اندوه

[right]
مادرم وقتی دید
غم از اندیشه ی تقسیم اطاقم با من
سوی آن پنجره رفت
عطر لبخند لبش را پر کرد

پدرم وقتی دید
گرمی یک بوسه
ظلمت سرد حیاتم را برد
در میان قفس عکس
به روی دیوار
شادمانه خندید

دلکم وقتی دید
بوی عید امسال
با صدای تو بسویم آمد
شاد چون لرزش یک برگ
به بوسیدن صبح
در تن من رقصید

خانه ام رنگی شد
و برای همه این معجزه ها
لمس دستان توام کافی بود
...
بعد از آن روز سگی ،
یکباره دلم
از حضور نفست خالی شد
باز باید بروم تنگ غروب
بنشینم لب آن پنجره ی تنهایی
بغض می آید باز
در گلو می شکند
راه بر هر نفسم می بندد
غصه را می بینم
که به من می خندد.

مهر 88 - اهواز

بینم داش شاهین هنوزم که هنوزه سیاسی مینویسی داش من؟
د همینارو نوشتی که فیلتر میلتر خرمونو گرفت
اون وبلاگت فیلتر شد بست نبود پدر من

فائزه جان ،زندگی همین آمدن و رفتنهاست. امیدوارم هیچوقت آسمان خانه ات ابری نباشد.

به به ،کاوه عزیز، یکی دو روز پیش فکر میکردم که اثری از تو فرهاد نیست. راجع به فیل و تر و این حرفا، شما انصاف داشته باش. دوست داری ما ننویسیم بعد یه عده ای از کار بیکار بشن ؟ یعنی ما نونشون رو آجر کنیم ؟باعث تف و لعنت خانواه شون بشیم ؟اون وبلاگ هم یه جای دیگه و به یه نام دیگه راه میفته به همین زودیها ، انصافا خجالت نکشیدید تو این مدت سایتتون فیلتر نشده بود ؟ یعنی حتما من باید بیام اینکار رو براتون انجام بدم ؟

شعر خیلی زیبایی بود ، من حال کردم انصافا"
چون از این جنس غم و اندوه ها
خوشم میاد
متشکرم