دکتر علی شریعتی:
و اكنون حسين (ع) با همه هستي‌اش آمده است تا در محكمه
تاريخ، در كنار فرات شهادت بدهد:
شهادت بدهد به سود همه مظلومان تاريخ.
شهادت بدهد به نفع محكومان اين جلاد حاكم بر تاريخ.
شهادت بدهد كه چگونه اين جلاد ضحاك، مغز جوانان را در طول
تاريخ مي‌خورده است.با علي اكبر (ع) شهادت بدهد!
و شهادت بدهد كه در نظام جنايت و در نظامهاي جنايت چگونه
قهرمانان مي‌مردند. با خودش شهادت بدهد!
و شهادت بدهد كه در نظام حاكم بر تاريخ چگونه زنان يا اسارت را
بايد انتخاب مي‌كردند و ملعبه حرمسراها مي‌بودند يا اگر آزاد بايد
مي‌ماندند بايد قافله‌دار اسيران باشند و بازمانده شهيدان، با
زينبش!
و شهادت بدهد كه در نظام ظلم و جور و جنايت، جلاد جائر بر
كودكان شيرخوار تاريخ نيز رحم نمي‌كرده است. با كودك
شيرخوارش!
و حسين (ع) با همه هستي‌اش آمده است تا در محكمه جنايت
تاريخ به سود كساني كه هرگز شهادتي به سودشان نبوده
است و خاموش و بي دفاع مي‌مردند، شهادت بدهد.
اكنون محكمه پايان يافته است و شهادت حسين (ع) و همه
عزيزانش و همه هستي‌اش با بهترين امكاني كه در اختيار جز
خدا هست، رسالت عظيم الهي‌اش را انجام داده است.
دوستان!
در اين تشيعي كه، اكنون به اين شكل كه مي‌بينيم درآمده است
و هر كس بخواهد از آن تشيع راستين جوشان بيدار كننده، سخن
بگويد، پيش از دشمن، به دست دوست قربانيش مي‌كنند،
درسهاي بزرگ و پيامهاي بزرگ، و غنيمت‌هاي بسيار و ارزش‌هاي
بزرگ و خدايي و سرمايه‌هاي عزيز و روح‌هاي حيات بخش به
جامعه و ملت و نژاد و تاريخ نهفته است.
يكي از بهترين و حيات‌بخش‌ترين سرمايه‌هايي كه در تاريخ تشيع
وجود دارد، شهادت است.
ما از وقتي كه، به‌گفته جلال «سنت شهادت را فراموش كرده‌ايم،
و به مقبره‌داري شهيدان پرداخته‌ايم، مرگ سياه را ناچار گردن
نهاده‌ايم» و از هنگامي كه به جاي شيعه علي (ع) بودن و از
هنگامي كه به‌جاي شيعه حسين (ع) بودن و شيعه زينب (س)
بودن، يعني «پيرو شهيدان بودن»، «زنان و مردان ما» عزادار
شهيدان شده‌اند و بس، در عزاي هميشگي مانده‌ايم!
چه هوشيارانه دگرگون كرده‌اند پيام حسين (ع) را و ياران بزرگ و
عزيز و جاويدش را، پيامي كه خطاب به همه انسانهاست.
و اكنون حسين (ع) با همه هستي‌اش آمده است تا در محكمه
تاريخ، در كنار فرات شهادت بدهد:
شهادت بدهد به سود همه مظلومان تاريخ.
شهادت بدهد به نفع محكومان اين جلاد حاكم بر تاريخ.
شهادت بدهد كه چگونه اين جلاد ضحاك، مغز جوانان را در طول
تاريخ مي‌خورده است.با علي اكبر (ع) شهادت بدهد!
و شهادت بدهد كه در نظام جنايت و در نظامهاي جنايت چگونه
قهرمانان مي‌مردند. با خودش شهادت بدهد!
و شهادت بدهد كه در نظام حاكم بر تاريخ چگونه زنان يا اسارت را
بايد انتخاب مي‌كردند و ملعبه حرمسراها مي‌بودند يا اگر آزاد بايد
مي‌ماندند بايد قافله‌دار اسيران باشند و بازمانده شهيدان، با
زينبش!
و شهادت بدهد كه در نظام ظلم و جور و جنايت، جلاد جائر بر
كودكان شيرخوار تاريخ نيز رحم نمي‌كرده است. با كودك
شيرخوارش!
و حسين (ع) با همه هستي‌اش آمده است تا در محكمه جنايت
تاريخ به سود كساني كه هرگز شهادتي به سودشان نبوده
است و خاموش و بي دفاع مي‌مردند، شهادت بدهد.
اكنون محكمه پايان يافته است و شهادت حسين (ع) و همه
عزيزانش و همه هستي‌اش با بهترين امكاني كه در اختيار جز
خدا هست، رسالت عظيم الهي‌اش را انجام داده است.
دوستان!
در اين تشيعي كه، اكنون به اين شكل كه مي‌بينيم درآمده است
و هر كس بخواهد از آن تشيع راستين جوشان بيدار كننده، سخن
بگويد، پيش از دشمن، به دست دوست قربانيش مي‌كنند،
درسهاي بزرگ و پيامهاي بزرگ، و غنيمت‌هاي بسيار و ارزش‌هاي
بزرگ و خدايي و سرمايه‌هاي عزيز و روح‌هاي حيات بخش به
جامعه و ملت و نژاد و تاريخ نهفته است.
يكي از بهترين و حيات‌بخش‌ترين سرمايه‌هايي كه در تاريخ تشيع
وجود دارد، شهادت است.
ما از وقتي كه، به‌گفته جلال «سنت شهادت را فراموش كرده‌ايم،
و به مقبره‌داري شهيدان پرداخته‌ايم، مرگ سياه را ناچار گردن
نهاده‌ايم» و از هنگامي كه به جاي شيعه علي (ع) بودن و از
هنگامي كه به‌جاي شيعه حسين (ع) بودن و شيعه زينب (س)
بودن، يعني «پيرو شهيدان بودن»، «زنان و مردان ما» عزادار
شهيدان شده‌اند و بس، در عزاي هميشگي مانده‌ايم!
چه هوشيارانه دگرگون كرده‌اند پيام حسين (ع) را و ياران بزرگ و
عزيز و جاويدش را، پيامي كه خطاب به همه انسانهاست.
