از پيامبر اسلام درباره همسردارى چند وصيت نقل شده است. يكى از وصيتهايى كه آن حضرت به على (علیه السلام) با اين عبارت آغاز مىشود: يا على اذا دخلت العروس بيتَكَ فاخلَع خُفَّيها حين تجلِسُ.،(1).
احكامى كه اين حديث بيان كرده عبارتند از: 1- درآوردن كفشهاى عروس هنگام وارد شدن او به خانه شوهر، شستن پاهاى عروس و انداختن آب از دم در خانه تا آنجا كه مىتوانى بيندازى.
2- در هفته اول عروسى، خوددارى كردن عروس از خوردن سركه، سيب ترش، لبنيات و كشنيز.
3- امورى كه در زناشويى مكروه است: نزديكى با همسر بعد از ظهر، سخن گفتن در وقت نزديكى با همسر، نگاه كردن شوهر به جايگاه مخصوص زن در وقت نزديكى كردن، نزديكى با همسر به عشق همسر مرد ديگر، قرآن خواندن در حال جنابت، عريان بودن زن و شوهر در وقت نزديكى، ايستاده نزديكى كردن، نزديكى با همسر در شب عيد قربان، نزديكى با همسر در زير درخت ميوهدار، نزديكى كردن در زير نور آفتاب، نزديكى بين اذان و اقامه نماز، بدون وضو با همسر حامله نزديكى كردن، نزديكى با همسر در نيمه شعبان، نزديكى با زن دو روز مانده به آخر ماه، نزديكى در پشت بام، نزديكى در شب سفر.
4- مواردى كه نزديكى با همسر مستحب است: نزديكى با همسر شب دوشنبه، سهشنبه، پنجشنبه، روز پنجشنبه، شب جمعه، شب جمعه بعد از نماز عشاء.
5- در پايان دوباره به يكى از مكروهات اشاره مىكند و مىگويد: در ساعت اول شب نزديكى با همسر مكروه است.
توجه داشته باشيد كه اين نهىها همه به معناى مكروه بودن است نه حرام بودن. بررسى در بررسى اين حديث بايد به اين چند مطلب توجه كرد: شيخ صدوق اين حديث را از ابىسعيد خدرى نقل كرده است و طريق شيخ صدوق به ابىسعيد خدرى صحيح نيست بلكه ضعيف است،(2). بنابراين بر پايه اين حديث نمىتوان فتوا داد.
صاحب جواهر درباره اين حديث مىگويد: و فى خبر الوصايا،(3) اين مىرساند كه خبر ضعيف است وگرنه مىگفت: فى صحيح ابى سعيد الخدرى و يا مىگفت: فى موثق ابى سعيد الخدرى.
شهيد ثانى در مسالك مىگويد: در اين حديث نشانههاى وضع به چشم مىخورد،(4). مقصود از وضع اين است كه اين حديث را ساختهاند و از پيامبر خدا نيست.
صاحب وافى هم به اين حديث اعتماد ندارد و مىگويد: بوى ساختگى مىدهد چون پيامبر اكرم با حضرت على (علیه السلام) به اين صورت سخن نمىگويد،(5).
صاحب جواهر از اين حديث دفاع مىكند و مىگويد: ممكن است كه اين تعبيرهاى نامناسب از راوىها باشد نه از خود پيامبر اكرم و در پايان مىگويد: مسأله كراهت زياد تحقيقات نمىخواهد،(6) ولى حق اين است كه اگر مسألهاى براساس اصول علمى ثابت نشود نمىتوان آن را به اسلام نسبت داد گرچه از مكروهات و مستحبات باشد.
پىنوشت
(1) (منلايحضره الفقيه، ج 3، ص 358، باب النوادر كه باب 178 مىباشد، ح 1، مسلسل 1712، چاپ پنجم، 1361، 4 مجلدى، قطع وزيرى- جواهرالكلام، ج 29، ص 61، س 3، كتاب النكاح، كراهة الجماع فى اوقات ثمانية)
(2) (جامعالرواة، ج 2، ص 543، ستون دوم)
(3) (جواهر، ج 29، ص 61، س 3)
منبع:سايت نورپورتال
احكامى كه اين حديث بيان كرده عبارتند از: 1- درآوردن كفشهاى عروس هنگام وارد شدن او به خانه شوهر، شستن پاهاى عروس و انداختن آب از دم در خانه تا آنجا كه مىتوانى بيندازى.
2- در هفته اول عروسى، خوددارى كردن عروس از خوردن سركه، سيب ترش، لبنيات و كشنيز.
3- امورى كه در زناشويى مكروه است: نزديكى با همسر بعد از ظهر، سخن گفتن در وقت نزديكى با همسر، نگاه كردن شوهر به جايگاه مخصوص زن در وقت نزديكى كردن، نزديكى با همسر به عشق همسر مرد ديگر، قرآن خواندن در حال جنابت، عريان بودن زن و شوهر در وقت نزديكى، ايستاده نزديكى كردن، نزديكى با همسر در شب عيد قربان، نزديكى با همسر در زير درخت ميوهدار، نزديكى كردن در زير نور آفتاب، نزديكى بين اذان و اقامه نماز، بدون وضو با همسر حامله نزديكى كردن، نزديكى با همسر در نيمه شعبان، نزديكى با زن دو روز مانده به آخر ماه، نزديكى در پشت بام، نزديكى در شب سفر.
4- مواردى كه نزديكى با همسر مستحب است: نزديكى با همسر شب دوشنبه، سهشنبه، پنجشنبه، روز پنجشنبه، شب جمعه، شب جمعه بعد از نماز عشاء.
5- در پايان دوباره به يكى از مكروهات اشاره مىكند و مىگويد: در ساعت اول شب نزديكى با همسر مكروه است.
توجه داشته باشيد كه اين نهىها همه به معناى مكروه بودن است نه حرام بودن. بررسى در بررسى اين حديث بايد به اين چند مطلب توجه كرد: شيخ صدوق اين حديث را از ابىسعيد خدرى نقل كرده است و طريق شيخ صدوق به ابىسعيد خدرى صحيح نيست بلكه ضعيف است،(2). بنابراين بر پايه اين حديث نمىتوان فتوا داد.
صاحب جواهر درباره اين حديث مىگويد: و فى خبر الوصايا،(3) اين مىرساند كه خبر ضعيف است وگرنه مىگفت: فى صحيح ابى سعيد الخدرى و يا مىگفت: فى موثق ابى سعيد الخدرى.
شهيد ثانى در مسالك مىگويد: در اين حديث نشانههاى وضع به چشم مىخورد،(4). مقصود از وضع اين است كه اين حديث را ساختهاند و از پيامبر خدا نيست.
صاحب وافى هم به اين حديث اعتماد ندارد و مىگويد: بوى ساختگى مىدهد چون پيامبر اكرم با حضرت على (علیه السلام) به اين صورت سخن نمىگويد،(5).
صاحب جواهر از اين حديث دفاع مىكند و مىگويد: ممكن است كه اين تعبيرهاى نامناسب از راوىها باشد نه از خود پيامبر اكرم و در پايان مىگويد: مسأله كراهت زياد تحقيقات نمىخواهد،(6) ولى حق اين است كه اگر مسألهاى براساس اصول علمى ثابت نشود نمىتوان آن را به اسلام نسبت داد گرچه از مكروهات و مستحبات باشد.
پىنوشت
(1) (منلايحضره الفقيه، ج 3، ص 358، باب النوادر كه باب 178 مىباشد، ح 1، مسلسل 1712، چاپ پنجم، 1361، 4 مجلدى، قطع وزيرى- جواهرالكلام، ج 29، ص 61، س 3، كتاب النكاح، كراهة الجماع فى اوقات ثمانية)
(2) (جامعالرواة، ج 2، ص 543، ستون دوم)
(3) (جواهر، ج 29، ص 61، س 3)
منبع:سايت نورپورتال