ای یار ناسامان من!

خدایا ...



ای یار ناسامان من از من چرا رنجیده‌ای؟



وی درد و ای درمان من از من چرا رنجیده‌ای؟



ای سرو خوش بالای من ای دلبر رعنای من



لعل لبت حلوای من از من چرا رنجیده‌ای؟



بنگر ز هجرت چون شدم سرگشته چون گردون شدم



وز ناوکت پرخون شدم از من چرا رنجیده‌ای؟



گر من بمیرم در غمت خونم بتا در گردنت

فردا بگیرم دامنت از من چرا رنجیده‌ای؟



من سعدی درگاه تو عاشق به روی ماه تو



هستیم نیکوخواه تو از من چرا رنجیده‌ای؟



خدایا ... ؟

Last edited by hiran on Mon Apr 12, 2010 12:15 am; edited 1 time in total

اولش یه انتقاد کنم به این نوشته هات کمه خیلی ریز هستن بعدش هم این شعر رو تقدیم میکنم به شما


با تو تنها مي شود ___ معني هستي را چشيددر ره نا منزلي ___ در منزلت ماوي گزيد
با تو آسان مي شود ___ از در بدر بودن گريخت
سر به روي زانوان ___ از بي کسي اشکي نريخت
اي طلوع هستي ام ___ آسان چه تابيدي بتاب
سر به روي سينه ام ___ تا جان به تن دارم بخواب
از طلوع هستي ات نوري به شبهايم بريز ___ تا ابد با من بمان از من و عشق مگريز

درود سزار جان دوست عزیز ممنونم از انتقاد سازنده وبه جای شما و معشوفم از شعر زیبای شما سپاست گویم دوست عزیز دست مریزاد [You must be registered and logged in to see this image.]