آنچه مسلّم است؛ انسان به لحاظ قدرت، ثروت، علم، عمر و... موجودى محدود است؛ امّا آنچه او را به بى‏نهايت مى‏رساند، نيت و آمادگى او براى پذيرش راه حق و فداكارى است.
به عنوان مثال: پيامبران قبلى كه حضرت محمدصلى الله عليه وآله را درك نكردند؛ ولى از اين‏كه خداوند از آنها پيمان گرفته كه هرگاه پيامبرى آمد و تصديق كننده‏ى شما بود، به او ايمان آوريد و او را يارى كنيد: «ثم جاءكم رسول مصدّق لما معكم لتؤمننّ به ولتنصرنّه»(آل عمران، 81) معلوم مى‏شود: آنچه مهم است، روح تسليم و پذيرفتن حق است، گرچه شرايط عمل پيش نيايد. انبياى قبل به خدا گفتند: ما به پيامبر بعد از خود اقرار مى‏كنيم: «قالوا أقررنا» و همين روحيه مى‏تواند انسان را به تمام كمالات برساند.
همچنين خداوند از روحيه‏ى تسليم حضرت ابراهيم و اسماعيل ستايش مى‏كند؛ «فلمّا أسلما و تلّه للجبين»(صافّات، 103) با آنكه مورد امتحان آنان تحقّق پيدا نكرد. يا در روايات مى‏خوانيم: «انتظار الفرج أفضل الاعمال»؛ بهترين اعمال، انتظار و اميد به ظهور است؛ زيرا منتظر واقعى در حال آماده باش است؛ بنابراين در مكتب اسلام كسى كه بالقوه آماده باشد، پاداش كسى را دارد كه بالفعل آمادگى خود را نشان مى‏دهد.