شعری از سیمین بهبهانی

چه گویمت ؟ که تو خود با خبر ز حال منی
چو جان ،‌نهان شده در جسم پر ملال منی
جنین که می گذری تلخ بر من ، از سر قهر
گمان برم که غم انگیز ماه وسال منی
خموش و گوشه نشینم ، مگر نگاه توام
لطیف و دور گریزی ، مگر خیال منی
ز چند و چون شب دوریت چه می پرسم
سیاه چشمی و خود پاسخ سوال منی
چو آرزو به دلم خفته ای همیشه و حیف
که آرزوی فریبنده ی محال منی
هوای سرکشی ای طبع من ،‌مکن ! که دگر
اسیر عشقی و مرغ شکسته بال منی
ازین غمی که چنین سینه سوز سیمین است
چه گویمت ؟ که تو خود باخبر ز حال منی

احسنت
انتخاب زیبائی بود

تقدیم به طبع لطیفت دوست من

ممنونم عزیزم

خیلی شعر قشنگی بود. لطیف و دل پسند و جانسوز
احسنت

اقا سهیل
منم و دارو ندارم همه این ذوق وصفا
گر پسند خاطر افتد همه تقدیم تو باد

این شعرتم زیبا بود ، معلومه که انسان خوش ذوقی هستی استاد
شت اشتغل سیدی ؟