[You must be registered and logged in to see this image.]
وقتي تصميم مي‌گيريم درست و حسابي سرزمين بزرگ و زيبايمان را بگرديم و ديدني‌هايش را ببينيم، ابتدا كار آسان به نظر مي‌آيد؛ اما وقتي قصد مي‌كنيم كه قدم در راه بگذاريم و درباره ديدني‌هاي اين سرزمين دانش خود را بيشتر كنيم، تازه مي‌فهميم چه كار دشواري پيش رو داريم زيرا نقاط ديدني طبيعي، تاريخي و هنري ايران آنقدر زياد است كه در چند سال هم نمي‌توانيم بيشترشان را ديدار كنيم.
پس چاره‌اي نيست جز آن كه انتخاب كنيم. وقتي نام جاها را مرور مي‌كنيم، به نام ابيانه هم مي‌رسيم. اگر مختصر اطلاعاتي درباره اين روستا كسب كرده باشيم، حتما براي رفتن به آنجا برنامه‌ريزي مي‌كنيم. وقتي اهل ايرانگردي باشيم، مگر مي‌شود به تماشاي ابيانه نرويم؟
ابيانه در 40 كيلومتري شمال غربي نطنز، در دامنه كوه سر به آسمان ساييده كركس آرميده است. به واسطه قرار داشتن در دامنه كركس، خوش‌منظره و خوش‌آب‌وهواست و بخصوص در موسم بهار هوايي مطبوع دارد. ابيانه از كاشان حدود 80 كيلومتر فاصله دارد. براي رفتن به آنجا هم از طريق جاده كاشان نطنز و هم از بزرگراه كاشان اصفهان مي‌توانيم استفاده كنيم.
مسير فرعي كه ما را به نطنز مي‌رساند حدود 22 كيلومتر است كه زيبا و چشم‌نواز است و در بهار و تابستان سرسبزي آن بر زيبايي‌اش مي‌افزايد. اين مسير كوهستاني دره مانند پر از درخت و سبزه‌زار است. شوق رسيدن به ابيانه، خستگي راه را از تن بيرون مي‌كند. وقتي به روستا مي‌رسيم، خانه‌هايي را مي‌بينيم كه گويي روي هم ساخته شده‌اند. اينجا نيز مانند ماسوله، حياط برخي خانه‌ها پشت بام خانه‌هاي ديگر است. البته شيب اينجا كمتر از ماسوله به نظر مي‌آيد. كوچه‌هاي روستا تنگ و تاريك‌اند، اما معماري خاص خانه‌ها به اين كوچه‌ها جلوه‌اي تماشايي و كم‌نظير داده است. اتاق‌هاي ابيانه به پنجره‌هاي چوبي ارسي مانند مجهزند و بيشترشان ايوان‌هاي چوبي مشرف بر كوچه‌ها دارند.
نماي خارجي ديوار خانه‌ها با گل خاك سرخ پوشيده شده است. اين خاك را از معدن مجاور روستا مي‌آورند و گل مي‌كنند و ديوارها را نما مي‌دهند. وقتي در كوچه‌ها راه مي‌رويد و با ساكنان كهنسال ابيانه روبه‌رو مي‌شويد كه لباس‌هاي سنتي زيبا و رنگارنگ بر تن دارند، ناگاه از زندگي شهري و جلوه‌هاي پرزرق و برق آن دور مي‌شويد و خود را در قرن‌ها پيش احساس مي‌كنيد و آرامش دلپذيري وجودتان را فرامي‌گيرد. اگر چند سال پيش به ابيانه مي‌رفتيد، مي‌توانستيد گيوه‌هاي زيباي دست‌ساخت مردمش را به عنوان سوغات به ديار خود ببريد، اما حالا گيوه‌بافي در آنجا متروك شده و در عوض زنان گيوه‌باف در كارگاه‌هاي قاليبافي مشغول به كارند.
در گردشي يكروزه در ابيانه خانه‌هايي را مي‌بينيم كه درهاي چوبي قديمي دارند كه روي برخي از آنها نقش‌هاي قشنگي به چشم مي‌خورد. داخل خانه‌ها نيز معماري خاصي دارد. از ده كه بيرون بياييم، رشته قنات‌هايي را مي‌بينيم كه براي آبياري مزارع و باغات مورد استفاده قرار مي‌گيرند. شكوفه‌هاي رنگارنگ درختان در بهار، روح ما را از تماشاي طبيعت اطراف ابيانه شاداب و پرنشاط مي‌كند.
وقتي تصميم مي‌گيريم درست و حسابي سرزمين بزرگ و زيبايمان را بگرديم و ديدني‌هايش را ببينيم، ابتدا كار آسان به نظر مي‌آيد؛ اما وقتي قصد مي‌كنيم كه قدم در راه بگذاريم و درباره ديدني‌هاي اين سرزمين دانش خود را بيشتر كنيم، تازه مي‌فهميم چه كار دشواري پيش رو داريم زيرا نقاط ديدني طبيعي، تاريخي و هنري ايران آنقدر زياد است كه در چند سال هم نمي‌توانيم بيشترشان را ديدار كنيم.
پس چاره‌اي نيست جز آن كه انتخاب كنيم. وقتي نام جاها را مرور مي‌كنيم، به نام ابيانه هم مي‌رسيم. اگر مختصر اطلاعاتي درباره اين روستا كسب كرده باشيم، حتما براي رفتن به آنجا برنامه‌ريزي مي‌كنيم. وقتي اهل ايرانگردي باشيم، مگر مي‌شود به تماشاي ابيانه نرويم؟
ابيانه در 40 كيلومتري شمال غربي نطنز، در دامنه كوه سر به آسمان ساييده كركس آرميده است. به واسطه قرار داشتن در دامنه كركس، خوش‌منظره و خوش‌آب‌وهواست و بخصوص در موسم بهار هوايي مطبوع دارد. ابيانه از كاشان حدود 80 كيلومتر فاصله دارد. براي رفتن به آنجا هم از طريق جاده كاشان نطنز و هم از بزرگراه كاشان اصفهان مي‌توانيم استفاده كنيم.
مسير فرعي كه ما را به نطنز مي‌رساند حدود 22 كيلومتر است كه زيبا و چشم‌نواز است و در بهار و تابستان سرسبزي آن بر زيبايي‌اش مي‌افزايد. اين مسير كوهستاني دره مانند پر از درخت و سبزه‌زار است. شوق رسيدن به ابيانه، خستگي راه را از تن بيرون مي‌كند. وقتي به روستا مي‌رسيم، خانه‌هايي را مي‌بينيم كه گويي روي هم ساخته شده‌اند. اينجا نيز مانند ماسوله، حياط برخي خانه‌ها پشت بام خانه‌هاي ديگر است. البته شيب اينجا كمتر از ماسوله به نظر مي‌آيد. كوچه‌هاي روستا تنگ و تاريك‌اند، اما معماري خاص خانه‌ها به اين كوچه‌ها جلوه‌اي تماشايي و كم‌نظير داده است. اتاق‌هاي ابيانه به پنجره‌هاي چوبي ارسي مانند مجهزند و بيشترشان ايوان‌هاي چوبي مشرف بر كوچه‌ها دارند.
نماي خارجي ديوار خانه‌ها با گل خاك سرخ پوشيده شده است. اين خاك را از معدن مجاور روستا مي‌آورند و گل مي‌كنند و ديوارها را نما مي‌دهند. وقتي در كوچه‌ها راه مي‌رويد و با ساكنان كهنسال ابيانه روبه‌رو مي‌شويد كه لباس‌هاي سنتي زيبا و رنگارنگ بر تن دارند، ناگاه از زندگي شهري و جلوه‌هاي پرزرق و برق آن دور مي‌شويد و خود را در قرن‌ها پيش احساس مي‌كنيد و آرامش دلپذيري وجودتان را فرامي‌گيرد. اگر چند سال پيش به ابيانه مي‌رفتيد، مي‌توانستيد گيوه‌هاي زيباي دست‌ساخت مردمش را به عنوان سوغات به ديار خود ببريد، اما حالا گيوه‌بافي در آنجا متروك شده و در عوض زنان گيوه‌باف در كارگاه‌هاي قاليبافي مشغول به كارند.
در گردشي يكروزه در ابيانه خانه‌هايي را مي‌بينيم كه درهاي چوبي قديمي دارند كه روي برخي از آنها نقش‌هاي قشنگي به چشم مي‌خورد. داخل خانه‌ها نيز معماري خاصي دارد. از ده كه بيرون بياييم، رشته قنات‌هايي را مي‌بينيم كه براي آبياري مزارع و باغات مورد استفاده قرار مي‌گيرند. شكوفه‌هاي رنگارنگ درختان در بهار، روح ما را از تماشاي طبيعت اطراف ابيانه شاداب و پرنشاط مي‌كند.