درچنین روزی

امروز: ۸ فوریه ۲۰۱۰ میلادی برابر ۱۹ بهمن ۱۳۸۸ هجری خورشیدی

هلاكوخان مغول به مناسبت سالگشت مرگ او

هولاگوخان ايلخان متصرفات مغولان در آسياي غربي و از جمله ايران هشتم فوريه 1265 ميلادي در 48 سالگي درگذشت و در جزيره كبود واقع در درياچه اروميه دفن شد. (اعراب «هلاكو» مي نويسند زيرا كه «گ» ندارند). وي كه نوه چنگيز و برادر قوبيلاي قاآن (خان بزرگتر مغولان و خاقان چين) بود در طول ايلخاني خود، بين النهرين، سوريه و قسمتهاي ديگري از آناتولي را تصرف كرد، شهر بغداد را در دهم فوريه 1258 و شهر دمشق را در يكم مارس 1260 ميلادي تصرف، قتل عام و ويران ساخت و به خلافت «اسمي» عباسيان (در بغداد) و حكومت ايّوبيان (برسوريه) پايان داد، ولي ارتش او در سوم سپتامبر 1260 در ناحيه «عين جالوت» از نيروهاي سلطان مصر (مملوك) شكست خورد و فلسطين و بيشتر سوريه را ازدست داد و به شرق فرات عقب نشست.
هولاگو (هلاكو) كه مادرش مسيحي نسطوري و زنش (دوقوز خاتون) نيز از مسيحيان بود از حمايت مسيحيان منطقه و اروپا برخوردار بود و با سلاطين فرنگ و پاپ مكاتبه داشت. برخي از مورخان، وي را ضد مسلم نوشته اند. هلاكو پس از انتصاب به سمت ايلخان آسياي غربي، ايرانيان «لر ـ بختياري» را كه دربرابرش ايستاده بودند شكست داده بود و پيروان حسن صباح (فدائيان) را با تصرف و انهدام دژهای کوهستانی شان از میان برداشته بود.

در واقع حكمران هند همسر ايراني امپراتور بود

هشتم فوريه سال 1627 بانو «نورجهان» همسر ايراني جهانگيرشاه امپراتور گوركاني هند كودتاي ژنرال محبت خان فرمانده پادگان دهلي را برضد شوهرش سركوب و توطئه گران را به بند كشيد. هنگام كودتا، جهانگيرشاه در بستر بيماري بود و ژنرال محبت خان در نظر داشت كه پس از پيروزي كودتا، «خرّم» پسر نابيناي شاه را بر تخت بنشاند و خود، عملا صاحب اختيار هند شود؛ حال آن كه «اورنگ زيب» پسر ديگر جهانگيرشاه شايستگي بيشتري داشت و با فساد و خودسري دولتمردان مخالف بود.
جهانگيرشاه بسال 1605 پس از درگذشت پدرش اكبرشاه بر جاي او نشسته بود و چهار پسر به نام هاي خرّم، خسرو ، دارا شكوه ، و اورنگ زيب داشت. نورجهان كه نام او قبلا «نورالنساء» بود همسر دوم جهانگيرشاه بود. از علاقه جهانگير شاه نسبت به همسر ايراني اش با وجود دو شكست نظامي از ايران در دهه 1620 در منطقه قندهار كاسته نشده بود و پدر او را هم به وزارت منصوب و از كمك به گسترش فرهنگ، هنر و ادب ايراني در هند فرو گزار نكرده بود.
جهانگير شاه كه از اواخر سال 1626 ميلادي بيمار و بستري شده بود 28 اكتبر 1627 درگذشت. پيش از بيماري او هم، امور كشور عملا در دست نورجهان بود، زيرا جهانگيرشاه به علم و هنر و ادب بيش از سياست علاقه داشت.
«توماس رو Thomas Roe» انگليسي در خاطرات خود از اقامت در هند نوشته است كه به سبب بي علاقگي جهانگيرشاه به امور سياست، در بيشتر سالهاي سلطنت او، زمام امور هند عملا در دست همسرش بانو «نورجهان» دختر اعتمادالدوله ايراني بود كه زني باهوش و جسور بود و اطلاعات منطقه اي و تاريخي فراوان داشت. به نوشته توماس رو ، جهانگيرشاه پژوهشهاي علمي و بحث و همنشيني با دانشمندان و اديبان را بر كار سياست ترجيح مي داد. يك نمايشگاه بزرگ مينياتور و يك هزار و 400 نقاشي ترسيم شده بر پرده داشت. زبان دربار او «فارسي» بود و شاعران فارسي گو بيش از شاعران هندي به آنجا رفت و آمد داشتند. نورجهان تعمدا از داخل حرمسرا حكومت مي كرد؛ زيراکه نمي خواست مقامات اداري به او دسترسي داشته باشند، چاپلوسي کنند، دروغ بگويند و نظر اورا تغيير دهند . او حتي احكام اعدام را از جانب شوهرش امضاء مي كرد. نورجهان از همان نخستين روز ازدواج با جهانگيرشاه، کار اندرزدادن به او را آغاز كرده بود.

ايران، يا منطقه تحت نفوذ اعليحضرت تزار همه روسيه!
هشتم فوريه سال 1908 (19 بهمن) دولت روسیه در پي دادن اخطار به دولت عثماني (تركيه) كه نيروهايش را از مرز ايران باز گرداند به اعزام واحدهاي تازه نفس به مرزهاي عثماني دست زد. اين هشدار يك سال و پنج ماه و هشت پس از امضاي معاهده مورخ 31 اوت 1907 انگلستان و روسيه معروف به موافقتنامه سن پترز بورگ مبني بر تقسيم ايران ميان اين دو قدرت اروپايي صورت به عثمانی داده شد. دولت مسكو در اخطاريه خود به دولت استانبول به جاي بردن نام ايران نوشته بود: "منطقه تحت نفوذ اعليحضرت تزار همه روسيه"!.