امروز در تاریخ

روزي که يزد، از كانونهاي زرتشتيانيسم، به دست عرب افتاد

30 نوامبر سال 642 ميلادي شهر يزد از كانونهاي بزرگ زرتشتيانيسم به دست عرب افتاد. اعراب قبلا اصفهان را تصرف كرده بودند. شهر يزد كه در دهه اول قرن چهارم ميلادي به تصميم يزدگرد اول ساخته شده بود شهري دويست و چهل ساله بود كه تصرف شد. شاهان ساساني پس از يزدگرد تلاش بسيار كردند كه اين شهر حاشيه كوير كه بر سر راههاي كارواني قرار داشت به يك كانون بزرگ زرتشتيانيسم تبديل شود و هنوز هم شمار زرتشتيان يزد بيش از ساير شهرهاي ايران است. در سال 642 که يزد سقوط کرد، هنوز يزدگرد سوم زنده بود و مقاومت مي کرد. ترور او در سال 651 و در مرو خراسان اتفاق افتاد.
در همين سال بسياري از شهرهاي آذربايجان و خراسان توسط اعراب تصرف شدند .در پي شكست نهاوند در سال 641 ميلادي، هر يك از سرداران عرب مامور تصرف يكي از شهرها و ايالات ايران شده بود. جز شوشتر، ري و شهرهاي جنوبي ساير شهرها مقاومت شديد از خود نشان ندادند. شوشتر يك سال و نيم ايستادگي كرد. به نوشته بسياري از مورخان، نيروهاي محلي به سبب مقاومتي چشمگير از خود نشان نداده بودند اعراب مي گفتند كه قصد آنان تصرف و حكومت كردن نيست و سعي آنان، تنها گسترش تعاليم اسلام است.

شريف امامي در كابل
شريف امامي نخست وزير وقت كه از هشتم تا 13 آذر ماه 1339 خورشيدي (نوامبر 1960 ) به مدت پنج روز در كابل با سران افغان مذاكره مي كرد تنها قرارداد فروش فرآورده هاي نفتي را با آنها امضاء كرد. به استناد آرشيو روزنامه هاي بزرگ اصطلاحا بين المللي، از اواسط دهه 1920 تا زمان كودتاي سردار داودخان هرگاه مقامات تراز اول ايران و يا افغان از كشور يكديگر ديدن كرده بودند روزنامه ها از احتمال ايجاد كنفدراسيون دو كشور نوشته بودند. ولي انگلستان، شوروي و پاكستان ــ هيچكدام به دلايل زياد با ايجاد چنين كنفدراسيوني موافق نبودند. بايد دانست كه مرزهاي ايران با افغانستان و هند غربي (بعدا پاكستان) را انگليسي ها تعيين كرده اند!.
شريف امامي كه قبلا وزير صنايع و معادن و نخست وزير بود، در جريان انقلاب سال 1357 به مدت سه ماه بارديگر نخست وزير شده بود.

توافق بر سر نفت - قضيه ميانجي گري هاي اورل هريمن


مذاكرات هفت روزه نمايندگان ايران و كنسرسيوم نفت در تهران پايان يافت و 30 نوامبر 1966 اعلام شد كه اختلاف نظر طرفين بر طرف شده است، ولي جزئيات جز بر كارشناسان مربوط اعلام نشد.
اين اختلاف نظر از چند ماه پيش رخ داده بود و 29 اكتبر دولت ايران به كنسرسيوم اخطار كرده بود كه اگر نظر ايران تامين نشود قرارداد نفت را كان لم يكن اعلام خواهد كرد. سه روز پس از اين تهديد، آورل هريمن ديپلمات آمريكايي وارد تهران شد و بامقامات مربوط ايران مذاكره كرد و متعاقب همين مذاكره بود كه نمايندگان شركتهاي عضو كنسرسيوم وارد تهران شدند و مذاكراتي كه به توافق انجاميد صورت گرفت .
آورل هريمن اول آذرماه سال بعد هم به ايران آمد و با شاه در باره سياستهاي تازه آمريكا مذاكره كرد كه در پي آن اعلام شد كه ايران بنيه دفاعي خود را تقويت خواهد كرد و طرح مربوط تهيه شد. هريمن قبلا هم بارها به تهران آمده بود. ماموريت طولاني او در تهران در زمان حکومت دکتر مصدق معروف است که تلاش مي کرد مسئله نفت حل شود. در آن زمان دولت آمريکا کوشش داشت که جاي انگلستان را در خاورميانه بگيرد.
هريمن شرح ماموريت هاي خود در تهران را در كتاب خاطراتش به تفصيل آورده است. وي از سال 1951 در مسئله نفت ايران و اختلاف نظرهاي بعدي همواره به صورت "ميانجي!" عمل کرده بود و در دوران حکومت دکتر مصدق براي مدتي طولاني در ايران اقامت کرده بود و روزنامه ها در گزارشهاي خود از او به عنوان ميانجي دولت آمريکا در مسئله نفت نام مي بردند.

روزي که سه جزيره ايراني در خليج فارس به قلمرو ميهن باز گردانده شد


در پي توافق با شيخ شارجه، سي ام نوامبر سال 1971 (9 آذر 1350 ) ناوگان ايران جزاير ايراني ابوموسي، تنب بزرگ و تنب كوچك را به قلمرو وطن باز گردانيد و تنها در يك جزيره مختصر مقاومتي صورت گرفت. در جزيره ابو موسي، برادر امير شارجه از واحدها و مقامات ايراني استقبال كرد. در نوامبر 1957 (بيستم آبان 1336) بحرين، استان 14 ايران اعلام و قانون مربوط به تصويب رسيده بود. اين جزيره همچنين داراي نماينده در مجلس شده بود.
مجلس شورای ملی همان روز پس از استماع گزارش امير عباس هويدا نخست وزير وقت، با دادن راي اعتماد به او بر اقدام نيروي دريايي صحه گذارد، ولي اين اقدام در كشورهاي عربي مخصوصا عراق با واكنش منفي رو به رو شد. دولت وقت عراق به علامت اعتراض روابط سياسي خود را با ايران قطع كرد. سوريه، ليبي، كويت، سعودي، ابوظبي و راس الخيمه به ايران اعتراض كردند. امير راس الخيمه به انگلستان شكايت برد و دولتهاي عراق، ليبي، الجزاير، يمن جنوبی (عدن) و كويت برضد ايران به شوراي امنيت سازمان ملل شكايت بردند و شورا رسيدگي كرد و ايران با اسناد و شواهد تاريخي، مالكيت بر جزاير را كه انگلستان بمانند ساير جزاير خليج فارس از ايران جدا كرده بود ثابت كرد. انگلستان 26 نوامبر 1970 (درست يك سال پيش از آن) نيروهاي خود را از شرق سوئز از جمله خليج فارس خارج ساخته بود كه ايران فرصت يافت بعضي جزاير خود را پس بگبرد.
معارضه دودمانهاي پس از صفويه با انگلستان بر سر سرزمين هاي ايراني خليج فارس هميشه وجود داشت و تنها در قسمتي از دوران قاجارها، ايران به دليل نداشتن قدرت دريايي موثر سكوت نظامي كرده بود.
انگلستان و از جمله خبرگزاري آن، رويترز، و برخي از رسانه هايش از دو ــ سه دهه پيش - از راه كينه جويي و نشان دادن خصومت خود نسبت به ايرانيان و جلب دوستي امارات، خليج فارس را كه از 25 قرن پيش به اين نام خوانده مي شود «خليج» و يا خليج عربي مي نويسند كه نگارنده اين سايت به همين سبب، از تابستان سال1998 رويترز را تحريم كرده است.

به خواست روحانيون، مصوبه مشاركت زنان در انجمنهاي شهر و شهرستان لغو شد


امير اسدالله علم نخست وزير وقت در اين روز درسال 1341 (30 نوامبر 1962 ) تلگرافا به آن دسته از روحانيون كشور كه به مصوبه مهرماه شوراي وزيران اعتراض كرده بودند اطلاع داد كه در جلسه هشتم آذرماه دولت (شوراي وزيران) ماده مورد اعتراض لغو شده است.
در مصوبه مهرماه 1341 ، به بانوان اجازه مشاركت در انتخابات شوراهاي شهر و شهرستان داده شده بود كه مورد اعتراض پاره اي روحانيون وقت قرار گرفته بود.

نظرات "جان استيوارت ميل" در باره دمکراسي و انتخابات


به مناسبت سالروز انتشار اتوبيوگرافي جان استيوارت ميل انديشمند قرن نوزده در 30 نوامبر سال 1873 كه در همين سال هم در گذشت اشاره ای داريم به او و انديشه هايش که در زير می آيد:
«ميل» كه يك فيلسوف ـ اقتصاددان بود در طول اقامت در هند به عنوان يك مقام ارشد كمپاني هند شرقي انگلستان، از مشرق زمين هم تجربه داشته است مخصوصا كه شاهدعيني شورش خونين سال 1857هنديان بود. وي قبلا روزنامه نگار و بعدا نماينده پارلمان انگلستان بود.
«ميل» با اين عقيده «اسپينوزا» موافق بود كه پيش از هر انتخابات، با وسائل مختلف به انتخاب کننده تفهيم شود كه مسئول رايي است كه مي دهد و اگر در دادن راي خود دقت لازم را به عمل نياورد و آن را به فردي كه شايستگي كامل ندارد و واجد شرايط لازم براي احراز مقام نيست بدهد، به سهم خود مسئول جامعه و زيانهايي است كه منتخب او وارد مي آورد و بايد پاسخگو باشد.
مهمترين آثار «ميل» در باره دمكراسي كتاب «ملاحظات در باره دولت انتخابي» است. كتاب «تفكراتي در رفرم پارلماني» تاليف ديگر او هم درباره دمکراسی است كه اين كتاب در سال 1859 انتشار يافت.
«ميل» كه در 20 مه سال 1806 در لندن به دنيا آمده بود مي گويد: جامعه اي كه مردم آن آموزش دمكراسي نديده اند، عميقا آن درك نمي كنند، اهميت آن را براي جامعه و فرد نمي دانند و در فصل راي گيري (زمان تبليغات انتخاباتی) به آنان توصيه مي شود كه به چه كسي راي بدهند و آنان هم احيانا چشم بسته مي پذيرند نياز به پنجاه سال زمان (تمرين دمكراسي) دارد تا به صورت يك دمكراسي كامل (واقعي) در آيد.به باور «ميل»، هنگامي يك كشور مي تواند ادعا كند كه دمكراسي است كه مردمش اهميت راي دادن و مسئوليت خطير خود را در اين زمينه بدانند.
او مي گويد در جامعه آلوده به فساد و ضعف هاي اخلاقي رشد دمكراسي بسيار كند است و در جوامع فقر زده هم مردم به تنها چيزي كه اهميت نمي دهند «راي دادن» است.
«ميل» در سال 1861 ناگهان به برابري ارزش آراء ترديد كرد و گفت: چگونه مي توان راي يك تبعه بي اعتنا و بي تفاوت را كه دادن و يا ندادن راي برايش فرق نمي كند با راي يك انديشمند، فرد دانا و موثر، و تبعه مصمم برابر دانست؟. او بعدا نسبت به اكثريت عددي در پارلمان هم شك و ترديد كرد و گفت چگونه مي توان در تصميمگيري ها، ميان يك نماينده دانا، آگاه و دلسوز با يك نماينده فاقد اين صفات فرق نگذارد؟. براي رفع اين نقص، وي سپس پيشنهاد كرد كه شرايط انتخاب شونده وسيعا اصلاح گردد و به انتخاب كننده آموزش لازم داده شود تا مسئوليت خود را بداند. وی پارلمان مركب از افراد غير واجد شرايط را مجلس بدلی (دمكراسي ظاهري) خوانده است. مفسران نظرات ميل نوشته اند که با نوعي انتخابات دو مرحله اي است که مي توان هدف ميل را تامين کرد؛ به اين ترتيب که مردم در دسته هاي کوچک نمايندگان خود را انتخاب کنند و اين نمايندگان که آگاهي بيشتري دارند مقامات انتخابي را از ميان نامزدهاي واجد شرايط (از ميان خود و ديگران) برگزينند.
«ميل» در زمينه انتخاب رئيس دولت و مديران ارشد نظري مشابه فارابي را مطرح داشته كه همانا يافتن بهترين فرد جامعه و انتخاب او به مديريت آن است (از رئيس دولت تا مديران پايين تر).
«ميل» همچنين با دوران تقنينيه بيش از دو سال موافق نبود و با حرفه اي شدن وكالت مردم (تجديد انتخاب به صورت نامحدود) مخالفت داشت.او در اين زمينه نوشته است: وكيل حرفه اي (پي در پي انتخاب شدن) در هرجامعه به تدريج مدافع منافع طبقات متوسط و بالا خواهد شد كه خود از آنها سود مي برد.
ميل همچنين گفته است كه اگر اكثريت يك پارلمان از افراد كم معلومات و ناآگاه، ضعيف و با تفكري ناقص تشكيل شود بايد در قانون ترتيبي داده شده باشد که بتوان بي درنگ انتخابات را تجديد کرد زيرا كه منطقا نبايد اداره امور در دست چنين پارلماني باقي بماند.
ميل نسبت به دمكراسي آمريكا (به دليل تبليغات بی حد و حصر انتخاباتی، «حتي در زمان او» و نيز مشغله مردم معمولي و کار زياد آنان) ترديد داشت.

بحران انتخاباتي اوكراين در هشتمين روز - تهديدهايي که بعدا هم ممکن است عملي شوند
بحران پاييز 2004 اوكراين كه عامل اصلي پديد آمدن آن مقاومت مسكو با توسعه نفوذ غرب در خاك امپراتوري سابق روسيه و تشديد فشار آن جناح بود در هشمين روز خود (29 نوامبر 2004) حكايت از وخيمتر شدن اوضاع داشت. اين نخستين ايستادگي واقعي مسكو در برابر غرب پس از برداشته شدن ديوار برلن به شمار آورده شده است.
شبكه "سي بي اس" آمريکا در تفسير اوضاع اوكراين گفت كه سران مسكو در حال تجديد بناي بلوك خود هستند و انتخابات اوكراين بهانه مناسبي به آنان داده تا اين تلاش را علني كنند. مقامات روسيه به منظور نشان دادن قدرت نظامي اين كشور، همچنين از موفقيت آميز بودن آزمايش يك موشك تدافعي ضد موشك باليستيك خبر داده اند كه اخيرا ساخته شده است.
بررسي انبوه خبرهاي سه خبرگزاري غرب درباره اوضاع اوكراين كه در صدر اخبار رسانه ها قرار گرفته بود نشان مي داد كه خبرگزاري هاي انگلستان و فرانسه وسيعا در مسير سياست هاي اتحاديه اروپا گام بر مي دارند و گزارشهايشان درباره اوكراين يك جانبه تنظيم مي شود.
يك شنبه شب (28 نوامبر)، دكتر كوهن كارشناس آمريكايي اوضاع روسيه از غرب خواست كه بيش از اين روسيه را تحريك نكند كه به درد سر خواهد افتاد. در همين شب يك كارشناس ديگر در اين زمينه گفت كه اعتراض ملايم روسيه در برابر ورود غرب به كشورهاي بالتيك و نفوذ در گرجستان، اتحاديه اروپا را تشويق به مداخله در اوكراين كرد كه اين بار مسكو ايستادگي شديد نشان داده و خط ايست اين معارضه قابل پيش بيني نيست. سران کنوني روسيه و در صدر آنان پوتين، اين مداخله را لازم داشتند تا توده هاي روس را به جنبش درآورند و از خواب 13 ساله بيدار كنند.
در هشتمين روز بحران، ديوان عالي اوكراين كار رسيدگي به شكايت بازنده انتخابات (نامزد مورد حمايت غرب) را آغاز كرده بود. در ساعات رسيدگي، هواداران دو رقيب انتخاباتي (برنده و بازنده) عمارت دادگاه را در دو بخش جدا از هم محاصره كرده بودند و شعار مي دادند. اين دادگاه عالي داراي يكصد قاضي است كه براي رسيدگي به يك دادخواست، از ميان آنان چند نفر انتخاب مي شوند. رسيدگي به پرنده انتخابات توسط 21 قاضي صورت مي گيرد كه به صورت قرعه كشي انتخاب شده اند و ناشناس خواهند ماند و رسانه ها حق انتشار اسامي آنان را نخواهند داشت. ابطال كل انتخابات در اختيار ديوان عالي اوكراين نيست و اين ديوان تنها مي تواند در باره مناطقي كه در دادخواست از آنها نام برده مي شود رسيدگي و اظهار نظر كند كه در دادخواست تحت رسيدگي، مناطق شرقي و جنوبي اوكراين ــ مناطق روس نشين و هوادار «برنده انتخابات» زير سئوال بودند كه صنعتي، پيشرفته و پر جمعيتند.
اين مناطق اخطار كرده بودند كه اگر راي، مخالف خواست آنها باشد اعلام خودمختاري خواهند كرد و شهر «خاركيف» را پايتخت قرار خواهند داد. 17 ايالت از 27 ايالت اوكراين از يانوكوويچ نخست وزير و برنده انتخابات حمايت مي كنند. در اجراي اين تهديد، پارلمان محلي منطقه صنعتي ــ معدني دونتسك 29 نوامبر پيشنهاد انجام رفراندم انفصال را با 161 راي موافق در برابر تنها يك راي مخالف تصويب كرد كه اخطار بزرگي بود ولي اين اخطار به گوش آنان كه به حمايت بازنده انتخابات بسيج شده و ادارات دولتي را در شهر «كي اف» در ميان گرفته بودند فرو نرفته بود. «كي اف» در منطقه هواداران برنده انتخابات و حاميان روسيه قرار ندارد. اگر تهديد به انفصال عملي شود، اوكراين شرق رود «دنيپر» از مناطق غربي اين رود كه در همسايگي لهستان، اسلواكي، مجارستان و روماني قرار گرفته است مجزا و دست اوكراين از درياي سياه كوتاه خواهد شد.
تظاهرات 29 نوامبر به حمايت از يانوكوويچ در شهر بزرگ «سورودونتسك» در زير برفي سنگين وسيعتر ازنقاط ديگر بود.
در عوض، در «كي اف» هواداران بازنده انتخابات نه تنها خواستار ابطال انتخابات و تجديد آن بودند بلكه بركناري يانوكوويچ را از نخست وزيري تقاضا مي كردند.
در مسكو، مقامات تازه اي به حمايت از يانوكوويچ بپاخاسته بودند و يكي از آنان «لوژكوف» شهردار پايتخت روسيه بود كه غرب را متهم به رخنه در حوزه نفوذ مسكو به هر بها كرد و گفت: بحران فعلي اوكراين زير سر غرب است كه در حال سلطه گري و تلاش براي توسعه مناطق نفوذ اين بلوک است. وي خواست كه غرب از فتنه گري دست بردارد تا صلح برقرار بماند و قول و قرارهاي دو دهه اآخر قرن 20به دور افكنده نشود.

برخي ديگر از رويدادهاي 30 نوامبر
1782: پيش نويس قرارداد پاريس که پس از تصويب به صلح انگلستان و دولت نوپاي ايالات متحده انجاميد به امضاء رسيد و انگلستان رسما استقلال ايالات متحده را که مهاجر نشين آن کشور بود برسميت شناخت.



1874: وينستون چرچيل سياستمدار و دولتمرد معروف انگلستان ( از حزب محافظه کار ) به دنيا آمد . وي که 24 ژانويه 1965 درگذشت دو بار نخست وزير انگلستان شده بود ؛ از 1940 تا 1945 و از 1951 تا 1955.



1810: اليور اف وينچستر تفنگساز معروف آمريكايي به دنيا آمد.

1816: تئودور مومسن Mommsenنويسنده و مورخ آلماني به دنيا آمد.



1835: مارک توين Mark Twain (سميوئل لانگهورن کلمنسSamuel Longhorne Clemens) داستان نگار و طناز معروف آمريکايي در اين روز در شهر فلوريداي ايالت ميسوري به دنيا آمد و 75 سال عمر كرد.
وي سفرهاي متعدد كرد ازجمله ديدار از اروپا و خاورميانه. او كه نام مستعار «مارك توين» را برخود نهاد مشاغل گوناگوني ازجمله كار در چاپخانه، معادن و ناخدايي كشي رودخانه پيما (رود «مي سي سي پي») را پشت سر گذارده بود. داستانهاي او و طنزهايش پر از نكته هاي ظريف و جالب است كه ضرب المثل انگليسي زبانها شده اند. برخي از نقد نگاران ادبي، وي را بزرگترين نويسنده داستان طنز آميز قرن نوزدهم خوانده اند. مارک توين دوازدهم آوريل 1910 درگذشت و رئيس جمهوري وقت آمريكا (تافت) ضمن صدور اعلاميه اي رسمي، فوت او را بزرگترين ضايعه براي آن كشور خواند. دانشگاه آكسفورد (انگلستان) به مارك، دكتراي ادبيات داده بود.



1900: اسکار وايلد نويسنده ايرلندي در 46 سالگي در پاريس درگذشت.

1909: مجلس ايران با استخدام مورگان شوستر آمريكايي به عنوان مستشار ماليه موافقت كرد كه دو سال بعد با اولتيماتوم روسيه او را بركنار كرد.

1913: نخستين جايگاه بنزين كه با تلمبه ( پمپ ) كار مي كرد درشهر پيتسبورگ ايالت پنسيلوانياي آمريكا آغاز بكار كرد . قبلا بنزين درحلب هاي فلزي فروخته مي شد.

1918: نيروهاي دولت شكست خورده عثماني در جنگ اول خاك ايران را ترك گفتند.

1947: يک روز پس از صدور مصوبه مجمع عمومي سازمان ملل داير برتقسيم فلسطين به دو کشور عرب و يهودي که دولتهاي عربي آن را نپذيرفته بودند ، مناطق يهودي نشين فلسطين مورد حمله قرار گرفت که سرآغاز يک مناقشه خونين و طولاني بوده است.

1961: شوروي ورود کشور تازه استقلال يافته کويت به سازمان ملل را وتو کرد ، زيرا دولت عراق که دوست شوروي بشمار مي رفت مدعي مالکيت کويت شده بود.

1967: دولت انگلستان جزاير « کوريا - موريا » در درياي عرب را به دولت عمان داد.

1967: يمن جنوبي ( به پايتختي عدن ) استقلال خود را از انگلستان به دست آورد.

اثرات ملي و جهاني رويداد خونين مومباي ـ در جستجوي معمار رويداد


تعرض مسلحانه ده جوان مسلح به مومباي هند، از ساعت 9 و نيم چهارشنبه شب (26 نوامبر 2008) تاكنون ساير اخبار ازجمله اعتراض عراقي ها به تصويب قرارداد امنيتي آمريكا با عراق را تحت الشعاع قرارداده است و تقريبا همه اظهارنظرها، دراين زمينه و تاثير آن در ساخت آينده آسياي جنوبي است. دستگاههاي خبر و نظر رساني هر بلوك و هركشور كوشيده است كه در جهت سياست بلوك و كشور خود گوشه هايي از آن را بزرگ و كوچك كند و بخشهايي ديگر بر آن بيافزايد كه مقايسه و بررسي اين مطالب باهم، خيلي چيزها را به دست مي دهد.
تنها فرد دستگير شده اين رويداد 60 ساعته با 195 كشته و 295 مجروح يك پاكستاني است به نام «محمداجمل قاسم» و بنا به اعلام «سازمان مبارزان دكن» وابسته به «لشكر طيّبه» است كه لشكر طيّبه را سالها پيش، اطلاعات ارتش پاكستان بوجودآورده بود تا در كشمير با هنديان مبارزه كند كه بعدا از كنترل پاكستان هم خارج شده است. بازجويي از محمد اجمل كه پس از تيراندازي و ايجاد انفجار در ايستگاه نهايي راه آهن مومباي ـ شهر تقريبا 18 ميليوني هند و از مراكز بزرگ اقتصادي، تكنولوژيك و سينماي جهان، هنگام فرار دستگير شده است ممكن است انگيزه اين ماموريت را روشن سازد. به هرحال، برغم نرمش هاي دولت پاكستان و پيشنهاد همكاري در رسيدگي و كشف عامل اصلي رويداد، مناسبات رو به بهبود هند و پاكستان بازگشتي به دوران بحراني اش كرده است.
رسانه هاي انگلستان و آمريكا در آغاز كار كوشيدند اين مطلب را بزرگ كنند كه هدف مهاجمان «انگليسي ها و آمريكاييان» بودند و نشان دهند كه افراد مسلح با آن دو كشور ضديت داشتند. ولي جز يك نفر كه در هتل 104 سال 565 اتاقي «تاج محل» سكونت داشت و در ساعات اوليه آزاد شده بود، افراد ديگر اين حرف را تاييد نكردند و گفتند كه مهاجمان اصرار به قتل افراد نداشتند و ميان عربهايي كه براي شركت در يك گردهمايي به هند آمده بودند و اروپاييان و سنگاپوري ها فرق نمي گذاشتند و گروگانگيري آنان هم به منظور ايجاد سپر انساني در برابر كماندوهاي هندي بود.
برداشت مطبوعات آمريكا حكايت از ارتباط مهاجمان را با «القاعده» داشت. حال آنكه «لشكر طيبه» كه در دسامبر 2001 به پارلمان هند حمله برد، جناح ديگري است.
اصحاب نظر مي گويند صرف نظر از عامل اصلي و انگيزه، اين رويداد بارديگر هنديان را متوجه ناسيوناليستهاي اين كشور خواهد كرد زيرا كه در وضعيت كنوني منطقه، برايشان اقتدار مهمتر از ليبرال ـ دمكرات بودن دولت است و اين رويداد در نتيجه نهايي انتخابات بعدي هند موثر خواهد بود بويژه كه ثابت شده است كه ناسيوناليسم يكي از شرايط ورود به جهان چند قطبي در شرف تكوين است.
مفسران هندي مي گويند برايشان مهم است كه بدانند «معمار» اين رويداد و تجاوز به مومباي بي آزار و آرام چه كسي و يا كساني بوده اند. چه دولت و سازماني اين تجهيزات و آموزش را به مهاجمان داده بود. آنان در طول 60 ساعت عمليات خود از سلفونهاي ماهواره اي، تازه ترين كالاشنيكوف ها و پرقدرت ترين نارنجكها، تكنولوژي «جي پي اس» استفاده مي كردند و لحظه به لحظه با افرادي در خارج از هند تماس تلفني مي گرفتند و براي اينكه دچار ضعف و بي غذايي نشوند با خود بادام داشتند، در تيراندازي ماهر و بهترين تاكتيك را بكار مي بردند، بسيار آرام و خونسرد بودند و خود را به صورت دانشجو درآورده كه كوله پشتي از كتاب حمل مي كند.
صرف نظر از حساسيت سياسي قضيه، توجه به نكات خواندني اين رويداد خالي از استفاده نيست. هتل معروف «تاج محل» متعلق به يكي از پارسيان هند به نام «راتان تاتا» است. صاحب كافه معروف «لئوپلد» پاتوق خارجيان و تكنولوژيست هاي مومباي «فرهاد جهاني» و برادرش، دوتن ديگر از پارسيان است كه مورد حمله قرارگرفت و هفت نفر از جمله چهار خارجي در آنجا كشته شدند. درايستگاه راه آهن مومباي، يك خبرنگار عكاس در انتظار آخرين قطار شبانه براي رفتن به خانه بود كه از دو مهاجم و عمليات آنان و اجساد عكسبرداري كرد كه اين عكسها سند «تاريخ» خواهند شد. يكي از دو نفري كه او به خود جرات داد و عكس گرفت، مجمداجمل است كه دستگير شده است. اين خبرنگار عكاس گزارش كرده كه دو مهاجم به ايستگاه راه آهن (ايستگاه شيواجي) پس از تيراندازي و پرتاب نارنجك و قتل 53 تن از منتظرين قطار، يك وانت را با زور از صاحبش گرفتند كه فراركنند ولي پليس به سوي وانت تيراندازي كرد، يكي را كشت و ديگري را دستگير كرد.

اشاره به دو مسئله مهم به مناسبت گذشت 56 سال از بهترين ضابطه مطبوعاتي ايران
دهم آذرماه جاري، 56 سال از لايحه قانوني مطبوعات كه بهترين ضابطه مطبوعاتي ايران شناخته شده است گذشت. اين ضابطه كه تنها 9 ماه به اجرا درآمد پس از براندازي 28 مرداد ابطال و دو سال بعد از آن (سال 1334) يك قانون «محدود كننده» مطبوعات جايش را گرفت. طبق ضابطه آذر ماه 1331 جامعه مطبوعات ايران موظف شده بود كه با تشكيل انجمن، خود بر كار نشريات از نظر خروج از دايره حرفه، نزاكت، اخلاقيات و عفت قلم نظارت كند، اخطار دهد و در صورت بي اعتنايي به اخطار، طرد كند. اين لايحه قانوني 47 ماده اي كه با امضاي دكتر مصدق (كه اختيار اجراي موقت لوايح خود را داشت) از 12 آذر به اجرا در آمده بود چون با توجه به اصول آزادي فكر و بيان تنظيم شده بود در تاريخ ژورناليسم ايران به عنوان بهترين ضابطه مطبوعاتي توصيف شده است. در اين لايحه قانوني رسيدگي به اتهامات مطبوعاتي بدون حضور هيات منصفه منع، و «نشريه عمومي = حرفه اي» تعريف شده بود و در آن، شرايط قبلي در مورد متقاضي پروانه، جز داشتن حداقل 30 سال سن، سواد كافي (كه به تفسير كارشناسان معاصر، منظور: سواد روزنامه نگاري بود)، نداشتن محكوميت قطعي ارتكاب جرائم عمومي و داشتن بنيه مالي براي شش ماه انتشار نشريه؛ حذف و امور مطبوعات از وزارت فرهنگ جدا و به وزارت كشور واگذار شده بود.
مورخان عموما شكوفايي ژورناليسم ايران از آذر ماه 1331 تا 28 مرداد 1332 را به حساب اين لايحه قانوني گذارده اند.
اصول روزنامه نگاري كه در سراسر جهان رعايت مي شود، خصوصيات حرفه اي بودن يك نشريه را غيردولتي بودن آن مي داند و اينكه سردبير اجرايي نشريه و دبيران ميزهاي آن روزنامه نگار حرفه اي (از لحاظ تحصيلات و تجربه و نداشتن شغلي ديگر و يا حقوق بگير دولت بودن) باشند. دولت و موسسات دولتي مي توانند نشريه داشته باشند ولي نشريات آنها «تخصصي» عنوان دارند و حق گرفتن آگهي تجاري و تكفروشي از آنها سلب شده است زيرا كه مطبوعات ركن چهارم دمكراسي هستند و قواي دمكراسي منفك از يكديگر.
درجريان جشنواره اخير، يك خبرگزاري داخلي نتيجه يك نظرسنجي را منعكس ساخته و نشريات همشهري، ايران و جام جم را حرفه اي تر خوانده بود كه چون دولتي هستند نمي توان عنوان حرفه اي به آنها اتلاق كرد، مي توان نوشت كه بهترين نشريات، ولي نه نشريات حرفه اي.
مطلب ديگر اين است كه ايران شايد يكي از كشورهاي انگشت شمار جهان باشد كه در آن يك مقام دولتي مي تواند عليه يك نشريه اعلام جرم كند. در ممالك ديگر، مقام دولتي اگر در زمينه كار دولتي خود (نه، در رابطه امور شخصي) مطلب خلافي در نشريه ببيند مي تواند توضيح دهد و اگر توضيح او منتشر نشود حق مراجعه به سازمان و انجمن مربوط را دارد تا نشريه اجبار به انتشار توضيح شود.

اشغال فرودگاه بانكوك Bangkok توسط اتحاد مردم تايلند براي دمكراسي
29 نوامبر 2008 و در سومين روز انتقال بخشي از تظاهرات ضد دولت در تايلند به فرودگاه بين المللي شهر بانكوك(Suvarnabhumi Airport)، اعلام شد كه بيش از يكصد هزار مسافرخارجي در اين فرودگاه و مهمانخانه هاي بانكوك سرگردان شده اند.
تظاهركنندگان كه خواهان كناره گيري نخست وزير تايلند هستند و اورا متهم به فساد اداري و نقض اصول دمكراسي و حقوق اتباع كرده اند عملا فرودگاه بين المللي بانكوك را اشغال كرده و مانع رفت و آمد هواپيماها شده اند. تظاهركنندگان ضد دولت تايلند عنوان «اتحاد مردم براي دمكراسي People Alliance For Democracy» برخود نهاده اند. در مقابل، دولت تايلند حالت فوق العاده برقرار كرده ولي Somchai Wongsawat نخست وزير اين کشور پس از ورود پليس ضدشورش به محل فرودگاه؛ درگيري اين ماموران با تظاهركنندگان را فعلا منع كرده است زيرا كه بيم تلفات سنگين و اعتراض جهاني، تخريب فرودگاه و آسيب واردآمدن به صنعت گردشگري تايلند مي رود. تصاوير زير فرودگاه بين المللي بانكوك و تظاهركنندگان را در آن نشان مي دهد. شهر بانكوك داراي دو فرودگاه است.

اعتراض عراقي ها نسبت به تصويب قرارداد امنيتي آمريكا و دولت عراق
در پي تصويب قرارداد امنيتي آمريكا با دولت عراق كه راه را براي ماندن نيروهاي آمريكايي در آن كشور ـ پس از انقضاي مهلت سازمان ملل (31 دسامبر 2008) باز مي گذارد و به استقرار نظامي آمريكا جنبه قانوني مي دهد، برخي از عراقي ها از جمله هواداران مقتدي صدر از جمعه 28 نوامبر 2008 در چند شهر عراق ازجمله بغداد، نجف، كوفه و بصره دست به تظاهرات انبوه زده اند تا مخالفت خودرا با آن اعلام دارند. مقتدي صدر به اين مناسبت در عراق يك عزاي عمومي سه روزه اعلام كرده است و به همين سبب هواداران او لباس سياه برتن كرده و پرچم سياه به دست گرفته و يا بر در و ديوار آويزان كرده اند. رويداد مومباي هند باعث شد آنطور كه بايد اخبار مربوط به اين تظاهرات در رسانه ها منعكس نشود. بسياري هستند كه مي گويند اين قرارداد آرامش و حاكميت كامل را به عراق بازنخواهد گردانيد و ....
تصاوير زير مخالفت در مجلس عراق و نيز تظاهرات ضد قرارداد در شهرهاي بغداد، نجف و كوفه را نشان مي دهد.

عراق نوامبر 2008: صدور 3 ميليون بشكه نفت خام در روز، بيش از 50 ميليارد دلار ذخيره بدون مصرف و ميليونها آواره! چرا؟
در دو روز آخر نوامبر 2008 رسانه ها گزارش از وخامت وضعيت زندگاني عراقي هايي داده بودند كه ناامني 5 ساله يا باعث خروج آنان از وطن و اقامت در كشورهاي سوريه و اردن و يا ترك زادگاه و زندگي در زير چادرها شده اند. همزمان، اخبار اين رسانه ها از ذخيره ارزي بالاي پنجاه ميليارد دلاري و بدون استفاده! اين كشور حكايت داشت كه تنها از فروش نفت حاصل شده است. از اين خبرها چنين برمي آمد كه صدور نفت عراق از سه ميليون بشكه در روز تجاوز كرده و از اين بابت ايران را پشت سر گذاشته است. همچنين گزارش هايي از برخي سوء جريانات مالي در دستگاه دولتي عراق. 29 نوامبر 2008 رسانه هاي غرب ضمن انتشار عكس هايي از فقر و مشكلات عراقي هاي ترك وطن كرده در اردن و سوريه و از جمله يك بانوي عراقي كه در شهر امان روي زمين نشسته و سيگار مي فروخت، نوشته بودند كه بالاخره با پادرمياني سازمان ملل، دولتهاي اروپايي قبول كرده اند كه از ميان انبوه عراقي هاي آواره ده هزارنفرشان را در خاك خود بپذيرند!. در كنار اين تصاوير، عكس «شهرستاني» وزير نفت عراق را كه بمانند (عادت) آمريكاييان لبخند برلب داشت منتشر ساخته و نوشته بودند كه وي با كردهاي عراقي درباره چگونگي تقسيم درآمد نفت مذاكره نتيجه بخش كرده است. معلوم نيست كه چرا با آوارگان عراقي درباره تقسيم درآمد نفت گفتگو نمي شود و چرا ترتيب بازگشتن آنان را به وطن نمي دهند؟!.

نظامي آمريكايي: ... و به اين دلايل از آلمان تقاضاي پناهندگي كرده ام
Andre Shepherd اندره شيفرد نظامي آمريكايي كه از بازگشت به عراق خودداري ورزيده و از دولت آلمان تقاضاي پناهندگي كرده است 27 نوامبر 2008 در اين كشور يك مصاحبه مطبوعاتي عمومي ترتيب داد و دلايل اينكه چرا واحد خودرا ترك و درخواست پناهندگي كرده است تشريح كرد. او كه 31 ساله است و در عراق عضو گردان 412 پشتيباني هوايي بود در اين مصاحبه گفته است: در سالهاي 2005 و 2007 در عراق بودم و در اين مدت از آنچه را كه ديدم، شنيدم و شخصا درك كردم به اين واقعيت رسيدم كه مداخله نظامي آمريكا در عراق قانوني و مشروع نبوده است و لذا نمي خواهم كه جزيي از آن باشم و چون موفق به كناره گيري از آن كار نشدم، ترك ماموريت و درخواست پناهندگي كردم زيرا كه نمي خواهم (به خاطر راه درستي كه در پيش گرفته ام) محاكمه نظامي و مجازات شوم. در عراق وقتي كه مي ديديم مردم با موشك، گلوله و انفجار قطعه ـ قطعه مي شدند، امنيت نداشتند، به هرجا كه مي خواستند بروند بازرسي بدني مي شدند، چند دستگي ملي بوجودآمده بود، درهمه جا و از همه چيز سوء استفاده مي شد، دركشور نفت در صفوف طولاني خريد سوخت مي ايستادند، ريختن اشك و شيون و نفرين قطع نمي شد و مردگان را براي تدفين در صف نوبت قرار مي دادند؛ از اينكه در آنجا و در آن شغل بودم شرمنده شدم و وجدانم به من اجازه ادامه كار در آن وضعيت را نداد.

درگذشت بانوي 115 ساله ـ اندرزهاي جالب او

Edna Parker
ادنا پاركر Edna Parker بانوي 115 ساله آمريكايي كه طبق كتاب ركوردها، تا 26 نوامبر سال 2008 سالخورده ترين زن در جهان بود در اين روز درگذشت. وي بيستم آوريل 1893 در ايالت ايندياناي آمريكا به دنيا آمده بود و در همين ايالت هم از اين دنيا رفت. با درگذشت «ادنا» اينك پيرترين زن جهان بانو «ماريا جيزز» پرتغالي است كه در دهم سپتامبر 1893 به دنيا آمده است.
«ادنا» در يكصدمين زادروز خود گفته بود كه از هشتاد سالگي همه اش درحال محاسبه با خود بوده كه اگر در جواني چنين نكرده و چنان كرده بود زندگاني اش در چه مسيري بود. هروقت كه به فكر فرو مي رود اشتباهات از نظرش مي گذرند و در اين سن، پند او اين است كه يك جوان پيش از انجام كاري هم و سرنوشت ساز، نتيجه را درنظر بگيرد ـ نه نتيجه فوري بلكه نتيجه اش را در چندين دهه بعد. مهمترين كار يك انسان در جواني؛ انتخاب رشته تحصيلي، شغل و همسر است و بعد محل و روش زندگي. اگر در اين امور دقت نكند پشيمان خواهد شد و گاهي جبران نخواهد داشت. يك و يا دو فرزند كافي است. در پيري، يك فرد بيش از سنين ديگر خودرا مسئول فرزندانش مي بيند كه آنان را بدون خواستشان به دنيا آورده است. يك فرد مسئول بايد هميشه مراقب و راهنماي فرزندانش باشد و خودرا در خوشبختي و يا گرفتاري هايشان شريك بداند و دمي از اندرزدادن آنان بويژه در زماني كه هنوز جوان هستند غفلت نكند. در نتيجه هرچه كه شمار فرزندان كمتر باشد بهتر است.
«ادنا» در مراسم يكصد و هفتمين زادروز خود گفته بود كه زنده بودن بيش از حد متعارف لذتي ندارد. عمر مفيد لذت بخش است. زندگي كردن با كمك ديگران و طعم غذا را حس نكردن و يا موزيك را نشنيدن، به خواب عميق فرو نرفتن، با ضعف حافظه رو به رو بودن و اسامي افراد را فراموش كردن و هر روز به دكتر و بيمارستان برده شدن چه فايده اي مي تواند داشته باشد. با وجود اين، من مي خواهم كه بازهم زنده بمانم به اين شرط كه نوه ها و نتيجه هايم دست كم هر هفته يكبار به من سر بزنند و به جاي پرستار، آنان مراقب من باشند. پرستار هرقدر كه وظيفه شناس باشد بمانند نوه ها دلسوز نيست و به دل نمي نشيند.