[You must be registered and logged in to see this image.]
بقاياي انفجار يک ابرنواختر نزديک ، نوعي ستاره جديد را به ما نشان مي دهد كه در صورت تاييد اين فرض «ستاره کوارکي» شناخت تازه‌اي از نخستين لحظات جهان را به همراه خواهد داشت.
به گزارش ايسنا ، در پس انفجار ابرنواخترها ، سياهچاله و يا باقيمانده‌اي چگال به نام ستاره نوتروني بر جاي مي ماند. هر چند محاسبات جديد احتمال سومي را نيز پيشنهاد مي کنند: يک ستاره کوارکي.
اين ستاره هنگامي شکل مي گيرد که فشار به اندازه تشکيل يک سياه چاله افت مي کند.
اخترشناسان بر اين باورند که اين ستاره ها پس از مرحله ستاره نوتروني شکل مي گيرند. هنگامي که فشار درون يک ابرنواختر به شدت افزايش مي يابد، نوترون ها به اجزاي سازنده خود - کوارک ها - متلاشي مي‌شوند. اين کوارک‌ها ستاره‌اي حتي چگالتر از ستاره هاي نوتروني را تشکيل مي دهند.
از آنجايي که در زمان مهبانگ، جهان با يک ماده کوارکي بسيار سوزان (که دماي آن به 1 تريليون درجه سانتي گراد مي رسيد) پر شده بود، مشاهده يک ستاره کوارکي مي تواند نور تازه اي بر آنچه لحظاتي پس از مهبانگ رخ داده است، بتاباند. علي رغم اين که چندين گروه مدعي يافتن ستاره هاي کوارکي مورد نظر هستند ولي تاکنون کشف تاييد شده‌اي صورت نگرفته است.
اخيرا «کوونگ-سنگ چنگ»(Kwong-Sang Cheng)، از دانشگاه هنگ کنگ و همکارانش شواهدي از يک ستاره کوارکي را واقع در ابرنواختري درخشان به نام SN 1987A - که در زمره نزديکترين ابرنواخترهاي تا به حال مشاهده شده قرار دارد - ارائه کرده اند.
تولد يک ستاره نوتروني معمولا با يک تک انفجار از نوترينوها همراه است ولي هنگامي که اين تيم، داده هاي دو آشکارساز نوترينو (Kamiokande 2در ژاپن و Irvine- Michigan- Brookhaven در ايالات متحده) را مورد بررسي قرار دادند، متوجه پرتاب شدن دو انفجار مجزا از SN 1987A شدند.
«چنگ» در اين باره مي‌گويد: تاخير زماني قابل ملاحظه اي بين دو انفجار وجود دارد.
به نوشته نجوم، آنها بر اين باورند که انفجار اول به هنگام شکل گيري ستاره نوتروني رخ داده است، در حالي که انفجار دوم چندين ثانيه پس از آن با فروپاشي به يک ستاره کوارکي آغاز شده است.
به اعتقاد «يانگ- فنگ هانگ» (Yong- Feng Haung) از دانشگاه نانجينگ چين، اين مدل جالب توجه و منطقي است و مي تواند بسياري از ويژگي هاي اساسي SN1987A را توضيح دهد.
بقاياي انفجار يک ابرنواختر نزديک ، نوعي ستاره جديد را به ما نشان مي دهد كه در صورت تاييد اين فرض «ستاره کوارکي» شناخت تازه‌اي از نخستين لحظات جهان را به همراه خواهد داشت.
به گزارش ايسنا ، در پس انفجار ابرنواخترها ، سياهچاله و يا باقيمانده‌اي چگال به نام ستاره نوتروني بر جاي مي ماند. هر چند محاسبات جديد احتمال سومي را نيز پيشنهاد مي کنند: يک ستاره کوارکي.
اين ستاره هنگامي شکل مي گيرد که فشار به اندازه تشکيل يک سياه چاله افت مي کند.
اخترشناسان بر اين باورند که اين ستاره ها پس از مرحله ستاره نوتروني شکل مي گيرند. هنگامي که فشار درون يک ابرنواختر به شدت افزايش مي يابد، نوترون ها به اجزاي سازنده خود - کوارک ها - متلاشي مي‌شوند. اين کوارک‌ها ستاره‌اي حتي چگالتر از ستاره هاي نوتروني را تشکيل مي دهند.
از آنجايي که در زمان مهبانگ، جهان با يک ماده کوارکي بسيار سوزان (که دماي آن به 1 تريليون درجه سانتي گراد مي رسيد) پر شده بود، مشاهده يک ستاره کوارکي مي تواند نور تازه اي بر آنچه لحظاتي پس از مهبانگ رخ داده است، بتاباند. علي رغم اين که چندين گروه مدعي يافتن ستاره هاي کوارکي مورد نظر هستند ولي تاکنون کشف تاييد شده‌اي صورت نگرفته است.
اخيرا «کوونگ-سنگ چنگ»(Kwong-Sang Cheng)، از دانشگاه هنگ کنگ و همکارانش شواهدي از يک ستاره کوارکي را واقع در ابرنواختري درخشان به نام SN 1987A - که در زمره نزديکترين ابرنواخترهاي تا به حال مشاهده شده قرار دارد - ارائه کرده اند.
تولد يک ستاره نوتروني معمولا با يک تک انفجار از نوترينوها همراه است ولي هنگامي که اين تيم، داده هاي دو آشکارساز نوترينو (Kamiokande 2در ژاپن و Irvine- Michigan- Brookhaven در ايالات متحده) را مورد بررسي قرار دادند، متوجه پرتاب شدن دو انفجار مجزا از SN 1987A شدند.
«چنگ» در اين باره مي‌گويد: تاخير زماني قابل ملاحظه اي بين دو انفجار وجود دارد.
به نوشته نجوم، آنها بر اين باورند که انفجار اول به هنگام شکل گيري ستاره نوتروني رخ داده است، در حالي که انفجار دوم چندين ثانيه پس از آن با فروپاشي به يک ستاره کوارکي آغاز شده است.
به اعتقاد «يانگ- فنگ هانگ» (Yong- Feng Haung) از دانشگاه نانجينگ چين، اين مدل جالب توجه و منطقي است و مي تواند بسياري از ويژگي هاي اساسي SN1987A را توضيح دهد.