دماغ سیاست خارجی ما به طرف کشورهای افریقایی و امریکای لاتینی ، اونم از نوع رابرت موگابه ای و هوگو چاوزی ش دراز شده ، و من به عنوان یک ایرانی ، توی این قضیه موندم که پریدن توی حیاط خلوت غرب ، مثلا" یا افریقا چه دردی رو از ما می تونه دوا بکنه و مارو می خواد به کجا برسونه ؟ از همه بدتر ، تمایل به عرب ها از همون اولش کار واقعا" اشتباهی بود که متاسفانه این تمایلات هنوز هم به شدت ادامه داره و به اصطلاح ارتباط با کشورهای خط مقدم با اسرائیل مثل سوریه یا لبنان و فلسطین ، در حالیکه همه ی اعراب مثل عربستان ، مصر ، کویت ، امیر نشین های حوزه ی خلیج فارس و حتی کشورهای عرب افریقایی مثل الجزایر و سودان که تا خرخره توی مشکلات خودشون گیر افتادن ، چطور می خواد توازن و بالانس سیاسی رو در منطقه به سود ما تغییر بده ، ما حتی در عراق هم با اینهمه کمکی که به دولت های پس از صدام دیکتاتور در عراق ارائه داده ایم ، گاه و بی گاه سران مملکتی عراق ، گوشه هایی رو از منازعات پیشین به رخ ما ایرانی ها می کشند و به نظر من اگه عراق به یه ثبات کامل برسه ، که می رسه ، به تدریج دوباره آش همون آش و کاسه همون کاسه
