یک جهان غزل

دل من شرح بکن شرح پریشانی را
تا بدانندهمه قصه پنهانی را

من و ساقی برهش خسته وزار افتادیم
تا نشان داد لب و صورت و پیشانی را

از حریم حرمش پای مبادا بکشی
گر کشی باز بری بار پریشانی را

لشکر غم چوشود غره بزور بازو
یار من بند کند غول بیا بانی را

عشق تا هست ز دانش تو نگو ای عاقل
قدرت عشق برد سختی و اسانی را

شوق ما دیده ای و بوسه عنایت میکن
از کرم باز بده گنج سلیمانی را

از من خرد چرا خرده بگیری جانا
کودک سست نخوان سام نریمانی را

این شعر مال اقای جهانگیر مظفریان است
غزل جالبی به نظر م اومد
این بود که تقدیم کردم خدمت همه دوستان

فقط میتونم بگم که شعر قشنگیه و دست شما دردنکنه

خیال روی تو در هر طریق همره ماست
نسیم موی تو پیوند جان آگه ماست

به رغم مدعیانی که منع عشق کنند
جمال چهره تو حجت موجه ماست

ببین که سیب زنخدان تو چه می‌گوید
هزار یوسف مصری فتاده در چه ماست

اگر به زلف دراز تو دست ما نرسد
گناه بخت پریشان و دست کوته ماست

به حاجب در خلوت سرای خاص بگو
فلان ز گوشه نشینان خاک درگه ماست

به صورت از نظر ما اگر چه محجوب است
همیشه در نظر خاطر مرفه ماست

اگر به سالی حافظ دری زند بگشای
که سال‌هاست که مشتاق روی چون مه ماست