رسیدن به هیچ !

عادت کردن به کسی که همیشه او را در جای جای زندگی ات دیده ای ، با او خندیده ای و گریه کرده ای ، با او نشسته ای و بلند شده ای و با او خاطراتی تلخ و شیرین داشته ای ؛ مساله ی خوبی نیست ، چرا که ناگهان می بینی که جای او در
همه ی خوب و بد و کم و زیاد زندگی ات نیست .
انگار همه جا خالی است ، هرجایی پر از سکوت است ،
انگار که هیچ کس را نمی بینی و هیچ کس هم ترا نمی بیند ،
بد تر از همه اینکه هیچ راهی به دیدن او ، و حتی لحظه ای در کنار او نشستن برایت باقی نمانده ،
عادت کردن ؛ عشق نیست ، شاید خواستن و تمنا ، و شاید یک نیاز متقابل ، اما ...
اما اگر تو به عشق عادت کرده باشی و او به تو !
اگر تو بی او بمیری و او ... بی تو بخندد !
و تو تنها باشی و او ...
به کس دیگری عادت کرده باشد ،
اینها همه چرخه ی یک وابستگی بی تامل و یک پیوستگی سرانجام گسسته است !
حالا.... تو نمی دانی چه کنی و او...
در راه ِ یک وابسته کردن دیگر !
عادت کردن ، اصلا" خوب نیست ،
عادت کردن به عشق هم ، برای کسی که همه ی عشق را یک عادت مالوف می داند ،
رسیدن به هیچ است ،
رسیدن به هیچ !

شاید باید تنها عادت کنیم به از دست دادن ..

شاید باید اینطور باشه ، شاید ؟!!

باید به تنها چیزی عادت کنیم که هیچ است عشق دروغین و دنیای پوچ نه به چیزی و به کسی عدت نکنیم دل خوش نباشیم