انسان در دعا به دنبال رسيدن به رشد و تكامل خود و يا رفع نواقص و كمبودهاى خود است و تناسب اين دو خواسته با كلمه‏ى «ربّ» بيش از هر صفت ديگر است؛ زيرا «ربّ» هم به معناى مالك و صاحب آمده است و هم به معناى رشد دهنده و پرورش دهنده و انسان بايد خواسته‏ى خود را از كسى بخواهد كه هم مالك و صاحب است و هم با امكانات مادّى و هدايت‏هاى آسمانى و اعطاى عقل و فطرت، رشد و پرورش مادّى و معنوى ما را مى‏خواهد.
بعلاوه رابطه‏ى مربّى با كسى كه تحت تربيت اوست، بايد رابطه‏اى دائمى، تنگاتنگ و همه‏جانبه باشد.
; « 51210 »l
پ، عبادت، اقتصاد، سياست، روابط و در همه امور بدون الگوى صحيح و كامل نيست؛ لذا انسان نياز به الگوى كامل و بدون نقص دارد كه همان انبيا و اوصيا هستند.