تصور هر انسانی بر مدار خودش می چرخد ، قبل از اینکه بخواهد به مدار دیگران وارد شود . این نحوه ی ورود ، لاجرم ارتباطی دو سویه را شکل نمی بخشد ، ولو آنکه بر اساس مفهوم ارتباط در علم ارتباطات ، ظاهرا" ارتباطی دوسویه صورت پذیرفته باشد . انسان ، مجموعه ای از احساسات و اندیشه هاست و گاه امتزاج این دو عطیه ی الهی ، به فرایندی معقول منتهی می شود . با این وجود و با تاسف بایستی گفت که در غالب موارد این دو به شکل دو عامل متضاد و نه مکمل یکدیگر ، راه تضاد و چالشی بحث برانگیز را در پیش می گیرند که نتیجه ی طبیعی آن نیز یا برخورد خشک و غیر احساسی و صرفا" عقلانی و منطقی است و یا برعکس برخوردی کاملا" احساسی ، عاطفی و خارج از حوزه های عقل و منطق ! خود مداری یا خود محوری ، پدیده ی تازه ای نیست که نیازی به شرح و توصیف فردی چون من داشته باشد ، اما به عنوان عضوی از جامعه ی انسانی و یک شهروند که عامل به قراردادهای اجتماعی و مظاهر مدنی است ، بایستی بگویم که خود محوری به مراتب بدتر و آزاردهنده تر از خود خواهی و فخر فروشی است . همه ی ما ، به تناسب شرایط فرهنگی ، اجتماعی ، اقتصادی و سیاسی ای که در آن رشد و نمو کرده ایم ، در باره ی اینکه با دانش و با درایت و تعقل وارد هر میدانی بشویم و شاخص رفتارهای اجتماعی و یا برخوردهای اندیشه ای خود را تلفیقی از منطق و آداب اخلاقی و سنن فرهنگی و اجتماعی مورد توافق جامعه ی خود قرار بدهیم ، گاه دچار چالش می شویم و شاید هم خود تا مدت های زیادی ندانیم که رفتارمان و طرز برخوردمان با پدیده های اطرافمان چگونه است ! من اگر نمی دانم خوب علی القاعده نیاز به راهنمایی و دانستن دارم و یکی باید دستانم رابگیرد و مرا از چاه نادانی بیرون بکشد ، اما مساله اینجاست که دانایی و یا نادانی همه ی دغدغه های انسان نیست ، اگر چه شاید مهم ترین آنها باشد ! موضوع این است که من ندانم و نخواهم که بدانم و یا اگر با انتقادی مواجه شدم نتوانم درک کنم و برخود سنگین بیابم . ملاحظات اخلاقی و عرف اجتماعی یا معذوراتی مانند پیش کسوتی ، سن بالا ، عواطف انسانی ، ترس از برهم خوردن رابطه ی خوبی که درست شده است و خیلی دیگر از دلایل غیر متقن ، همیشه مارا از ارایه انتقاد و یا انتقاد پذیری دور می کند ، هراسی که به هیچ وجه سازنده نیست ، بلکه عامل خطرناکی برای رکود و سکون اندیشه های ماست . البته باید این مهم را نیز به شمار آورد که بایستی با دانایی و شناخت وارد هر حوزه ی انتقادی شد ، ویژگی های عملی نقد را شناخت ، آداب نقادی را رعایت نمود و گاه سکوت را، منتهی نه برای همیشه بر ارایه نقد ترجیح داد . این گونه است که یک جامعه مشترک ، با اهداف مشترک و با دانایی ها و استعدادهای متنوع ، سبب انتقال مفاهیم ارزنده به یکدیگر شده و عملا" درجهت توسعه یکدیگر گام برخواهند داشت . به هر حال عقل و احساس ، منطق و عرف ، و نقد و انتقال مفاهیم از ابزارهای ارزنده ای هستند که ما باید مطالعه بیشتری پیرامون هریک از آنها داشته باشیم . ابزارهای توسعه اندیشه را دریابیم و به آنها ارج نهیم .
