[You must be registered and logged in to see this image.]
اختلال دوقطبي (bipolar disorder) (يا بيماري شيدايي- افسردگي) يك بيماري رواني است كه مبتلايان به آن نوسانهاي خلقي شديدي را تجربه ميكنند.
آنها ممكن است دورههايي از بسيار پرانرژي بودن و/يا تحريكپذيرشدن يا برعكس دورههايي از غمگيني و نوميدي را بگذرانند. اغلب اين بيماران در فواصل اين دورههاي شيدايي (ماني) يا افسردگي، خلق طبيعي دارند.
اختلال دوقطبي داراي زمينه ارثي است و در برخي از خانوادهها بيشتر ديده ميشود. اين بيماري به طور معمول در انتهاي نوجواني يا در ابتداي بزرگسالي ظهور ميكند.
پزشك براي تشخيص اين بيماري بايد ساير بيماريهاي را كه ميتوانند نوسان خلق ايجاد كنند، كنار بگذارد.
دو نوع اختلال دوقطبي وجود دارد.
در اختلال دو قطبي نوع يك بيمار تنها دورههاي شيدايي (ماني) را تجربه ميكند.
در اختلال دوقطبي نوع دو بيمار دورههايي از شيدايي خفيف ( هيپوماني) را به همراه دورههايي از افسردگي شديد را تجربه ميكند.
در دورههاي شيدايي خفيف (هيپوماني) علائم يك شيدايي يا ماني تمام عيار مانند اختلال كاركرد اجتماعي يا شغلي و علائم روانپريشي ديده نميشود.
همين خصوصيت تشخيص اختلال دوقطبي نوع 2 را مشكل ميكند، زيرا دورههاي هيپوماني ممكن است صرفا به صورت دورههايي خلاقيت زياد و كارهاي موفقيتآميز گزارش شود.
در اختلال دوقطبي علائم روانپريشي در دورههاي افسردگي شديد يا ماني (و نه در دورههاي هيپوماني) ممكن است مشاهده شود.
اختلال دو قطبي در صورت عدم درمان، ممكن است پيامدهايي مانند مختلشدن روابط با ديگران، افت كاركرد شغلي و تحصيلي، و حتي خودكشي را به دنبال داشته باشد.
درمانهاي دارويي موثري براي اين بيماري به وجود دارد كه به همراه شيوههاي رواندرماني ميتوانند بهترين نتيجه را به بار آورند.
درمان دارويي اصلي در اين بيماران استفاده از داروهاي پايداركننده خلق است.
اختلال دوقطبي (bipolar disorder) (يا بيماري شيدايي- افسردگي) يك بيماري رواني است كه مبتلايان به آن نوسانهاي خلقي شديدي را تجربه ميكنند.
آنها ممكن است دورههايي از بسيار پرانرژي بودن و/يا تحريكپذيرشدن يا برعكس دورههايي از غمگيني و نوميدي را بگذرانند. اغلب اين بيماران در فواصل اين دورههاي شيدايي (ماني) يا افسردگي، خلق طبيعي دارند.
اختلال دوقطبي داراي زمينه ارثي است و در برخي از خانوادهها بيشتر ديده ميشود. اين بيماري به طور معمول در انتهاي نوجواني يا در ابتداي بزرگسالي ظهور ميكند.
پزشك براي تشخيص اين بيماري بايد ساير بيماريهاي را كه ميتوانند نوسان خلق ايجاد كنند، كنار بگذارد.
دو نوع اختلال دوقطبي وجود دارد.
در اختلال دو قطبي نوع يك بيمار تنها دورههاي شيدايي (ماني) را تجربه ميكند.
در اختلال دوقطبي نوع دو بيمار دورههايي از شيدايي خفيف ( هيپوماني) را به همراه دورههايي از افسردگي شديد را تجربه ميكند.
در دورههاي شيدايي خفيف (هيپوماني) علائم يك شيدايي يا ماني تمام عيار مانند اختلال كاركرد اجتماعي يا شغلي و علائم روانپريشي ديده نميشود.
همين خصوصيت تشخيص اختلال دوقطبي نوع 2 را مشكل ميكند، زيرا دورههاي هيپوماني ممكن است صرفا به صورت دورههايي خلاقيت زياد و كارهاي موفقيتآميز گزارش شود.
در اختلال دوقطبي علائم روانپريشي در دورههاي افسردگي شديد يا ماني (و نه در دورههاي هيپوماني) ممكن است مشاهده شود.
اختلال دو قطبي در صورت عدم درمان، ممكن است پيامدهايي مانند مختلشدن روابط با ديگران، افت كاركرد شغلي و تحصيلي، و حتي خودكشي را به دنبال داشته باشد.
درمانهاي دارويي موثري براي اين بيماري به وجود دارد كه به همراه شيوههاي رواندرماني ميتوانند بهترين نتيجه را به بار آورند.
درمان دارويي اصلي در اين بيماران استفاده از داروهاي پايداركننده خلق است.