طبیعت گردی می تواند فعالیتی بسیار لذت بخش و ایمن باشد. بهرحال ، خطرات ذاتی در طبیعت گردی وجود دارد . این خطرات را می توان با رعایت روش های ایمنی کاهش داد: این خطرات از این قرارند:
1)صدمات جسمانی ، مانند در رفتن مچ پا
طبیعت گردها ممکن است به علت گام برداری نادرست یا افتادن به خودشان صدمه وارد کنند. تصمیم گیری های نادرست در شیب های تند یا لیز می تواند منجر به صدمه شود. حمل کوله پشتی ممکن است طبیعت گرد را سنگین تر کند.خطر صدمه را می توان با پوشیدن کفش مناسب کاهش داد. صدمات را همچنین می توان با فکر دقیق قبل از پا گذاشتن در مکانی غیر ایمن به حداقل رساند.
2) تاول های پا شکل معمول صدمه جسمانی کوچک در طبیعت گردها هستند. با پوشیدن کفش های اندازه پا یا با قرار دادن پارچه پنبه ای ضخیم با سطح صاف در نقاطی از پا که احتمال تاول زدن دارد ، می توان از تاول زدن جلوگیری کرد.
3) از دست دادن آب بدن به ویژه در آب و هوای گرم می تواند سریعا طبیعت گرد را از توان بیندازد. در شرایط رطوبت کم ، عرق آنچنان سریع تبخیر می شود که فرد ممکن است متوجه از دست دادن آب نشود. با حمل و نوشیدن مقدار مناسب آب می توان از از دست دادن آب بدن جلوگیری کرد.
بسته به شرایط 2 لیتر آب می تواند برای طبیعت گردی یک روزه کافی باشد ، اما در شرایط گرمای زیاد ممکن است یک لیتر در ساعت مورد نیاز باشد. تعریق بسیار زیاد ممکن است سبب تخلیه سدیم بدن فرد هم بشود.
جبران کردن آب بدن بدون جبران کردن سدیم می تواند منجر به hypnonatremia شود. بنابراین ، غذاهای سبک شور همراه با آب هم توصیه می شود.
خستگی زیاد در گرما احتمالا منجر به گرمازدگی می شود و ممکن است در طی پیاده روی در درجه حرارت های بالا روی دهد ، به ویژه اگر آب بدن شخص کاهش یافته باشد یا لباس گرم زیادی پوشیده باشد. اگر درجه حرارت بسیار زیاد است خطر ابتلا به گرمازدگی را می توان با دوری جستن از پیاده روی در زیر نور مستقیم آفتاب و در صورت امکان خیس نگه داشتن بدن به حداقل رساند. در صورت گرما زده شدن جان فرد به خطر می افتد : دمای بدن فرد باید پایین آورده شود و بلافاصله به بیمارستان منتقل شود.
بر عکس گرمازدگی ، هیپوترمی خطری است که طبیعت گردها را به ویژه در ارتفاعات بالاتر یا مناطق سردسیر تهدید می کند. لباس خیس ( به علت باران ، عرق ، و غیره ) عامل خطر عمده ای است و می تواند حتی در هوای گرم هم سبب هیپوترمی شود. در صورتی که درجه حرارت بدن قربانی بسیار پایین بیاید ، هیپوترمی می تواند منجر به مرگ شود.اگر چه هیپوترمی مستقیما منجر به مرگ نشود ، سبب سردرگمی ، از دست دادن قوه تعقل و مختل شدن تصمیم گیری می شود و خطر ایجاد صدمات دیگر را افزایش می دهد. با پوشیدن لباس مناسب می توان خطر ابتلا به هیپوترمی را به حداقل رساند. لباس پنبه ای اغلب به علت توانایی جذب و نگهداری آب پیشنهاد نمی شود. همراه بردن لایه های اضافی لباس خطر هیپوترمی را کاهش می دهد.
سرما زدگی زمانی می تواند روی دهد که پوست بدون پوشش در معرض درجه حرارت های بسیار پایین قرار گیرد. برای راهپیمایی در درجه حرارت بسیار پایین ، لباس را باید طوری پوشید که میزان قسمتهای پوست بدون پوشش به حداقل برسد.
اگر طبیعت گردها چندین روز بدون غذا بمانند ممکن است دچار سوتغذیه شوند. انسان می تواند هفته ها بدون غذا زنده بماند اما سوتغذیه سبب اختلال در تصمیم گیری می شود. قند خون پایین می تواند اثری مشابه داشته باشد.همراه بردن غذای اضافی این خطر را در فرد به حداقل خواهد رساند.
طبیعت گردها ممکن است گم شوند: در صورتیکه گروه طبیعت گردی راه خود را پیدا نکند یا اینکه فرد از گروه جدا شود و دوباره گروهش را پیدا نکند. افراد گم شده اگر نتوانند مسیر مقصد شان را بموقع پیدا کنند ممکن است آب و غذای شان به اتمام برسد یا در معرض تغییرات آب و هوا قرار گیرند و مخاطرات طبیعت گردی را بدتر کند.ماندن در مسیرهای مشخص مطمئنا کمک می کند اما در برخی نواحی مسیری وجود ندارد. همراه بردن یک نقشه و قطب نما و آگاهی از نحوه استفاده از آنها خطر گم شدن را کاهش خواهد داد. علاوه بر آن سیستم موقعیت یاب جهانی ( GPS ) می تواند ارزشمند باشد چون به تعیین دقیق مکان فرد کمک می کند و روشن می سازد که دقیقا در کجای کره زمین قرار دارد. یک وسیله ارتباطی مانند تلفن همراه یا تلفن ماهواره ای ممکن است در مواقع اضطراری سودمند باشد. معهذا ، پوشش تلفن همراه در نواحی جنگلی یا کوهستانی اغلب بسیار ضعیف است . رادیوهای خدمات رادیو خانگی و خدمات رادیو سیار همگانی می تواند مفید باشد، بویژه اگر افراد از دیگر اعضای گروه جدا شده باشند. آگاه کردن افراد خارج از گروه کوه نوردی در مورد برنامه و زمان اتمام پیش بینی شده برنامه ، ایمنی گروه را بالا می برد.
در بسیاری از مناطق ، طبیعت گردها ممکن است با حیوانات بزرگی مانند خرس ها و شیرهای کوهی مواجه شوند. حملات حیوانات وحشی زمانی روی می دهد که افراد به طور اتفاقی با حیوانی بی خبر مواجه می شوند و آن را غافلگیر می کنند. همچنین حیواناتی مانند خرس ها ممکن است به جمع آوری غذا از املاک انسان ها عادت کنند. این برخوردها هم می تواند منجر به حملاتی به انسان ها شود. برای کاهش غافلگیر شدن حیوان می توان با کف زدن و فریاد زدن منظم ، زدن چوب به سنگ ها یا با آویزان کردن زنگوله از گردن ایجاد سرو صدا کرد.
تمام خطرات فهرست شده در بالا را می توان با پیاده روی به همراه گروه کاهش داد. دیگر اعضای گروه می توانند کمک های اولیه را انجام دهند یا به دنبال کمک بروند. در شرایط اضطراری گروه های طبیعت گردها می توانند نیروی بازو ، توان فکری و حرارت بدن خود را به اشتراک بگذارند.
1)صدمات جسمانی ، مانند در رفتن مچ پا
طبیعت گردها ممکن است به علت گام برداری نادرست یا افتادن به خودشان صدمه وارد کنند. تصمیم گیری های نادرست در شیب های تند یا لیز می تواند منجر به صدمه شود. حمل کوله پشتی ممکن است طبیعت گرد را سنگین تر کند.خطر صدمه را می توان با پوشیدن کفش مناسب کاهش داد. صدمات را همچنین می توان با فکر دقیق قبل از پا گذاشتن در مکانی غیر ایمن به حداقل رساند.
2) تاول های پا شکل معمول صدمه جسمانی کوچک در طبیعت گردها هستند. با پوشیدن کفش های اندازه پا یا با قرار دادن پارچه پنبه ای ضخیم با سطح صاف در نقاطی از پا که احتمال تاول زدن دارد ، می توان از تاول زدن جلوگیری کرد.
3) از دست دادن آب بدن به ویژه در آب و هوای گرم می تواند سریعا طبیعت گرد را از توان بیندازد. در شرایط رطوبت کم ، عرق آنچنان سریع تبخیر می شود که فرد ممکن است متوجه از دست دادن آب نشود. با حمل و نوشیدن مقدار مناسب آب می توان از از دست دادن آب بدن جلوگیری کرد.
بسته به شرایط 2 لیتر آب می تواند برای طبیعت گردی یک روزه کافی باشد ، اما در شرایط گرمای زیاد ممکن است یک لیتر در ساعت مورد نیاز باشد. تعریق بسیار زیاد ممکن است سبب تخلیه سدیم بدن فرد هم بشود.
جبران کردن آب بدن بدون جبران کردن سدیم می تواند منجر به hypnonatremia شود. بنابراین ، غذاهای سبک شور همراه با آب هم توصیه می شود.
خستگی زیاد در گرما احتمالا منجر به گرمازدگی می شود و ممکن است در طی پیاده روی در درجه حرارت های بالا روی دهد ، به ویژه اگر آب بدن شخص کاهش یافته باشد یا لباس گرم زیادی پوشیده باشد. اگر درجه حرارت بسیار زیاد است خطر ابتلا به گرمازدگی را می توان با دوری جستن از پیاده روی در زیر نور مستقیم آفتاب و در صورت امکان خیس نگه داشتن بدن به حداقل رساند. در صورت گرما زده شدن جان فرد به خطر می افتد : دمای بدن فرد باید پایین آورده شود و بلافاصله به بیمارستان منتقل شود.
بر عکس گرمازدگی ، هیپوترمی خطری است که طبیعت گردها را به ویژه در ارتفاعات بالاتر یا مناطق سردسیر تهدید می کند. لباس خیس ( به علت باران ، عرق ، و غیره ) عامل خطر عمده ای است و می تواند حتی در هوای گرم هم سبب هیپوترمی شود. در صورتی که درجه حرارت بدن قربانی بسیار پایین بیاید ، هیپوترمی می تواند منجر به مرگ شود.اگر چه هیپوترمی مستقیما منجر به مرگ نشود ، سبب سردرگمی ، از دست دادن قوه تعقل و مختل شدن تصمیم گیری می شود و خطر ایجاد صدمات دیگر را افزایش می دهد. با پوشیدن لباس مناسب می توان خطر ابتلا به هیپوترمی را به حداقل رساند. لباس پنبه ای اغلب به علت توانایی جذب و نگهداری آب پیشنهاد نمی شود. همراه بردن لایه های اضافی لباس خطر هیپوترمی را کاهش می دهد.
سرما زدگی زمانی می تواند روی دهد که پوست بدون پوشش در معرض درجه حرارت های بسیار پایین قرار گیرد. برای راهپیمایی در درجه حرارت بسیار پایین ، لباس را باید طوری پوشید که میزان قسمتهای پوست بدون پوشش به حداقل برسد.
اگر طبیعت گردها چندین روز بدون غذا بمانند ممکن است دچار سوتغذیه شوند. انسان می تواند هفته ها بدون غذا زنده بماند اما سوتغذیه سبب اختلال در تصمیم گیری می شود. قند خون پایین می تواند اثری مشابه داشته باشد.همراه بردن غذای اضافی این خطر را در فرد به حداقل خواهد رساند.
طبیعت گردها ممکن است گم شوند: در صورتیکه گروه طبیعت گردی راه خود را پیدا نکند یا اینکه فرد از گروه جدا شود و دوباره گروهش را پیدا نکند. افراد گم شده اگر نتوانند مسیر مقصد شان را بموقع پیدا کنند ممکن است آب و غذای شان به اتمام برسد یا در معرض تغییرات آب و هوا قرار گیرند و مخاطرات طبیعت گردی را بدتر کند.ماندن در مسیرهای مشخص مطمئنا کمک می کند اما در برخی نواحی مسیری وجود ندارد. همراه بردن یک نقشه و قطب نما و آگاهی از نحوه استفاده از آنها خطر گم شدن را کاهش خواهد داد. علاوه بر آن سیستم موقعیت یاب جهانی ( GPS ) می تواند ارزشمند باشد چون به تعیین دقیق مکان فرد کمک می کند و روشن می سازد که دقیقا در کجای کره زمین قرار دارد. یک وسیله ارتباطی مانند تلفن همراه یا تلفن ماهواره ای ممکن است در مواقع اضطراری سودمند باشد. معهذا ، پوشش تلفن همراه در نواحی جنگلی یا کوهستانی اغلب بسیار ضعیف است . رادیوهای خدمات رادیو خانگی و خدمات رادیو سیار همگانی می تواند مفید باشد، بویژه اگر افراد از دیگر اعضای گروه جدا شده باشند. آگاه کردن افراد خارج از گروه کوه نوردی در مورد برنامه و زمان اتمام پیش بینی شده برنامه ، ایمنی گروه را بالا می برد.
در بسیاری از مناطق ، طبیعت گردها ممکن است با حیوانات بزرگی مانند خرس ها و شیرهای کوهی مواجه شوند. حملات حیوانات وحشی زمانی روی می دهد که افراد به طور اتفاقی با حیوانی بی خبر مواجه می شوند و آن را غافلگیر می کنند. همچنین حیواناتی مانند خرس ها ممکن است به جمع آوری غذا از املاک انسان ها عادت کنند. این برخوردها هم می تواند منجر به حملاتی به انسان ها شود. برای کاهش غافلگیر شدن حیوان می توان با کف زدن و فریاد زدن منظم ، زدن چوب به سنگ ها یا با آویزان کردن زنگوله از گردن ایجاد سرو صدا کرد.
تمام خطرات فهرست شده در بالا را می توان با پیاده روی به همراه گروه کاهش داد. دیگر اعضای گروه می توانند کمک های اولیه را انجام دهند یا به دنبال کمک بروند. در شرایط اضطراری گروه های طبیعت گردها می توانند نیروی بازو ، توان فکری و حرارت بدن خود را به اشتراک بگذارند.
