان دو بی کس
دو دام است از کمین از پیش و از پس
بیا تا حال یکدیگر بدانیم
مراد هم بجوییم ار توانیم
که می بینم که این دشت مشوش
چرا گاهی ندارد ایمن و خوش
که خواهد شد بگویید ای حبیبان
رفیق بی کسان یار غریبان

نگارینم دل و جانم تو هستی
همه پیدا و پنهانم تو هستی

یار بیگانه مشو تا نبری از خویشم
غم اغیار مخور تا نکنی نا شادم
شمع هر جمع مشو ور نه بسوزی ما را
یاد هر قوم مکن تا نروی از یادم
رحم کن بر من مسکین و به فریادم رس
تا به خاک در آصف نرسد فریادم

مزن بر سر ناتوان دست زور
که روزی درافتی به پایش چو مور
گرفتم ز تو ناتوان تر بسی ست
تواناتر از تو هم آخر کسی ست
خدا را بر آن بنده بخشایش است
که خلق از وجودش در آسایش است

ت بدید

تا باد صبا پرده ز رخسار وی انداخت
دل رفت به جایی که عرب رفت و نی انداخت

توانا بود هرکه دانا بود
زدانش دل پیر برنا بود

تو مگه باده فروشي که همه مست تو اند / تو مگه ساغر عشقي که همه معشوق تو اند

منشين با همگان اي گل زيباي دلم / که به ظاهر همه مشتاق و خريدار تو اند . . .

(به جای اینکه به دنبال سعادت باشیم ، خالق سعادت باشیم . . .)

yady wrote:

توانا بود هرکه دانا بود
زدانش دل پیر برنا بود

شما سوختید اقا یدی
این شعر رو قبلا مهسا جون نوشته بود

احسنت به شما و حضور ذهن تان .
بالاخره جوانی همینش خوبه .
تا همین جا پابپای شما جوانان آمدن هنره !
و در تکرار مکررات خواستم بگویم :
پیر نیستیم بلکه برنائیم

yady wrote:

احسنت به شما و حضور ذهن تان .
بالاخره جوانی همینش خوبه .
تا همین جا پابپای شما جوانان آمدن هنره !
و در تکرار مکررات خواستم بگویم :
پیر نیستیم بلکه برنائیم

شوخی کردما آقا یدی
اگه شما ادامه ندید منم ادامه نمی دم
گفته باشم

mohammadali wrote:

تا باد صبا پرده ز رخسار وی انداخت
دل رفت به جایی که عرب رفت و نی انداخت

این شعر خیلی قشنگ بود

تو را من چشم در راهم شبا هنگام
که می گیرند در شاخ تلاجن ، سایه ها رنگ سیاهی

یکی از عقل می لافد یکی طامات می بافد
بیا کان داوری ها را پیش داور اندازیم
بهشت عدن اگر خواهی بیا با ما به میخانه
که از پای خمت یکسر به حوض کوثر اندازیم

منم خورشید بی فردا
که در آیینه میمیرم
اگر پرواز هم باشم
به سوئی پر نمیگیرم
(فرقي نميکنه که يه گودال کوچيک آب باشي يا يه دريا ، زلال که باشي آسمان در توست. )

می روم سهم من این ماندن نیست
قصه ام تلخ شد این اشک من از رفتن نیست

شانه ام زیر غم ثانیه ها می شکند
چشم من مانده به درگاهش و این راندن نیست؟

آتشش سوخت در این عالم و آن عالم کی
به چه جرمی شدم این گون که سبب با من نیست

همه در خاطره ام ماند در این غربت شوم
زخم دل باز شود مرهم آن گفتن نیست

سخت مجروحم و این درد مرا خواهد کشت
رفته از یادم و این شعر دگر خواندن نیست

تا از سپیده گفتگوی مشروط
برخیزد
من
تصویر هجرت از پل
بر می گیرم
تصویر هجرت از پل
از پله ی مناجاتم
تا سفره های شن
تا سفره های زخم
سفر می کند
بر سفره های شن کلماتی آبی مهمانند
مهمان هجرت
ای نفس رفته ی من ای پل متصاعد
که جثه ی زمین را
در آن هزار فرسخ نیلی
می غلتانی
چون است اینکه عشق
جز در هراس مرگ
ما را دگر به خویش نمی خواند
از ما جز استغاثه نمی ماند
از ما درو گران چراگاه های هوایی
اینجا ، میان گفتگوی مشروط
اینجا ، در انتحار اشباح
جز سطل های خالی در چاه های خالی
کی از مزارع نمک
ما را عبور داده ست ؟

یداله رویایی

تکیه بر جای بزرگان نتوان زد به گزاف
مگر اسباب بزرگی همه آماده کنی


(فقط کسی رنگین کمان را میبیند که تا آخر زیر باران بایستد)

یارم از بالا نشستن شد خراب دیگری

وای اگر من روکنم سوی خرابات دگر

روزگاريست همه عرض بدن مي خواهند
همه از دوست فقط چشم و دهن مي خواهند
ديو هستند ولي مثل پري مي پوشند
گرگ هايي كه لباس پدري مي پوشند
آنچه ديدند به مقياس نظر مي سنجند
عشق ها را همه با دور كمر مي سنجند
خوب طبيعيست كه يكروزه به پايان برسد
عشق هايي كه سر پيچ خيابان برسد....