حکیم عمر خیام

این کوزه چومن عاشق زاری بوداست
در بند سر زلف نگاری بوداست

این دسته که بر گردن او می بینی
دستیست که بر گردن یاری بوداست

هر لاله که بر کنار جویی رستست
گویی زلب فرشته خویی رستست

پا بر سر هر سبزه به خاری ننهی
کان سبزه زخاک لاله رویی رستست

اگر از حکیم عمر خیام نیشابوری اشعار دیگری بگذارید ممنون میشم
با سپاس فراوان

لب بر لب کوزه بردم از غایت از
تا زو طلبم واسطه عمر دراز

لب بر لب من نهاد این گفت به راز
من همچو تو بوده ام دمی با من ساز

ای چرخ و فلک خرابی از کینه توست
بیدادگری شیوه دیرینه توست

ای خاک اگر سینه تو بشکافند
بس گوهر قیمتی که در سینه توست

گر یک نفست ز زندگانی گذرد
مگذار که جز به شادمانی گذزد

هشدار که سرمایهء سودای جهان
عمر است چنان کش گذرانی گذرد

درود سزار ما را شاد کردی

افسوس که نامه جوانی طی شد
ان تازه بهار زندگانی دی شد

کس نامد از ان جهان که پرسم از وی
کاحوال مسافران دنیا چون شد

من از اشعار خیام واقعا" لذت می برم ، همان طور که از اشعار حضرت لسان الغیب لذت می برم
درود برشما

خواهش میکنم سهیل جان به جد که رباعیات خیام داری شوایی خاص و نغزی زیبا میباشد

راستی علت شهرت خیام به خیالمی را میدانید او پسر خیمه دوزی بوده به سبب فقر مجبور شد پیشه پدری را یعنی خیمه دوزی را برگزیند لذا شاید همین دلیلش باشد

گویند بهشت و حور عین خواهد بود
چآنجا م‍ی و شیر انگبین خواهد بود

گر ما می و معشوق گزیدیم چه باک
چون عاقبت کار چنین خواهد بود

ابریق می مرا شکستی ربی
بر من در عیش را ببستی ربی

من می خورم و تو میکنی بد مستی
خاکم بدهن مگر تو مستی ربی

بله سزار جان ، ایشان فرزند خیمه دوز فقیری بوده و به همین سبب شهرت خیام یا خیامی یافته است .البته ما خیام را با شد یاء می خوانیم که اشتباه است و باید خیام بخوانیم
kheeyaam

از رنج کشیدن آدمی حر گردد
قطره چو کشد حبس صدف در گردد

گر مال نماند پسر بماناد به جای
پیمانه چو شد تهی دگر پر گردد

احسنت ، حظ کردم ، سپاس

من هیج ندانم که مرا آنکه سرشت
از اهل بهشت کرد یا دوزخ زشت

جامی و بطی بر بطی بر لب کشت
این هر سه مرا نقد و تو را نسیه بهشت

تا چند اسیر رنگ و بو خواهی شد
چند از پی هر زشت و نکو خواهی شد

گر چشمه ء زمزمی گر آب حیات
آخر به دل خاک فرو خواهی شد

چه حاصل ادمی در این شورستان
جز خوردن غصه نیست یا کندن جان

خرم دل آنکه زین جهان زود برفت و
آسوده کسی که خود نیامد به جهان

گویند بهشت با حور خوش است
من می گویم که اب انگور خوش است

این نقد بگیر و دست از ان نسیه بدار
کاواز دهل شنیدن از دور خوش است

یه شعر خیامی از حافظ
با شاهد شوخ شنگ و با بربط و نی
کنجی و فراغتی و یک شیشه می

چون گرم شود ز باده ما را رگ و پی
منت نبریم یک جو از حاتم طی

ای انکه به من طعنه زد از حیرانی
باشد که بیایی ودر اینجا خوانی

این
من نه منم که که زود حیران شده ام
جانا سخن از سبک خیام می خوانی

اندر فروم ایران یکی حیران است
بی ساغر و پیمانه و کمی نالان است
بر رطل نشست و جهان را نگریست
گفتا بخورید می که جهان دکان است
قربانت یدی

خیلی زیبا بود یدی جان فدای تو عزیزم

ای ول [You must be registered and logged in to see this image.]

من حیران توام تو چرا حیرانی
من در بند توام تو چرا زندانی
دانی که رهایی و خلاصی در چیست
حیران به تو گوید در حیرانی
قربانت یدی

ان چرخ که جمشید در او جام گرفت
اهو بچه کرد و روبه ارام گرفت

بهرام که گور می گرفتی همه عمر
دیدی که چگونه گور بهرام گرفت

سزارجان این شعر را من چندی پیش گفته ام که البته نمی خواهم بر ناراحتی و نا امیدی ات بیافزایم ؛ بلکه می خواهم بگویم که دنیا همین است و هیچ ارزشی ندارد و زندگی برای آنان که آن را به خوبی می فهمند ، نوعی مردن است :
کار این عالم همه آزردگی است
زندگی بر ما به سان ِ مردگی است
امیدوارم همیشه خوش باشی و نا امیدی را هیچ وقت به خودت راه ندی

بیت زیبایی بود سهیل جان فیض بردیم

شما دوستان سهیل وسزار
همه فیض ها را که بردید
پس سهم بقیه کو [You must be registered and logged in to see this image.]

ما به منبع فیض حیرانی اتصالی دیرینه داریم

برادر سزار اذیتمون نکن دیگه ، ما جز شما دوستا ن خوب کسی رو نداریم ، آمدن شما به این جهان برای من یکی که خیلی خوب بوده و یحتمل که برای خودتون هم ان شاءالله خوب خواهد بود .باید صبوری کرد . دنیا همینه دیگه . مثلا" خودم رو میگم که از این دنیا هیچ چیزی ندارم و درویشم و درویشم ، اما نه در بند خویشم و یه شعر هم میگه که :
ما خانه به دوشان غم سیلاب نداریم
چون که اصلا" در این جهان چیزی نداریم

[You must be registered and logged in to see this image.]


آقا سهیل کوچکتم لطف داری شما

یکی درد و یکی درمان پسندد
یکی وصل و یکی هجران پسندد
من از درمان و درد و وصل و هجران
پسندم آن چه را جانان پسندد
فدای تو سزار جان

ممنونم از سهیل و سزار دوستان خوب هم ومن [You must be registered and logged in to see this image.]

سهیل بهتر بود میگفتی

ما خانه بدوشان غم سیلاب نداریم
چون خانه واسباب سر راه نداریم


ما منزل خود را دل یاران بدانیم
هرچند که از گفته خود در دو گمانیم

لیکن دل ما مسکن ماوای رفیق است
هر چند به جهان جز دل بیمار نداریم

یاران نزنید طعنه به حیرانی حیران
حیرانی خود را چو اسرار بدانیم

عمری در این درگه واله و شیدایم
چون کولی بی مأوا سرگشته و تنهایم
ای دل غم فردا را بگذار به فردایت
دریاب همین لحظه هرچند که بیمارم
یدی