ای عزیز بر باد رفته ی من ..

گویی همین دیروز بود ، سایه ات از پیچ ِ کوچه ، در انحنای تابش آفتاب نیمروز تابستان به دلم دلهره افکند . دلهره شاید و شاید اضطراب ، نه نه هیچ کدام از این ها نبود ، شوق دیدنت بود و
غنچه ی لبی که باز می کردی و چشم های مهربانی که به من می دوختی - که یعنی تا
همه ی لحظات ِ بودن ، مرا دوست خواهی داشت و حالا که ، باز به رویم می خندیدی ، مثل هر روزی که می دیدمت - دلم ، رگ ها یم ، اعضایم ، همه ی وجودم انگار خدارا سپاسی عمیق و معنادار
می گفت که عزیزی چون تو را برایم از آسمان فرستاده تا مرهم زخم های تنهایی و آوارگی قلبم باشد .
هیچ کس ، نمی تواند شوق دیدار ترا ، و اشکی که بر گوشه ی چشمم می نشست ، به باور بنشیند ! و وقتی که می خواستم آهسته و بی آن که تو بدانی ، اشکم را پاک کنم ، با دستان مهربانت ، آن را از روی گو نه هایم می ربودی ، برای لحظه ای دستم را می گرفتی ، به قلبم آرامش می دادی و می گفتی چرا گریه می کنی ؟! من که آمده ام ...
و من آهی از ته دل می کشیدم و به تو یک جمله می گفتم ؛ جمله ای که همیشه در پاسخ به این پرسش تو می گفتم و تکرار می کردم :
- از اینکه ترا از دست بدهم ، می ترسم
و تو باز می خندیدی ، دوباره دستم را می فشردی ، مکث کوتاهی می کردی و می گفتی : من همیشه هستم !
از تو گلایه دارم ؛ حالا که نیستی با خودم می گویم - همین که به من می گفتی هر چه با خود می گویی ، فکر کن که با من می گویی ، شانه هایم رامی لرزاند و اشک هایی که بی اختیار از دیده فرو می ریزم .
تو کجایی ؟!
چند شب پیش همین حال و روز را داشتم ، تو را در پیچ همان کوچه می دیدم ، که داشتی می آمدی ، من هم مثل همیشه از دیدن تو قطره ی اشکی از گوشه ی چشمانم جاری شد و وقتی که خواستی آن را از روی گونه هایم پاک کنی ، به خود آمدم ، مادرم در کنارم نشسته بود و من آمدنش را احساس نکرده بودم ، با گوشه ی چادر نمازش اشکم را پاک کرد ، دستم را گرفت و بلند کرد و چیزی نگفت .
کار همیشگی ام این شده است که هر روز ، در همان ساعت ، روی سکوی مقابل در ِ خانه بنشینم و به کوچه چشم بدوزم که شاید خنده های ترا ببینم ، شاید تپش قلبم را دوباره احساس کنم ، شاید گرمای وجودت را که از آفتاب نیمروز تابستان گرم تر است ، بشناسم و سایه ات را که از پیچ کوچه می آیی ، اما....
می دانم که هرگز نمی آیی ،
هرگز نمی آیی ....!!

وقت رفتن نمیخوام ببینمت
می دونم ببینمت کم میارم
اگه یک لحظه فقط نگام کنی
دلمو پشت سرم جا می ذارم

اگه خونسرده نگام به دل نگیر
دل تو یه روز ازم خسته میشه
اگه اسممو فقط صدا کنی
راه رفتن واسه من بسته میشه

وقت رفتن نباید گریه کنی
این جوری دلم برات تنگ نمی شه
می دونم هر جای دنیا که باشم
تو دلم عشق تو کم رنگ نمیشه

پس اقا حمید شعراشو از نیلوفر خانم میگیره!!!!!! قشنگ بود