الا اي داور دانـــــــــا تــــو مـي دانـي كـه ايـرانــي چــه محـنـتها كشيد از دست اين تهران و تهراني

چـــــه طــرفـي بست ازين جمعيت جز پريشاني چــــه دانــد رهـبـري سـرگشـته ي صحراي ناداني

چرا مردي كند دعوي كسي كو كمتر است از زن

الا تـهـرانيا انصاف مـي كـن خـر تـويـي يـا مـن

تــــــو اي بــيــمار نـاداني چه هذيان و هدر گفتي برشتي كله ماهي خور به طوسي كله خر گفتي

قــــــمـــي را بـــد شمـردي اصفهاني را بتر گفتي جــوانــمــردان آذربـــايــجــان را تـــرك خـــر گـفتي

تــــرا آتـــش زدنــد و خود بر آن آتش زدي دامن

الا تـهـرانيا انصاف مـي كـن خـر تـويـي يـا مـن

تــــو اهــل پـايـتـخـتـي بـايـد اهـل معرفت باشي به فــكــر آبــــــرو و افــــتــخــــار مـمـلـكـت بـاشـي

چرا بيچاره مشدي وحشي و بي تربيـت باشي به نقص من چه خندي خود سراپا منقصت باشي

مرا اين بس كه مي دانم تميز دوست از دشمن

الا تـهـرانيا انصاف مـي كـن خـر تـويـي يـا مـن

تــــو از ايــن كـنـج شـيـرخـانـه و دكـان سـيـرابـــي به جز بدمستي و لاتي و الواطي چه دريابي

در اين كولژ كه ندهندت به جز ليسانس تون تابي نـخـواهـي بـوعـلـي سينا شد و بونصر فارابي

بــه گاه ادعـا گـويـي كـه ديـپـلم داري از لـندن

الا تـهـرانيا انصاف مـي كـن خـر تـويـي يـا مـن

تو عقل و هوش خود ديدي كه در غوغاي شهريور كـشيدند ازدوسو همسايگان در خاك مالشگر

بــه نـق و نـال هـم هـر روز حـال بـدكـنـي بـدتــــر كـنـون تـركـيـّه بـيـن و نـاز شـسـت تـُركـهـا بنگر

كـه چـون مـانـدنـد بـا آن مـوقـعـيّـت از بلا ايمن

الا تـهـرانيا انصاف مـي كـن خـر تـويـي يـا مـن

گمان كردم كه با من همدل و همدين و همدردي بـــه مـــردي بـا پـيـوسـتـم نـدانستم كه نامردي

چـــه گـويـم بـر سـرم بـا نـاجـوانـمردي چه آوردي اگر مي خواستي عيب زبان هم رفع مي كردي

ولي ما را ندانستي به خود هم كيش و هم ميهن

الا تـهـرانيا انصاف مـي كـن خـر تـويـي يـا مـن

بـــه شـهريــور مـه پـاريـن كـه طـيــّارات با تعجيل فرو مي ريخت چون طيرابابيلم به سرِسجّيل

چـه گويم اي همه سازِ تو بي قانون و هر دمبيل تــو را يكشـب نشد ساز و نوا در راديو تعطيل

تــرا تـنـــبـور و تنبك بر فلك مي شد مرا شيون

الا تـهـرانيا انصاف مـي كـن خـر تـويـي يـا مـن

بــــه قـفـقـازم بــرادر خوانـد با خود مـردم قـفـقـاز چون در تُركيُه رفتم وه چه حرمت ديدم و اعزاز

بـــه تــهــران آمــدم نشــنـاخــتي از دشمنانم باز مــن آخـــر سـالـها سرباز ايران بودم و جانباز

چرا پس روز را شب خواني و افرشته اهريمـن

الا تـهـرانيا انصاف مـي كـن خـر تـويـي يـا مـن

بــــه دسـتـم تــا سلاحي بود راه دشمنان بستم عـدو را تا كه ننشاندم به جاي از پا ننشستم

بـــه كـــام دشــمنــان آخـر گــرفتـي تيغ از دستـم چــنــان پــيـوند بگسستي كه پيوند نيارستم

كنون تنها علي مانده است و حوضش چشم ما روشن

الا تـهـرانيا انصاف مـي كـن خـر تـويـي يـا مـن

چــــو اســتاد دغـل سنگ محك بر سكه ي مـا زد تـــرا تــنــهـا پــذيــرفــت و مـــرا از امتـحان وازد

سـپس در چشم تو تهران به جاي مملكت جـا زد چــو تــهــران نـيز تنها ديد با جمعي به تنها زد

تــــو اين درس خيانت را روان بودي و من كودن

الا تـهـرانيا انصاف مـي كـن خـر تـويـي يـا مـن

چـــــو خـواهـنـد دشمني بنياد قومي را برانــدازد نخست آن جمع را از هم پريشان و جدا سازد

چــــو تـــنـــها كـــرد هـريـك را بـه تنهايي بدو تازد چـــنـان انــدازش از پــا كــه ديـــگر سـر نيفرازد

تو بودي آنكه دشمن را ندانستي فريــب و فن

الا تـهـرانيا انصاف مـي كـن خـر تـويـي يـا مـن

چـرا با دوستارانـت عــنــاد و كيــن و لــج باشـــد چــرا بــيـچــاره آذربــايــجـــان عـضــو فلج باشد

مگر پنداشتي ايـــران ز تــهـران تــا كــرج باشــد هـــنــوز از مــاســت ايرانرا اگر روزي فرج باشد

تو گل را خار مي بيني و گلشن را همه گلخن

الا تـهـرانيا انصاف مـي كـن خـر تـويـي يـا مـن

تـرا تـا تــــــرك آذربــايجـان بــــــود خراســان بود كجا بارت بدين سنگيني و كارت بدينسان بود

چه شد كردولر ياغي كزو هر مشكل آسان بود كجا شد ايل قشقاقي كزو دشمن هراسان بود

كنون اي پهلوان چوني تيري ماندوني جوشن

الا تـهـرانيا انصاف مـي كـن خـر تـويـي يـا مـن

كنون گندم نه از سمنان فراز آيد نه از زنجان نــه مـاهـي و بـرنج از رشت و چايي ر لاهيجان

از ايـن قحـط و غلا مـشكل توانـي وارهـاندن جان مگر در قصه ها خواني حديث زيره و كرمان

دگر انبانه از گندم تهي شد ديزي از بنشن

الا تهرانيا انصاف مي كن خر تويي يا من



شعري از شاعر فقيد آذربايجان استاد شهريار