برابر انگاری ؛ داعیه ی برابری نظری و مجرد انسان ها ، تجلی روحیه ای نظم پسند و منطقی و همچنین تاکیدی بر ماهیت تجربی موجود انسان است که نیازی به گرویدن به ارزش های فکری ندارد. برابر انگاری ، ازجهتی ، مفهوم مخالف برابری است که به معنای شانس ، حقوق و امکان لازم برای هر فرد جهت مشارکت در تحقق سرنوشت انسانی و احراز یک زندگی شایسته ، شخصی و متناسب با استعداد و توان خاص اوست . از این روست که نباید برابر انگاری را نه با حقوق مربوط به برابری اخلاقی، که بر حسب آن ، تمامی انسان ها ، به عنوان موجودی انسانی ، از حقوق بنیادی یکسانی برخوردارند و نه با حقوق مرتبط با برابری سیاسی که بر پایه ی آن ، تمامی شهروندان باید از حقوق مدنی یکسانی بهره مند شوند ، یکسان شمرد. در حقیقت ؛ برابر انگاری ، امتناع از به رسمیت شناختن دیگری است به عنوان موجودی مغایر و متفاوت ، به عبارت دیگر به رسمیت نشناختن و حتی نفی تمایز در قابلیت های ذاتی ، شرایط ملموس هستی و سرپیچی از پذیرش این امر است که هر انسان دارای سرنوشتی شخصی است .
