آرى، گاهى براى آزمايش افرادى امر و نهىهاى موسمى و موقت صادر شده است؛ از جمله:
1. براى آزمايش حضرت ابراهيم، فرمان كشتن اسماعيل صادر مىشود تا معلوم شود كه او از فرزندش دل مىكند يا نه؟
2. حضرت طالوت كه فرماندهى نظامى و منسوب از طرف خدا بود، براى آزمايش، نوشيدن بيش از يك مشت آب از رودخانهاى كه در مسير راه نبرد بود را بر لشكر خود به صورت موقّت حرام مىكند و مىفرمايد: «من شرب منه فليس منّى»(قره، 249) هر كس از آن آب بنوشد از من نيست و بيگانه است.
3. حرام شدن پى و چربى گاو و گوسفند بر يهوديان، «حرّمنا عليهم شحومهما»( انعام 146.) كه پس از مدتى پيامبرى (عيسى) مىآيد و مىگويد: من آمدهام تا بعضى از چيزهايى كه بر شما موقتاً حرام شده بود را حلال كنم، «و لاُحلّ لكم بعض الذى حرّم عليكم»(آل عمران 50.)
4. حكم پرداخت صدقه، براى صحبت خصوصى با پيامبر كه در آيهى نجوا بيان گرديده و پس از مدتى آن حكم برداشته شد و تنها يك نفر آنهم حضرت على به آن حكم عمل كرد.
1. براى آزمايش حضرت ابراهيم، فرمان كشتن اسماعيل صادر مىشود تا معلوم شود كه او از فرزندش دل مىكند يا نه؟
2. حضرت طالوت كه فرماندهى نظامى و منسوب از طرف خدا بود، براى آزمايش، نوشيدن بيش از يك مشت آب از رودخانهاى كه در مسير راه نبرد بود را بر لشكر خود به صورت موقّت حرام مىكند و مىفرمايد: «من شرب منه فليس منّى»(قره، 249) هر كس از آن آب بنوشد از من نيست و بيگانه است.
3. حرام شدن پى و چربى گاو و گوسفند بر يهوديان، «حرّمنا عليهم شحومهما»( انعام 146.) كه پس از مدتى پيامبرى (عيسى) مىآيد و مىگويد: من آمدهام تا بعضى از چيزهايى كه بر شما موقتاً حرام شده بود را حلال كنم، «و لاُحلّ لكم بعض الذى حرّم عليكم»(آل عمران 50.)
4. حكم پرداخت صدقه، براى صحبت خصوصى با پيامبر كه در آيهى نجوا بيان گرديده و پس از مدتى آن حكم برداشته شد و تنها يك نفر آنهم حضرت على به آن حكم عمل كرد.