رفتی اما....

کاش باورم داشتی
سالها گذشت
سالهایی که برایم فقط یک سال بود
وقتی نگاه می کنم
می بینم تمام زندگی ام
به جای یک کلمه سه حرفی
که بارها واژه به واژه برایش نوشتم
اسیر یک کلمه چهار حرفی شده بود
دروغ
دروغ
دروغ

تنها دلخوشی ام همین شعرهایم بود
و حالا ...

تمام وجودم یخ زده شد

همه ذرات نگاهم محکم شد

چشمهایم بیخود شد

یک نفر بیگناه می میرد

اما تو حتی یک نگاه به آن چشمها نکردی

من حتی اشکهای خدا را دیدم

وقتی که فهمید با دل من چه کردی

باید باور کنی که برای همیشه تنهایم

آن هم فقط به خاطر....

ای کاش تنها این را باور داشتی!

دیده ای؟!
همیشه به آخر که می رسد دلمان می گیرد ، بغض کوتاهی راه گلو
را می بندد
و اشک پرده ی چشم را تار می کند ، تار و مبهم...
تا وقتی هست ، یادمان می رود که بوده است ، انگار که همیشه منتظر
بوده ایم تا به انتها برسد که دوستش بداریم ....
همیشه به آخر که می رسد ، چشمها کارشان سخت تر می شود ، هم باید
مرورگر خاطره باشند هم باید خیس شوند ، همیشه به آخر که می رسد ....