شهریار شهر سخن

نالدم پای که چند از پی یارم بدوانی
من بدو می رسم اما تو که دیدن نتوانی

من سرو پا همه شرمم تو سرا پا همه عفت
عاشق پابه فرارم تو که این درد ندانی

از سر هر مژه ام خون دل اویخته چون لعل
خواهم ای باد خدا را که بگوشش برسانی

بغل چشم تو سرگرم بدارم من و زیباست
که خزالی به نوای نی محزون بچرانی

تشنه دیدی بسرش کوزه تهمت بشکسته
شهریارا تو بدان تشنه جان سوخته مانی

دست شما درد نکنه جناب بئول ولی به نظرم کمی تا حدودی بعضی از جاهای این شعر استاد شهریار کم و زیاد داشت و یا شاید اینکه من اشتباه می کنم .

بله درست می فرمایید
اینه میشه گفت منتخبی از غزل
ممنون از توجهت عزیزم

خواهش می کنم