خير چنين نيست؛ چنانكه اگر گفتيم: مردم بايد خانه‏هاى خود را رو به خورشيد بسازند، به اين معنا نيست كه خورشيد به ما و خانه ما نياز دارد.
نه تنها خدا كه بسيارى از مخلوقات خداوند نيز به انسان نيازى ندارند و اين انسان است كه از همه محتاج‏تر؛ ولى از همه متكبرتر است.
مثلاً اكسيژن، دريا، ماهى‏هاى دريا، جنگل‏ها، باد و باران، پرندگان، چرندگان و زنبور عسل محتاج ما نيستند؛ ولى انسان به همه اينها نياز دارد.
بنابراين؛ اگر ما مى‏گوييم حمد و ستايش الهى لازم است به خاطر آن است كه وجود ما و رشد ما و ادامه‏ى زندگى و حلّ مشكلات و كمبودهاى ما تنها به دست اوست. او كه رحمت را بر خود واجب كرده است. «كتب على نفسه الرّحمة»( انعام، 54.) آيا ما ستايش را بر خود واجب نكنيم.
حمد و ستايش ما به پاس رحمت گسترده‏ى او، «و رحمتى وسعت كلّ شى‏ء»(اعراف، 156.) و به نوعى انجام وظيفه است.