چند شعر از دفتر « روزی اقيانوسی از تنهايي می شوم»

علی عربی ( رمائيل)


خدايا
بارانت را بر اين سرزمين بباران
كه نامردمانش نه
كه مردمش تشنه اند


خدايا
گندمزارانت را در اين سرزمين برويان
كه نامردمانش نه
كه مردمش گرسنه اند

...
اين مردم را دوست داشته باش
كه بي آنكه چيزي بر لب بياورند
تو را دوست مي دارند
هنگامي كه جواب راست ترين مردمانش
گلهاي سرخ ... است

Last edited by poopak on Thu Jun 25, 2009 3:09 pm; edited 1 time in total

لب هايت از قرمزي
عنابند
گونه هايت از سرخي
شكوفه هاي گيلاس
و چشمانت
دو گله اسب وحشي
در دامنه اي از كوههاي كبكان
پيشاني ات آسمان است
مرتع ستارگان
حكايتي است از تو
بلند و دست نيافتني

دره ي گز را
من را
دست كم نگير
كه اسفنديارم و
بي يار و
روئين تن
كه كشته ي گزهاي دره ي خود نخواهم شد.

بر نهر بابِل
درختي بود
از شكوفه ي گيلاس و
ميوه ي عناب
و بر بطي شكسته
كه بر رود مي رفت
و هيچ نمي خواند.


شولايي از گل ميخك


به پرچم خسته ي كشورم
خيره مي شوم
در عصري كه دور تا دور مارا
سيم هاي خاردار احاطه كرده است

در هيچ پرچمي نمي گنجم
من را در شولايي از گل ميخك
دفن كنيد

بر خط افق ايستاده اسم
و يكي
يكي
تاريك مي شويم .

مشت بر ماسه ها كوبيدم
ساحل كوه نبود
صدايم را بلعيد
دريا هميشه ساحلش را تشنه بار مي آورد


موجها صداشان
هَرست برف بود
بهمن بود
و فرياد :
انگشتاني كه در دريا پي چيزي مي گشتند
كه دريا :
آنقدر صميمي نيست
كه وقتي تو را برد
پس بدهد

هر روز
هر شب
اسكلتي مدام كنار اسكله
استخوانهايش را به دريا نشان مي دهد

ديوانگان به دريا زدند
آنقدر نوشيدند
تا سياه شدند

دريا جز تشنگي چيزي نيافزود
سياهان بر كناره ايستادند
با شكمهايي بر آماسيده
كه به طبل ماه مي مانست
مشت بر شكمهاشان زدند
و ماه تاريك شد


از اين پوست
جز صداي تهي چيزي بر نخاست .

امروز قرار بود
دل خورشيد بگيرد و گرفت
و هزاران هزار چشم
به خورشيد خيره شدند


خوشا به حالت اي دل
كه هر روز بزرگ تر از خورشيد مي گيري
و كسي به تو نگاهي نمي كند

خوشا به حالت
اي دل .


پلنگ
كاشكي سر بشكند ، پا بشكند ، دل نشكند
م . اميد


آخ مي دونم كه نمي دوني
بعضي وقتها يك غار غار كردن
به اندازه ي هزار تا فحش به آدم حال مي ده .

اي كاش مي تونستم پلي بزنم
از اينجا به ماه
تا محتويات تمام زمين و بريزم رو ماه
تا ماه بفهمه كه ماههاي روي زمين چقدر بدن
كه خودش هم چقدر نامرده

ماه
يك روز ابرو وَّر مي داره
هفته ي بعد شم صورتش و مي ندازه بيرون
هفت روز بعد شم لُخت لُخت مي زنه توي سينه ي آسمون
تا دل همه ي پلنگ هارَ داغ كنه كباب كنه
تا پلنگ بزنه به كوه و بره بالاي بالاترين صخره

پلنگ
هي دستاش و دراز كنه و
نرسه
ماه
به جاي اينكه بياد پايين
هي بره بالا و
بالاتر

پلنگ
با خودش بگه
نه
حالا ديگه موقع پروازه
از بالاي
بالا ترين صخره
براي ماه بپره و
با دل بخوره زمين
آخ پلنگ....

زمين دارد از خورشيد
دور مي شود

ماه از زمين
ستارگان از آسمان
و ما با خاطره هايمان
از يكديگر

به راستي ؟
مزار اين همه شهيد كجاست.

براي من
اندكي از يار را بياوريد
چشمي از كشور آهو
تا تمامت اندامم را بپوشاند

يار را بياوريد
برگي از اقصاي درخت را
كه يار ما سبزه است

بد جوري دلم مي زند
تا اين ميوه ي رسيده را
پيش شما شهيد كنم
كمي آب و چاقو بياور
كه يار ما زندان ما شد
تا از ما محافظت كند
در اين حبس ابد

يار اندوه مقدسي است
كه تمام لحظه هاي مرا
پَر مي كند

من روستا زاده ام
كه در يكي از رشته كوه هاي البرز
زاده شدم
در دامنه ي كوهي
كه هيچ كس قادر به وصف آن نيست

كنار سروهاي جنگل اسب
استخوانهايم روي شيهه ي اسبان
رم مي كردند
تا در پي آهويي باشند
كه از چشمهايش پياده مي شود
و به احترام دو زانو كنار چشمه
مي نشيند
تا آب شيرين بنوشد

از چشمه ي آذر
آتش نوشيدم
و در دامنه ي كوههاي كبكان
به صيد كبك پرداختم

از من جز راستي نخواه
كه انگور نوشيدن
از كودكي با من بزرگ شد.