بر من ننگر تاب نگاه تو ندارم

ای رفته زدل رفته زبر رفته زخاطر

بر من ننگر تاب نگاه تو ندارم

برمن ننگرزانکه به جز تلخی اندوه

در خاطر از ان چشم سیاه تو ندارم

ای رفته زدل راست بگو بهر چه امشب

با خاطره ها امده ای باز به سویم؟

گرآمده ای از پی ان دلبر دلخواه

من اونیم آخردل من سرد وسیاه است

این شعر مال کیه؟
کسی می دونه؟

سنگ گور

ای رفته‌ زدل، رفته‌ زبر، رفته‌ زخاطر
بر من منگر، تاب نگاه‌ تو ندارم
بر من منگر زانکه‌ به‌ جز تلخی اندوه‌
در خاطر، از آن چشم سیاه‌ تو ندارم
ای رفته‌ زدل ، راست بگو ! بهر چه‌ امشب
با خاطره‌ها آمده‌ای باز بسویم ؟
گر آمده‌ای از پی آن دلبر دلخواه‌
من او نیم ، او مرده‌ و من ساحه‌ح اویم
من او نیم آخر دل من سهرد و سیاه‌ است
او در دل سودا زده‌ از عشق شرر داشت
او در همه‌ جا، با همه‌ کس، در همه‌ احوال
سوداح تورا ای بت بی مهر! بسر داشت
من او نیم ، احن دحده‌ی من گنگ و خموش است
در دیده‌ی او آنهمه‌ گفتار ، نهان بود
اون عشق غم آلوده‌ در آن نرگس شبرنگ
مرموزتر از تیرگی ی شامگهان بود
من او نیم آری، لب من احن لب بیرنگ
دیریست که‌ با خنده‌یی از عشق تو نشگفت
اما به‌ لب او همه‌ دم خنده‌ی جانبخش
مهتاب صفت بر گل شبنم زده‌ می خفت
بر من منگهر، تاب نگاه‌ تو ندارم
آن کس که‌ تو میخواهیش از من ، به‌ خدا مرد
او در تن من بود و ، ندانم که‌ به‌ ناگاه‌
چون دید و چها کرد و کجا رفت و چرا مرد
من گور ویم ، گور ویم ، بر تن گرمش
افسردگی و سردی ی کافور نهادم
او مرده‌ و در سیندی من ، این دل بی مهر
سنگی ست که‌ من بر سر آن گور نهادم

سیمین بهبهانی

آفرین آقا معین ، شعر قشنگ و خوش ترکیبی انتخاب کرده ای . تلاشت مایه ی دلگرمی است

انتخاب من نبود عزیز
من فقط پاسخ گو بودم
ما از این هنرها نداریم

همین که پاسخ گفتی باز جای تحسین داره معین جان

افرین دوست من

هر دوتون لطف دارید