تا حالا یه بار که نه هزار بار شده که حرفا توی گلوم گیر کرده و راه نفسم رو تنگ کرده ! استخون که چه عرض کنم، گاهی اوقات یه کوهی از سنگ جلوی نفس آدم رو می گیره و آدم دنبال شنونده ای می گرده تا دلشو خالی کنه ، وقتی که آدم پر از حرفای نگفته می شه، وقتی که دل فریاد می زنه، ولی صدایی شنیده نمی شه، وقتی که دل بارها و بارها اشک می ریزه، ولی بارون گریه رو کسی نمی بینه، فکر می کنی این وسط حرفای گفته و نگفته دل رو چه کسی می شنوه ؟؟
وقتی دل با افکار و درد و دل های درونی خودش خلوت می کنه ، تا یه کمی از بارشو کم کنه بزنه به دریا فقط یه کسی هست که تمام مدت تنهاش نمی ذاره اون مهربونی نیست جز خدا و یک لحظه هم این دل نازک تر از شیشه رو به حال خودش رها نمی کنه وقتی که دل با خدا خلوت کرد تازه درددلها شروع می شه .
تازه دل می افته رو دنده حرف زدن ، اونقدر حرف می زنه و اشک می ریزه تا بالاخره آروم می گیره آرامشی که بیشتر شبیه یه تولد دوباره است این آرامش از نور امیدیه که خدا به دل می تابونه واقعا راسته که این درد دل های نگفته گاهی واقعا سنگینی طاقت فرسایی روی دل می ذاره ، روی دلی که تمام بار مشکلات و خوشی ها و نا خوشی ها رو یک جا باید تحمل کنه ، دلی که با تلنگر یه غم می شکنه ، با ریزش یه قطره اشک پاک می شه و با وزش یه نسیم زنده می شه اگه قلم برداری و حرفای دل و بنویسی فکر نمی کنم کاغذها و قلم ها دوام بیاره این چیزا کفاف نوشته های یه دل و نمی کنه.
دلی که حرفای گفته و نگفته خودشو چه خوب و چه بد نگه می داره و گاهی اوقات که دیگه سریز می شه ، به یه دل با صفای دیگه می گه تا کمی سبک بشه بعضی وقت ها هم که دلی رو پیدا نکرد که شنوا باشه با خدای همیشه شنوا حرف می زنه و درددل می کنه به امید این که همیشه شنونده ای برای حرفای دلمون داشته باشیم یا حق .
وقتی دل با افکار و درد و دل های درونی خودش خلوت می کنه ، تا یه کمی از بارشو کم کنه بزنه به دریا فقط یه کسی هست که تمام مدت تنهاش نمی ذاره اون مهربونی نیست جز خدا و یک لحظه هم این دل نازک تر از شیشه رو به حال خودش رها نمی کنه وقتی که دل با خدا خلوت کرد تازه درددلها شروع می شه .
تازه دل می افته رو دنده حرف زدن ، اونقدر حرف می زنه و اشک می ریزه تا بالاخره آروم می گیره آرامشی که بیشتر شبیه یه تولد دوباره است این آرامش از نور امیدیه که خدا به دل می تابونه واقعا راسته که این درد دل های نگفته گاهی واقعا سنگینی طاقت فرسایی روی دل می ذاره ، روی دلی که تمام بار مشکلات و خوشی ها و نا خوشی ها رو یک جا باید تحمل کنه ، دلی که با تلنگر یه غم می شکنه ، با ریزش یه قطره اشک پاک می شه و با وزش یه نسیم زنده می شه اگه قلم برداری و حرفای دل و بنویسی فکر نمی کنم کاغذها و قلم ها دوام بیاره این چیزا کفاف نوشته های یه دل و نمی کنه.
دلی که حرفای گفته و نگفته خودشو چه خوب و چه بد نگه می داره و گاهی اوقات که دیگه سریز می شه ، به یه دل با صفای دیگه می گه تا کمی سبک بشه بعضی وقت ها هم که دلی رو پیدا نکرد که شنوا باشه با خدای همیشه شنوا حرف می زنه و درددل می کنه به امید این که همیشه شنونده ای برای حرفای دلمون داشته باشیم یا حق .
