قتل الخراصون
وفرمود خداوند حکیم که کشته شدند دروغ گویان
این صفت ، نه تنها در دین اسلام و دیگر ادیان آسمانی ، بلکه در میان همه ی عصرها و همه ی نسل ها ، صفتی ناپسند و منزجر کننده بوده و هست ، در دوران باستان و به ویژه در دوران هخامنشیان ، بدترین - زشت ترین و منفور ترین صفات و اعمال نزد پادشاهان ، امرا ، مغان ، دهقانان و پیشه وران و نزد همه ی اقشار و طبقات ، بوده است .
با این که ما به عنوان ایرانی و نژاد اصیل و نجیب آریایی ، که هم در آیین نژادی و فرهنگی خویش به راست گویی و راست کرداری و راست پنداری شهره آفاق هستیم و با این که پس از ورود اسلام به سرزمین مان ، به تاسی از قول و فعل و تقریر پیامبر اکرم (ص) و امامان معصوم (س) دروغ و دروغ گویی را یک عمل بسیار زشت می پنداریم ، اما در عمل بارها و بارها مرتکب دروغ گویی می شویم .
دروغ گویی فقط محدود به زبان و گفتار نیست ، بلکه ما حتی با ایما و شاره ، و با حرکات و سکنات گوناگون سعی می کنیم دروغ بگوییم ، به فرزندان خود ، به دوستان ، به والدین ، به همکلاسی ها ، به همکارها ، به جامعه و حتی به خودمان هم دروغ می گوییم ، و زیرکانه تلاش می کنیم که دروغ هایمان به اصطلاح بیرون نیافتند و آبرویمان نرود ، غافل از این که مجموعه ی این دروغ ها ، ما را به ریا کاری ،ظاهر سازی و رفتارهای زشت دیگری هم می کشاند .
راستی چرا دروغ می گوییم و چرا سعی می کنیم حتی دروغ های خودمان را بپوشانیم ؟ این مساله نیاز به بحثی طولانی و مفصل دارد. دوستان خوب ایران فروم ، اگر تمایل داشتند که در این باره به کنکاش بپردازند و در مورد این مساله ی خیلی مهم به تبادل افکار و آراء بپردازند ، می توانند نظرات خودشان را بیان کنند و با صبر و حوصله پیشنهادها ی سازنده ای در این باره بدهند که چگونه می توان خودو جامعه را از شر این آفت بزرگ رهایی بخشید؟
وفرمود خداوند حکیم که کشته شدند دروغ گویان
این صفت ، نه تنها در دین اسلام و دیگر ادیان آسمانی ، بلکه در میان همه ی عصرها و همه ی نسل ها ، صفتی ناپسند و منزجر کننده بوده و هست ، در دوران باستان و به ویژه در دوران هخامنشیان ، بدترین - زشت ترین و منفور ترین صفات و اعمال نزد پادشاهان ، امرا ، مغان ، دهقانان و پیشه وران و نزد همه ی اقشار و طبقات ، بوده است .
با این که ما به عنوان ایرانی و نژاد اصیل و نجیب آریایی ، که هم در آیین نژادی و فرهنگی خویش به راست گویی و راست کرداری و راست پنداری شهره آفاق هستیم و با این که پس از ورود اسلام به سرزمین مان ، به تاسی از قول و فعل و تقریر پیامبر اکرم (ص) و امامان معصوم (س) دروغ و دروغ گویی را یک عمل بسیار زشت می پنداریم ، اما در عمل بارها و بارها مرتکب دروغ گویی می شویم .
دروغ گویی فقط محدود به زبان و گفتار نیست ، بلکه ما حتی با ایما و شاره ، و با حرکات و سکنات گوناگون سعی می کنیم دروغ بگوییم ، به فرزندان خود ، به دوستان ، به والدین ، به همکلاسی ها ، به همکارها ، به جامعه و حتی به خودمان هم دروغ می گوییم ، و زیرکانه تلاش می کنیم که دروغ هایمان به اصطلاح بیرون نیافتند و آبرویمان نرود ، غافل از این که مجموعه ی این دروغ ها ، ما را به ریا کاری ،ظاهر سازی و رفتارهای زشت دیگری هم می کشاند .
راستی چرا دروغ می گوییم و چرا سعی می کنیم حتی دروغ های خودمان را بپوشانیم ؟ این مساله نیاز به بحثی طولانی و مفصل دارد. دوستان خوب ایران فروم ، اگر تمایل داشتند که در این باره به کنکاش بپردازند و در مورد این مساله ی خیلی مهم به تبادل افکار و آراء بپردازند ، می توانند نظرات خودشان را بیان کنند و با صبر و حوصله پیشنهادها ی سازنده ای در این باره بدهند که چگونه می توان خودو جامعه را از شر این آفت بزرگ رهایی بخشید؟