شرق شناسی وارونه ؛ گفتمانی است که روشن فکران و سرآمدان سیاسی "شرقی" به کار می گیرند تا ادعا کنند هویتی " حقیقی " و " اصیل " دارند ، و سپس این هویت را به چنگ آورند و مالک شوند . این شیوه هویت سازی برای خویش غالبا" به عنوان دانش خنثی کننده روایت غربی ها از شرق وانمایانده می شود، اما شرق شناسی وارونه نه تنها شرق شناسی را کالبد شکافی نمی کند بلکه مانند همه وارونه سازی ها ، بسیاری ازاصول هستی شناختی و شناخت شناسانه آن را به عاریت می گیرد. شرق شناسی وارونه در درجه اول این فرض شرق شناسی را که یک تفاوت بنیادین انتولوژیک میان غرب و شرق از حیث ذات ، مردم و فرهنگ ها وجود دارد ، به گونه ای غیر انتقادی می پذیرد. شرق و غرب همچون موجودیت هایی جغرافیایی ، تاریخی ، و فرهنگی تصویر می شوند که ذاتا" با یکدیگر ناقرینه اند. فرض بر این است که هریک از آنها تاریخ تخیلات ، سنت فکری ، شیوه گفتمان ، اصول اخلاقی ، و فرهنگ خاص خویش را دارد که به آسانی قابل شناخت است . در این مجرد سازی ؛ که شرق و غرب را نسبت به هم "دیگرانی " بی چون و چرا می پندارد ، این نطفه فرضی وجود دارد که این به اصطلاح شرق و غرب ، ترکیب بندی های همگونی هستند. جارچی های هر نظر در باره ساکنان و سرزمین های طرف مقابل چنان می اندیشند و چنان سخن می گویند که گویی هردوی آنها کلیتها و قلمروهایی مشخص ، ذی شعور ، و یکپارچه هستند. برای منادیان شرق شناسی وارونه ، غرب همان نقش من ِ دیگر را بازی می کند که شرق به گونه ای سنتی برای شرق شناسان ایفا می کرد.
