چند روز پیش خبری مبنی بر خطر تنبل شدن برنامه نویسان بخاطر گوگل و سروس هایش خواندم. چراغ خطر جهانی روشن شده است. دنیای فن آوری اطلاعات دارد به دست چند قدرت بزرگ می افتد. در تمامی جنبه ها از جمله پزشکی، اجتماعی، آموزشی، فرهنگی، خبری، ارائه فضای مجانی، سوال و جواب، خرید و فروش، کتاب و مقالات علمی، مجله های الکترونیکی، وب لاگ و … وارد شده اند. دیگر سیستمی نیست که چند قدرت بزرگ در آن دستی نداشته باشند.
رغبا در حال حذف یکدیگر و بالا بردن خود هستند. مثلا ماکروسافت برای قدرت تازه گرفتن پیشنهاد خرید یاهو را داد که با سر و صدایی که ایجاد کرد، قضیه منتفی شد. البته کشوری مانند چین هم از این میان با ارائه سایت های قدرتمندی که به علت زبان چینی بودنش در ایران زیاد مطرح نیستند، توانسته است کاربران چینی را به مراجعه به این سایت ها جذب کند. مثلاً مسنجر QQ از یکی از محبوب ترین مسنجرهای چینی است.
اکثر ارائه دهنده های دامنه در ایران نیز از Onlinenic استفاده می کنند که یک سایت چینی است. تعدادی از سرورها نیز اقدام به شکستن بازار کردند. ارائه سرورها با فضا و پهنای باند نامحدود! با قیمت پایین از شگفتی های دنیای اینترنت است. بازار دیگر مرحله یادگیری تخصص را گذرانده و اکنون در مرحله تمرین برای ارائه ارزان تر سرویس است. خدماتی که قبلا با پرداخت هزینه بالا در انحصار عده محدودی بود، هم اکنون با نازلترین قیمت ها به عموم ارائه می شود.
اما با این وجود همه احساس خطر کرده اند. حال این خطر کجاست؟ شاید اکثر شما با Reseller یا فروشنده دوم آشنا باشید. دنیا دارد به سمت چند قطبی می رود و بقیه شرکت ها ارائه دهنده خدمات شرکت های بزرگ هستند و به اصطلاح با ساز آنها می رقصند. در این میان هر کس جنبید و بقیه را به زیر خود ببرد برنده واقعی اوست. بقیه فقط برنده هایی هستند که هر زمان با اشاره بالا سری ها به بازنده تبدیل می شوند.
غول های بزرگ با وارد شدن به تمامی بازار ها سعی دارند بقیه را به زیر خود ببرند. باور کنید تمامی جنبه ها. شاید باور روزی که برای اتصال به اینترنت هم باید از سرورهای گوگل گذر کنید ساده تر شده است. نفوذ آنها چنان است که بعضا می توانند با خبری (شاید جعلی) دنیایی را به جان هم بیاندازند.
خوب در ایران چه خبر. ایران بازار بین المللی را از دست داده است و حتی کوچکترین تلاشی هم برای بدست آوردن نمی کند. بازار داخلی هم فکر می کنیم در دست ماست. چون اکثر سرور های درگاه های ما در خارج از ایران است این ماییم که به ساز آنها می رقصیم و هر زمان که خواستند می توانند ما را از مدار خارج کنند. یا اکثر کاربران ایرانی از سرویس های سایت های google و Yahoo استفاده می کنند.
همچنین امروز خبر تاسف باری خوندم که واقعا تکان دهنده بود. در آن گفته شده بود که سرعت ۵۶ کیلوبیت برای کاربران ایرانی که کار دیگری جز چت کردن بلد نیستن مکفی است! من می خواستم توضیحی در این باره بدم. اکثر کسانی که در اینترنت به جایی رسیدند با چت رسیدند. اما چرا در ایران اکثر افراد فقط در مرحله چت می مانند! پاسخ این سوال ساده است. چون سرعت اینترت ایشان اجازه کار دیگری به ایشان نمی دهد. با اینترنت Dial Up دانلود که نمی شود کرد. آپلود هم که نمی شود کرد. چت هم بآسانی نمی توان کرد.
زمانی که ابزار محدود باشد، دانش افراد محدود می شود در نتیجه پیشرفتی نخواهیم داشت. اینست که در بین الملل حرفی برای گفتن نداریم. البته شاید تعدادی از سایت های هرزه نگاری ما حرفی برای گفتن داشته باشند ولی این پیشرفت نیست بلکه پس رفت است.
در زمینه مدیا و خبر هم این نکته را اضافه کنم که آیا کاربران بین الملل برای مشاهده خبرها به سایت های msn یا Yahoo مراجعه می کنند یا PressTV ایران؟ یاهو همه سرویس ها را یکجا می دهد ولی ما!
این همه را گفتم و از دری مثالی زدم که این نکته رو بگم که عده در حال درست کردن امپراتوری هستند ولی ما همچنان تحمل داشتن اینترنت جهت کاربران خانگی را نداریم.
مگر گروه گوگل چند دوست نبودند که حال به قول بزرگی تبدیل شده اند؟ یا گروه فایرفاکس که در حال رکورد زدن تعداد دانلود است؟ یا همین آقای گیتس؟
در حوزه سخت افزار و نرم افزار وارد نشدم. فقط اینو بگم که سخت افزار رو ما نداریم و همش وارداتی هست. شاید دیگه بی خیال بازارش بشیم. نرم افزار هم چند شرکت بزرگ و کوچیک کارهای کوچیک و بزرگی انجام دادند (مثل همین نرم افزارهای انبارداری-اتوماسیون اداری) که فقط بدرد استفاده داخل می خورند.
حرف آخر؛ تا ابزار نداشته باشیم پیشرفت نداریم. شاید نمی خواهیم پیشرفت داشته باشیم که ابزار نمی دهیم؟
[You must be registered and logged in to see this image.]
رغبا در حال حذف یکدیگر و بالا بردن خود هستند. مثلا ماکروسافت برای قدرت تازه گرفتن پیشنهاد خرید یاهو را داد که با سر و صدایی که ایجاد کرد، قضیه منتفی شد. البته کشوری مانند چین هم از این میان با ارائه سایت های قدرتمندی که به علت زبان چینی بودنش در ایران زیاد مطرح نیستند، توانسته است کاربران چینی را به مراجعه به این سایت ها جذب کند. مثلاً مسنجر QQ از یکی از محبوب ترین مسنجرهای چینی است.
اکثر ارائه دهنده های دامنه در ایران نیز از Onlinenic استفاده می کنند که یک سایت چینی است. تعدادی از سرورها نیز اقدام به شکستن بازار کردند. ارائه سرورها با فضا و پهنای باند نامحدود! با قیمت پایین از شگفتی های دنیای اینترنت است. بازار دیگر مرحله یادگیری تخصص را گذرانده و اکنون در مرحله تمرین برای ارائه ارزان تر سرویس است. خدماتی که قبلا با پرداخت هزینه بالا در انحصار عده محدودی بود، هم اکنون با نازلترین قیمت ها به عموم ارائه می شود.
اما با این وجود همه احساس خطر کرده اند. حال این خطر کجاست؟ شاید اکثر شما با Reseller یا فروشنده دوم آشنا باشید. دنیا دارد به سمت چند قطبی می رود و بقیه شرکت ها ارائه دهنده خدمات شرکت های بزرگ هستند و به اصطلاح با ساز آنها می رقصند. در این میان هر کس جنبید و بقیه را به زیر خود ببرد برنده واقعی اوست. بقیه فقط برنده هایی هستند که هر زمان با اشاره بالا سری ها به بازنده تبدیل می شوند.
غول های بزرگ با وارد شدن به تمامی بازار ها سعی دارند بقیه را به زیر خود ببرند. باور کنید تمامی جنبه ها. شاید باور روزی که برای اتصال به اینترنت هم باید از سرورهای گوگل گذر کنید ساده تر شده است. نفوذ آنها چنان است که بعضا می توانند با خبری (شاید جعلی) دنیایی را به جان هم بیاندازند.
خوب در ایران چه خبر. ایران بازار بین المللی را از دست داده است و حتی کوچکترین تلاشی هم برای بدست آوردن نمی کند. بازار داخلی هم فکر می کنیم در دست ماست. چون اکثر سرور های درگاه های ما در خارج از ایران است این ماییم که به ساز آنها می رقصیم و هر زمان که خواستند می توانند ما را از مدار خارج کنند. یا اکثر کاربران ایرانی از سرویس های سایت های google و Yahoo استفاده می کنند.
همچنین امروز خبر تاسف باری خوندم که واقعا تکان دهنده بود. در آن گفته شده بود که سرعت ۵۶ کیلوبیت برای کاربران ایرانی که کار دیگری جز چت کردن بلد نیستن مکفی است! من می خواستم توضیحی در این باره بدم. اکثر کسانی که در اینترنت به جایی رسیدند با چت رسیدند. اما چرا در ایران اکثر افراد فقط در مرحله چت می مانند! پاسخ این سوال ساده است. چون سرعت اینترت ایشان اجازه کار دیگری به ایشان نمی دهد. با اینترنت Dial Up دانلود که نمی شود کرد. آپلود هم که نمی شود کرد. چت هم بآسانی نمی توان کرد.
زمانی که ابزار محدود باشد، دانش افراد محدود می شود در نتیجه پیشرفتی نخواهیم داشت. اینست که در بین الملل حرفی برای گفتن نداریم. البته شاید تعدادی از سایت های هرزه نگاری ما حرفی برای گفتن داشته باشند ولی این پیشرفت نیست بلکه پس رفت است.
در زمینه مدیا و خبر هم این نکته را اضافه کنم که آیا کاربران بین الملل برای مشاهده خبرها به سایت های msn یا Yahoo مراجعه می کنند یا PressTV ایران؟ یاهو همه سرویس ها را یکجا می دهد ولی ما!
این همه را گفتم و از دری مثالی زدم که این نکته رو بگم که عده در حال درست کردن امپراتوری هستند ولی ما همچنان تحمل داشتن اینترنت جهت کاربران خانگی را نداریم.
مگر گروه گوگل چند دوست نبودند که حال به قول بزرگی تبدیل شده اند؟ یا گروه فایرفاکس که در حال رکورد زدن تعداد دانلود است؟ یا همین آقای گیتس؟
در حوزه سخت افزار و نرم افزار وارد نشدم. فقط اینو بگم که سخت افزار رو ما نداریم و همش وارداتی هست. شاید دیگه بی خیال بازارش بشیم. نرم افزار هم چند شرکت بزرگ و کوچیک کارهای کوچیک و بزرگی انجام دادند (مثل همین نرم افزارهای انبارداری-اتوماسیون اداری) که فقط بدرد استفاده داخل می خورند.
حرف آخر؛ تا ابزار نداشته باشیم پیشرفت نداریم. شاید نمی خواهیم پیشرفت داشته باشیم که ابزار نمی دهیم؟
[You must be registered and logged in to see this image.]