یک غزل خیلی زیبا تقدیم به شما

ای فصل ِ باباران ما ، برریز بر یاران ما
چون اشک ِ غمخواران ما درهجر دلداران ما
ای چشم ِ ابر ، این اشک ها می ریز همچون مَشک ها
زیرا که داری رشک ها ، بر ماه رخساران ما
این ابر را گریان نگر ، وان باغ را خندان نگر
کز لابه و گریه ی پدر ، رستند بیماران ما
ابر گران چون داد حق از بهر ِ لب خشکان ما
رطل گران هم حق دهد بهر سبکساران ما
بر خاک و دشت بینوا ، گوهر فشان کرد آسمان
زین بینوایی می کشند از عشق طراران ما
این ابر ِ چون یعقوب من ، وان گل چو یوسف در چمن
بشکفته روی یوسفان از اشک افشارانِ ما
یک قطره اش گوهر شود ، یک قطره اش عَبهَر شود
وز مال و نعمت پر شود ، کف های ِ کف خارانِ ما
بربند لب همچون صدف ، مستی ! میا در پیش ِ صف !
تا باز آیند این طرف ، از غیب هشیاران ِ ما
کف خاران : آن ها که از تهی دستی کف دست می خارند.
برگرفته از دیوان غزلیات شمس تبریزی

سراپا اگر زرد و پژمرده ایم
ولی دل به پاییز نسپرده ایم
چو گلدان خالی لب پنجره
پر از خاطرات ترک خورده ایم



اگر داغ دل بود ما دیده ایم
اگر خون دل بود ما خورده ایم
اگر دل دلیل است آورده ایم
اگر داغ شرط است ما برده ایم


اگر دشنه ی دشمنان گردنیم
اگر خنجر دوستان برده ایم
گواهی بخواهید اینک گواه
همین زخم هایی که نشمرده ایم


دلی سربلند و سری سر به زیر
از این دست عمری به سر برده ایم
دلی سربلند و سری سر به زیر
از این دست عمری به سر برده ایم


گواهی بخواهید اینک گواه
همین زخم هایی که نشمرده ایم
دلی سربلند و سری سر به زیر
از این دست عمری به سر برده ایم

سلام مهسا خانوم گل . از لطف شما صمیمانه سپاس گزارم .