پدر آن تيشه كه بر خاك تو زد دست اجل

در نبود پدر ...



پدر آن تيشه كه بر خاك تو زد دست اجل تيشه اي بود كه شد باعث ويراني من

يوسفت نام نهادند و به گرگت دادند گرگ مرگ تو شد اي يوسف كنعاني من

مه گردون ادب بودي و در خاك شدي خاك زندان تو گشت اي مه زنداني من

از ندانستن من دزد و قضا آگه بود چو تو را برد بخنديد به ناداني من

آنكه در زير زمين داد سروسامانت كاش مي خورد غم بي سروساماني من

به سر خاك تو رفتم ، خط پاكش خواندم آه از اين خط كه نوشتند به پيشاني من

رفتي و روز مرا تيرتر از شب كردي بي تو در ظلمتم اي ديده نوراني من

بي تو اشك و غم و حسرت همه مهمان منند قدمي رنجه كن از مهر ، به مهماني من

من كه قدر گهر پاك تو مي دانستم زچه مفقود شدي اي گهر كاني من

من يكي مرغ غزل خوان تو بودم ، چه فتاد كه دگر گوش ندادي به نوا خواني من

پدر همیشه پدر است
و
شعر پروین سرآمد اشعار در رثای پدر است.
روحش شاد