فریقای جنوبی: نرفتن ایران به جام جهانی، یاس فوتبالی اهالی فوتبال ، محو شدن لبخند از چهره مردم ،کلمنته، قطبی، جلالی، ذوالفقارنسب، لابی، دایی، اخراج ...
عادل فردوسی پور یکی از موفق‌ترین و بهترین گزارشگران فوتبال ایران خاطرات جالبی از مسابقات جام جهانی فوتبال دارد.
به گزارش خبرنگار سرویس ورزشی «فردا» تهیه کننده برنامه نود تاکنون 9 جام جهانی را پشت سر گذاشته که خاطرات زیبایی از این 9 جام دارد.
فردوسی پور در مجله ایده آل کدهای خاطرات خود را از 32 سال حضور جام جهانی در زندگی‌اش منتشر کرد.
این گزارشگر جوان تاکنون بازی‌های بسیاری را گزارش کرده که شاید بهترین آنها گزارش دیدارهای فینال جام جهانی بوده باشد.
1978 آرژانتین
4 ساله هستم ....... چیز خاصی یادم نیست ...... فقط نقل قول‌هایی از پدر و مادرم که نیمه‌های شب آنها را بیدار و مجبورشان کردم فوتبال تماشا کنند ...... تنها چیزی که در خاطراتم باقی‌مانده تلویزیون کوچک سیاه و سفیدی است که تشخیص تیم‌ها را برایم سخت کرده.
1982 اسپانیا
کم‌کم با فوتبال آشنا شدم ........ پخش بازی‌های با تأخیر هم برایم جذاب بود ....... بازی آلمان ـ فرانسه و حرکت خشن شوماخر که باتیستون را راهی بیمارستان کرد و پیروزی ناعادلانه آلمان در ضربات پنالتی، نفرتم از تیم ملی آلمان را کلید زد.
1986 مکزیک
جادوی مارادونا، بی‌ذوق‌ترین آدم را هم عاشق فوتبال می‌کرد ....... بازی رویایی برزیل ـ فرانسه و گزارش به یادماندنی بهرام شفیع‌زاده، سرآغازی به علاقه‌ام به این کار شد ....... شکست برزیل در ضربات پنالتی برابر فرانسه، اولین اشک‌های فوتبالی‌ام را سرازیر کرد.
1990 ایتالیا
اولین پخش‌‌های زنده فوتبالی پدیده تلویزیون را بیشتر برایم جا انداخت ..... لذت فوتبال دیدن برای فوتبالی‌هایی که به دیدن بازی با تأخیر عادت کرده بودند و برای لذت بردن از فوتبال و ندانست نتیجه خود را در محاق خبری قرار می‌دادند، تازه معنا پیدا کرده بود ....... اواسط نیمه اول برزیل ـ اسکاتلند ......... همه جا می‌لرزد ....... زلزله ........ ولی مگر می‌شود از لذت دیدن ضربه آزاد برانکو گذشت؟
1994 آمریکا
اولین شب‌نیشینی‌های فوتبالی .......... بازی‌های ساعت 4 صبح، فوتبال دیدن با رفقا ........ ایراد گرفتن از گزارشگران ......... کلید خوردن تلاش برای گزارشگر شدن ............
1998 فرانسه
به آرزویم رسیدم ........ گزارش بازی افتتاحیه برزیل ـ اسکاتلند .......... انگلیس ـ آرژانتین .......... چه می‌کنه این مایکل اوون ....... پیروزی حماسی ایران و شادی مردم در خیابان‌ها ........ حسرت جاه‌طلب نبودن ایران در دیدار برابر ضعیف‌ترین آلمان تاریخ جام جهانی ......... ایویچ، 7 ـ یک، کم‌کاری و .........
2002 ژاپن ـ کره
بازی‌های وسط روز ........ اجرای ویژه برنامه جام جهانی با رضا جاودانی .......... عشق و علاقه ........ گزارش ........ بینندگان، کیک! ......... گزارش فینال ......... دوباره برزیل.
2006 آلمان
حضور در جام جهانی ....... گزارش از داخل ورزشگاه ....... شور و شوق جهانی بین سیاه و سفید، پیر و جوان، دختر و پسر ......... حذف تلخ ایران .......... خداحافظ جام جهانی، خداحافظ برانکو ایوانکوویچ ........ اخراج دادکان در برلین پس از تساوی برابر آنگولا ......... نشستن کف قطار و محرومیت از دیدن بازی‌ها ........ برلین، فینال جام جهانی، زیدان ـ چیپ، زیدان ـ ماتراتزی ........... ایتالیا، فتح جام، جشن قهرمانی باشکوه ....... این کجا و آن کجا.
2010 آفریقای جنوبی
نرفتن ایران به جام جهانی ....... یاس فوتبالی اهالی فوتبال ....... محو شدن لبخند از چهره مردم .......... کلمنته، قطبی، جلالی، ذوالفقارنسب، لابی، دایی، اخراج ....... سکوت ........ هیاهو .......... مایلی کهن، بیانیه، گروهبان قندلی، قطبی، کف دست، نیمه دوم، حسرت ........ خلاء فوتبالی ........ درد مشترک ........
عادل فردوسی پور یکی از موفق‌ترین و بهترین گزارشگران فوتبال ایران خاطرات جالبی از مسابقات جام جهانی فوتبال دارد.
به گزارش خبرنگار سرویس ورزشی «فردا» تهیه کننده برنامه نود تاکنون 9 جام جهانی را پشت سر گذاشته که خاطرات زیبایی از این 9 جام دارد.
فردوسی پور در مجله ایده آل کدهای خاطرات خود را از 32 سال حضور جام جهانی در زندگی‌اش منتشر کرد.
این گزارشگر جوان تاکنون بازی‌های بسیاری را گزارش کرده که شاید بهترین آنها گزارش دیدارهای فینال جام جهانی بوده باشد.
1978 آرژانتین
4 ساله هستم ....... چیز خاصی یادم نیست ...... فقط نقل قول‌هایی از پدر و مادرم که نیمه‌های شب آنها را بیدار و مجبورشان کردم فوتبال تماشا کنند ...... تنها چیزی که در خاطراتم باقی‌مانده تلویزیون کوچک سیاه و سفیدی است که تشخیص تیم‌ها را برایم سخت کرده.
1982 اسپانیا
کم‌کم با فوتبال آشنا شدم ........ پخش بازی‌های با تأخیر هم برایم جذاب بود ....... بازی آلمان ـ فرانسه و حرکت خشن شوماخر که باتیستون را راهی بیمارستان کرد و پیروزی ناعادلانه آلمان در ضربات پنالتی، نفرتم از تیم ملی آلمان را کلید زد.
1986 مکزیک
جادوی مارادونا، بی‌ذوق‌ترین آدم را هم عاشق فوتبال می‌کرد ....... بازی رویایی برزیل ـ فرانسه و گزارش به یادماندنی بهرام شفیع‌زاده، سرآغازی به علاقه‌ام به این کار شد ....... شکست برزیل در ضربات پنالتی برابر فرانسه، اولین اشک‌های فوتبالی‌ام را سرازیر کرد.
1990 ایتالیا
اولین پخش‌‌های زنده فوتبالی پدیده تلویزیون را بیشتر برایم جا انداخت ..... لذت فوتبال دیدن برای فوتبالی‌هایی که به دیدن بازی با تأخیر عادت کرده بودند و برای لذت بردن از فوتبال و ندانست نتیجه خود را در محاق خبری قرار می‌دادند، تازه معنا پیدا کرده بود ....... اواسط نیمه اول برزیل ـ اسکاتلند ......... همه جا می‌لرزد ....... زلزله ........ ولی مگر می‌شود از لذت دیدن ضربه آزاد برانکو گذشت؟
1994 آمریکا
اولین شب‌نیشینی‌های فوتبالی .......... بازی‌های ساعت 4 صبح، فوتبال دیدن با رفقا ........ ایراد گرفتن از گزارشگران ......... کلید خوردن تلاش برای گزارشگر شدن ............
1998 فرانسه
به آرزویم رسیدم ........ گزارش بازی افتتاحیه برزیل ـ اسکاتلند .......... انگلیس ـ آرژانتین .......... چه می‌کنه این مایکل اوون ....... پیروزی حماسی ایران و شادی مردم در خیابان‌ها ........ حسرت جاه‌طلب نبودن ایران در دیدار برابر ضعیف‌ترین آلمان تاریخ جام جهانی ......... ایویچ، 7 ـ یک، کم‌کاری و .........
2002 ژاپن ـ کره
بازی‌های وسط روز ........ اجرای ویژه برنامه جام جهانی با رضا جاودانی .......... عشق و علاقه ........ گزارش ........ بینندگان، کیک! ......... گزارش فینال ......... دوباره برزیل.
2006 آلمان
حضور در جام جهانی ....... گزارش از داخل ورزشگاه ....... شور و شوق جهانی بین سیاه و سفید، پیر و جوان، دختر و پسر ......... حذف تلخ ایران .......... خداحافظ جام جهانی، خداحافظ برانکو ایوانکوویچ ........ اخراج دادکان در برلین پس از تساوی برابر آنگولا ......... نشستن کف قطار و محرومیت از دیدن بازی‌ها ........ برلین، فینال جام جهانی، زیدان ـ چیپ، زیدان ـ ماتراتزی ........... ایتالیا، فتح جام، جشن قهرمانی باشکوه ....... این کجا و آن کجا.
2010 آفریقای جنوبی
نرفتن ایران به جام جهانی ....... یاس فوتبالی اهالی فوتبال ....... محو شدن لبخند از چهره مردم .......... کلمنته، قطبی، جلالی، ذوالفقارنسب، لابی، دایی، اخراج ....... سکوت ........ هیاهو .......... مایلی کهن، بیانیه، گروهبان قندلی، قطبی، کف دست، نیمه دوم، حسرت ........ خلاء فوتبالی ........ درد مشترک ........