شمشیر زبان

هرگز از چشم دنی ، راه به هیچ راه مجوی
هر زبانی ، اندرون زاید خدایی در برون
طلیعه ی کلامم ؛ به تیزی شمشیر بران ، و به خصلت تیغ هراسان ! که بر لبه ی عقل و احساس راه می رود و
می داند ، یا از بام به زیر می افتد ، یا از جام به کام ! تفاوت نمی کند . زبان ؛ آن شمشیر است که دو لب دارد ، برنده و سوزناک ، که اگر بر دل فرود بیاید ، راه دل به گِل هموار می سازد . دون صفت ؛ فریبنده است و مکار . نه عشق او را ماندگاری ، نه صفاتش ! که هر گاه به توازن تمنایش و به گسترش امیالش تو را می کشاند آن گونه که خود نیز ندانی

بسیار متن شیوایی
آقا سهیل این نثر از کیست ؟

احمد آقا همین الآن این رو از خودم نوشتم ، ببخشید اگه خوب نیست ، چون که کمی عجله کردم

درود بر شما که بنده را متحیر می کنید
کاش اپسیلونی از کمالاتتان را خداوند در روز ازل به بنده عطا کرده بود
پیروز و مسرور باشید

احمد آقا خودتون رو دست کم نگیرید ، شما منبع کمالات و ذخیره ی برکات و منشاء خیرات هستید و این از تواضع شماست که این گونه می فرمایید