برای فریدونم که همیشه بیادشم

ز کویت رخت بربستم نگاهی زاد راهم کن

به تقصیر عنایت یک تبسم عذر خواهم کن

ره آوارگی در پیش و از پی دیده‌ی حسرت

وداعی نام نه این را و چشمی بر نگاهم کن

ز کوی او که کار پاسبان کعبه می‌کردم

خدایا بی ضرورت گر روم سنگ سیاهم کن

بخوان ای عشق افسونی و آن افسون بدم بر من

مرا بال و پری ده مرغ آن پرواز گاهم کن

به کنعانم مبر ای بخت من یوسف نمی‌خواهم

ببرآنجا که کوی اوست در زندان و چاهم کن

هواي عاشقي تارا هواي ديگري دارد

سكوت چشم هاي تو صداي ديگري دارد

چرا يك شب فقط يك شب نمي آيي به خواب من

خيالت شايد اين شب ها سراي ديگري دارد

دل من زير پاي تو به جرم عاشقي له شد

ولي جرم من اي ظالم سزاي ديگري دارد

تو گفتي دوستت دارم ببين از من مشو دلگير

دروغ از تو شنيدن هم صفاي ديگري دارد

نقاش شدی و نقش میکشی اين شب ها

که نقش پرده تو شدن هم معنای ديگري دارد.

دو سه ماهیست که بدجور دلم چشم به راهت دارد

چه کند این دل بیچاره ٬ که عادت به نگاهت دارد




نکند باز غروری ـ که نداری٬ گُل من ! گُل بکند

دل عقرب زده ام٬ چشم به اعجاز گیاهت دارد


شب چله نزدیک ودلم لک زده تا کَه بفرستی
یک قاچ هندوانه قرمز که ان لب ماهت دارد




بعدِ تو لایه ای از غم ٬ به دل آینه ام جا خوش کرد

حال این آینه٬ چشمی به تو و پاکیِ ‌ « آهت » دارد




در خور شأن تو یکدندگی و سنگدلی٬ نیست گُلم !

لحظه ای خوب بیاندیش ٬ گناه است ٬ کراهت دارد




نه سلامی ٬ نه علیکی !‌‌‌ اقلاً بدرقه ی راهش کن

این مسافر که نیازی به « خدا پشت و پناهت » دارد




تو همان ابری و من تشنه ترین دانه‌ پابسته‌ی خاک

رویشم بسته به بارندگی گاه به گاهت دارد