سفره خالی

یاد دارم در غروبی سردِ سرد
می گذشت از کوچه مان یک دوره گرد
داد می زد :
کهنه قالی می خرم
دست ِ دوم ، جنس عالی می خرم
کاسه و ظرف سفالی می خرم
گر نداری کوزه خالی می خرم
اشک در چشمان بابا حلقه بست
عاقبت آهی کشید ، بغضش شکست
اول ِ ماه هست و نان در سفره نیست
ای خدا شکرت ! ولی این زندگیست ؟!
بوی نان تازه هوشش را ربود
اتفاقا" مادرم هم روزه بود !
خواهرم بی روسری بیرون دوید !!
گفت آقا ؛ سفره خالی می خرید ؟!

چه بگويم وقتي واقعيتها آدم را فريب بدهند چه کارمي شود کرد؟ روزگاريست که حقيقت
هم لباسي ازدروغ برتن کرده است وراست راست درخيابان راه مي رود... عشق نشسته است
کنار خيابان ،کلاهي کشيده برسرودارد گدايي مي کند ومرگ، درقالب دخترکي زيبا ،
گلهاي رز زرد مي فروشد. زندگي اما ، درلباس افسر پليس براي ماشين هاي تمدن سوت مي
زند... همه اين ها دريک چيزمشترکند... بازيگراني که درهمه سکانسهاي زندگي يک
چيزرا به نمايش مي گذارند:
پلاس کهنه انديشه را دور بايد انداخت

چه زیبا گفته ای سزار عزیز .